Aşk-ı Esaret- Anka

-20.Bölüm+Duyuru-

05.04.2017

Bölüm öğlen saatlerinde geldiğinde, yanlışlık ile paylaştım. Onun için geri çekmiştim. Ama sonra kendimi kötü hissettigim için bölümü paylaşmaya karar verdim..

Şimdi sizinle birşey denemek istiyorum. Önceden hiç yapmadığım ve bir daha asla yapmayı düşünmediğim birşeyi yapmak istiyorum..

Bu bölüme yorum sınırı koyacağım ve o sınır geçtiği an yeni bölüm gelecek..

Merak etmeyin o kadarda çok bir sınır koymayacagım...

Yorum sınırı: 750

Bence biz bunu yaparız değil mi?

***

Ilk defa yaşadığım bu hisler, beni içine çekmeye devam ederken, kollarım kendi yolunu çizip Burak'ın ensesine dolandı. Burak yanağımda duran tek elini yavaş bir şekilde aşağıya indirip belime koydu ve beni kendisine mümkünmüş gibi daha çok çekmeye çalıştı.

Beynim yavaş yavaş kendine gelmeye başladığında, bana dur diyordu ama..

Durmak..?

Istesem bile duramıyordum..

Dudaklarımdan başlayan bir karıncalanma vücudumda yayılmaya başlayıp, geçtiği her yerde yanma hissi bırakırken, bu dudakları hiç bir zaman bırakmak istemedim.

Burak alt dudağımı dudaklarının arasına alıp emmeye başladığında, kendimden geçmemek için zor duruyordum. Neden veya nasıl diye beynimde sorular oluşmaya başlasa bile, içimde oluşan bu duygular bütün soruları yok ediyordu.

Nefessiz kaldığımızda Burak dudaklarını yavaşça benden çekti. Alnını alnıma yaslayıp derin nefesler alıp verirken, yüzünde küçük bir gülümseme oluştu. Beynim aldığım her nefes ile kendine gelmeye başlamış ve biraz önce olanlar yüzünden gözlerim kocaman açılmıştı.

Burak'ın kolları arasından hızlı bir şekilde çıkıp ona baktığımda, gözlerini açıp bana sıcak bir gülümseme yolladı. Bir anlığına bende ona gülümseme yollayacağım sırada, beynim yine devreye girmişti.

"Sen? Biz? Ben?" Tam olarak ne söylemek istedigimi bilmedigim için sustum. Ellerim ile yüzümü ovarken biraz önce olan şeylerin rüya olma ihtimalini düşündüm. Beynim o kadar çok bulanıktıki, ne yapmam gerektigini yada düşünmem gerektigini bilmiyordum.

Şuan kendimi o kadar büyük bir kargaşanın içinde hissediyordumki, kollarımı tutup beni kendine çeken Burak ile kendime biraz olsun gelmiş olsamda, bakışlarımız buluştuğunda ise biraz önce olan herşey tüm çıplaklığı ile önüme geliyordu.

"Öyküm.." Burak elini yanağıma koyup baş parmağı ile yanağımı okşarken, fark etmeden yüzümü avcunun içine daha çok bastırdım. Gözlerim kapanmaya dogru yol alırken "Seni Seviyorum gamzelim" diyen Burak'ı duymam ile gözlerim fal taşı gibi açıldı.

Kalbim öyle bir hızda atmaya başladıki, bir anda gögsümden çıkıp başka bir yere gidecek sandım. Beynimde hala o 3 kelime dönmeye devam ederken, ne diyecegimi bilemez bir şekilde Burak'a baktım.

Burak'ın birine aşık oldugunu duydugumdan beri aklıma bir cok kişi gelmişti. O kadar çok kişinin arasına bir tek kendimi koymadım. Böyle birşeyin mümkün olabilecegini düşünmek bile benim için imkansızken, şimdi imkansız dedigim gerçek olmuştu.