Moon girl

9. Duisternis in het mooie land...

Ik zat weer in de kamer. De kamer waar ik wakker werd toen ik naar deze wereld kwam. Ze zijden dat ik hier moest wachten. Wachten op ze voor hoe lang? Ik bekeek de kamer opnieuw. Er lag een boek op het nachtkastje. Ik liep er naar toe en keek naar de kaft.

De kaft was versierd met goud. Het zag er prachtig uit. Ik durfde hem niet te lezen maar ik dee het wel uiteindelijk. Ik pakte het boek op en ging op het bed zitten. Toen ik de eerste bladzijde las wist ik dat dit hier lag voor mij. Het ging over de negen beschermers van het licht.

De eerste dag.

Ik kwam hier zonder naam zonder gevoelens. Ben ik hier geboren of naar toe gebracht? Geen idee en niemand kan deze vragen beantwoorden. Ik ben in een grasveld wakker geworden zonder gewond te zijn. Ik liep uren voor dat ik een gebouw tegen kom. Ik kwam een meisje tegen van de zelfde leeftijd. Ivy hete ze. Ze was best aardig ze naam me naar binnen en stelde me voor aan de anderen acht beschermers. Zij was de negende. Ze legde me uit dat niemand zomaar naar deze wereld kan komen. En vroegen wie ik was. Het bleef een heletijd stil. Ik kon niks zegen. Want ik wist het gewoon niet. Ze zijden dat ik een eigen naam zou mogen bedenken. Ivy noemde er veel op maar Nivis zij dat ik er rustig over moet nadenken. Dus dat deed ik. Ik kreeg een prachtige kamer aan gekregen. Nivis kwam die avond nog langs en zij dat ze me meer uitleg wou geven over deze wereld. ik volgde haar naar haar kamer. Hij was zelfs mooier dan mijn kamer. De helft van haar kamer was van kristallen gemaakt. Van haar kreeg ik dit boek ook ik mag haar misschien wel het meest. Ze zij dat deze wereld magie bevat. Iedereen die naar deze wereld kan komen bezit ook magie. De negen beschermers kunnen niet uit deze wereld. Er is een sterke spreuk op hun uitgevoerd om dit land te beschermen en het licht tot dit land te laten doordringen. Daarom ook de naam. Maar ze deden dezelfde spreuk ook over mij daarom weet ik niks meer van wat er met me is gebeurt en wie ik ben.....

De bladzijdes gingen naar het eind opeens. Als of het boek wou dat ik dat moet lezen.

De laatste keer,
Nivis en ik waren erg kloos met elkaar geworden. We liepen samen door de tuinen. Vandaag is de dag dat ik het tegen haar ga zegen dat ik gevoelens heb voor haar. ik droom nog steeds over haar, haar ogen spreken boekdelen. Die prachtige blauw/paarse ogen. "Hey ik ga weg naar de mensen wereld en dit is de laatste dag" ik wist niet wat ik moest zegen. Mijn benen bewogen niet meer. Ik stond stil. "He, gaat het wel?" Ze knuffelde me. "Zo dus weet je al een naam voor jezelf?" Ik keek haar aan. Ze probeerde me natuurlijk af te lijden. "Eh nee....nouw ik dacht aan èèn naam, maar die klinkt vast stom." Ze keek me raar aan. "Vast niet zeg het maar" ...........

Het boek viel dicht. Ik wou hem open doen maar dat lukte niet. Knok knok. "Mag ik binnen komen?" Ik stopte het boek weg onder het kussen. "Eh...ja hoor" ik stond op en deed me jurkje goed.

De deur knop bewoog.....