To Love or Not

Chapter 39

Chapter 39

"Hi Couz." ngumiti sya sa akin. Her smile is genuine. Masaya ang kanyang ngiti at it was priceless.

Naramdaman ko ang sakit sa aking dibdib.

Bakit sya masaya?

Most of all, bakit sila magkasama ni Daniel?

Is this the important meeting? Namuo ang luha sa aking mga mata pero pinigilan ko.

Bumaha ang mga what if sa aking isipan. Ang dami non. Lahat lahat ng pagdududa ko sa kanya at sa sarili ko na unti unting nawala ay biglang bumalik.

Is she happy because finally, sila na ulit ni Daniel?

Ginawa ba ni Dan ang mga nagawa nya kaninang madaling araw at sa mga nakaraang Linggo dahil naghihiganti padin sya? Gusto nya akong saktan?

AND THEN FINALLY.

Ako itong si gaga, napasagot nya kaagad, finally, mission accomplish na sila? Kaya umuwi si Sam? Kaya nandito sya ngayon? At nagdidate sila? Para pagtawanan ako? Dahil masyado akong easy to get? Dahil nahulog akon sa patibong nila?

I cant fucking believe this.

"Hi." malamya akong ngumiti sa kanya. Bago pa tuluyang tumulo ang luha ko ay muli na akong nagsalita. "I'm sorry, akala ko kasi iyong boyfriend ko ang pumasok kanina dito..." kumurap ako. Nag angat ng tingin si Dan sa akin, nagsusumamo ang kanyang mga mata. I cant take it all in.

"Kaya pinilit ko iyong staff na buksan ang pinto. It turned out that...its my mistake!" panis akong tumawa. I look so damn pathetic. "Welcome back Sam! Im sure ,nag kabalikan na kayo ni Daniel." ngumiti ako.

"Lara—" nag hand gesture ako na hwag nang ituloy ni Dan ang sasabihin nya.

Ayokong marinig.

Mas masasaktan lang ako at mas madudurog ang puso ko.

"I'm gonna go." tumalikod ako. Kasabay ng pagtalikod ko ang sunod sunod na pag tulo ng luha sa aking pisngi. Tumakbo ako papalabas sa restaurant at halos mawala ako sa aking sarili.

I look so damn pathetic!

Akala ko...akala ko mahal nya talaga ako.

Wala pang isang araw ah? Hindi ba pwedeng medyo pinatagal nya ang fairytale na pinapangarap ko bago isampal sa akin ang katotohanan?

Umiyak ako. Natigil lang ako sa paglalakad nang nasa harap na ako ng sasakyan ni Adrian at hinila ni Daniel ang aking braso paharap sa kanya. Hinihingal sya, hinabol nya ako.

For what? Para ipamukha sa akin ang katotohanan? Para mas paasahin pa ako? For what?

Muling tumulo ang luha sa aking pisngi.

God! Hindi pa ako umiyak ng ganito kagrabe sa harap ng ibang tao! Im so weak! Shit!

"Lara...La, listen, its not what you think it is—"

"Yes. I know, the fairytale I'm thinking is not what I think it is. Eto yon eh. Eto yung totoo." pinalis ko ang luha sa aking pisngi. Napaawang ang kanyang labi.

He look...guilty? I dont know! And I dont care! The fuck!

"Lara—"

"Listen...hindi ko na uulitin pang sabihin 'to." tinatagan ko ang aking boses. "I'm giving you the chance to be with her. Im giving you the chance to be happy with her." tinanggal ko ang singsing na nasa aking daliri. Ni hindi manlang ito nagtagal sa akin. Tumulo ang luha sa aking pisngi.