YENİ OKULUM (ARA VERİLDİ)

''KÖPEK''

ŞEVVAL ALABAŞ ;

Şuanda en son yaşamak isteyeceğim acı duygusunu yaşıyordum.Neden bana bunu yaptı diye soruyordum kendime.Bu kadar mıydı yani ? beni evine bu iğrenç manzarayı görmem için mi çağırmıştı ? ben ona bu kadar bağlanmışken, o bana bunu yapacak kadar şerefsiz miydi.Aryaya döndüğümde, bana üzgün bir ifadeyle bakıyordu.Şuan bana acıyordu ve ben acınası bir kız değildim,olmamıştım da.Bu yüzden kendime gelmeye çalıştım.Her zaman yaptığım şeyi yani, sol kolumu diğer kolumun bilek kısmına getirerek, uzun ve bakımlı tırnaklarım ile kısa bir çizik attım.Bana acı veriyordu ama acının yanında diğer acımı hissedemiyordum bile.Aryaya dönerek kafamı gidelim anlamında hareket yaptım.Oda beni anlamış olacak ki onayladı kafasıyla.

Tam arkamıza dönüp gidecekken,onun sesini duydum.O kalın ve ince karışımı sesini.Umur,bana doğru gelmeye başladı,o geldikçe ben geri gidiyordum.Aryaya baktığımda, elinin yumruk olduğunu gördüm.Her an kavgaya hazır bir hali vardı.

"Şevval,gelmişsin,buradasın."Dedi mutluluk dolu sesiyle.

"Keşke gelmeseydim,iğrenç yüzünü görmek zorunda kalmazdım."Dedim,titreyen sesime aldırış etmeden.Kolay kolay ağlayan insanlardan değildim ama, şuan yaşadıklarım canımı sıkıyordu.

"Şevval iyi misin canım ? bir şey mi oldu?"soru sorması,özellikle de yaptığı şeyi bilmemezlikten gelmesi ,sinirlerimi yatıştırmaya yardımcı olmuyordu.

"Bana iyi misin deme! halimi görmüyor musun ? ne kadar utanç bir durumda olduğumu görmüyor musun ? arkanda ki kaltakla eğlenceniz bitti mi !"Dediğim şeyle arkasını döndü.Sonra anlamış gibi,sol elimi alnına doğru vurdu.Pot kırdığını anladı sanırım.

"Ah be şevval,olayı yanlış anlamışsın güzelim.Durum şuan göründüğü gibi değil."ikna edici sesi,beni ikna edemiyordu.

"Nasıl yanlış anlamışsın ! ya görmüyor musun ? kız kıçını zor kapatan erkek gömleğiyle kapıda duruyor,senin saçın bozulmuş,daha ne anlamamı bekliyorsun.Yazıklar olsun,keşke sevmeseydim seni,keşke hiç tanımasaydım !"sinirlerim iyice gerilmişti,aryanın yanına gidip kolundan çekiştirdim.Daha fazla burada durmak istemiyordum.Umurun sesini ve itirazlarını yok sayıp evin kapısından çıktık.Az ileride bank gördüğümde oraya doğru ilerledim.Hala aryayı çekiştiriyordum.Aryanın kolunu bırakıp,banka oturdum.Dirseklerimi bacağıma yaslayıp ellerim ile yüzümü kapattım.Eğer beni sevseydi,şuan peşimden gelip açıklamalar yapardı.Bana kızıp yanlış anladın her şeyi deyip susmamı sağlardı,dinlememi isterdi.Ama maalesef ne giden vardı ne gelen,sadece arya vardı yanımda.Yaşadığım olaylar aklıma geldikçe sinirlerim bozuluyordu.Genellikle çok sinirlendiğim zaman ağlardım,ve şuan gözümden yavaş yavaş tuzlu su akmaya başlamıştı.Arya beni kolunun altına çekip saçımla oynamaya başladı.Bu hareketi beni daha çok ağlatıyordu.Kendimi aciz hissediyordum.Çaresiz,kandırılmış,üzgün,yorgun...

"Şevval ağlama artık canım,bak yarım saatten beri ağlıyorsun.Değer mi o çocuk için,sen çok güzel bir kızsın.İstersen herkesi tavlarsın.Bırak şu bok torbasını,kendine gel."Aryanın son cümlesi beni biraz olsun gülümsetmeye yetmişti.O benim için çok değerliydi.Herkesin gidişine ağlardım ama, onun gidişine dayanamazdım.O benim can yoldaşımdı ve hep öyle kalacaktı.

Ellerimle göz altlarım da ki yaşları sildim.Aryaya döndüğümde, kısa bir çığlık attı.Arya çantasından küçük oval,mavi bir ayna çıkarıp yüzüme tuttu.O an bende çığlık atacaktım ama ,sesim kısıldığı için atamamıştım.Her ağladığımda sesimin kısılması o kadar da iyi bir şey değildi.Kendi çantama el atıp ıslak mendilimi çıkardım.Aynayı bacaklarımın arası koyup sabitledim.Islak mendili göz altlarıma ve yüz çevremin her yerine değdirdim.Bir mendil daha çıkarıp ellerimi sildim.Aynada tekrar kendime baktım.Bu sefer daha iyiydim.Kendimi biraz daha iyi hissediyordum.Aryanın bacağına dostça vurup varlığını hissettirdim.Artık hava iyice kararmıştı ve ben ıssız bir yerden hep korkardım.Ayağa kalktım ve aryaya döndüm.