◆◇◆
Bugün teqvim ayrılığı gösterirdi. Qara gözlerini son görüşüm keçen ilin bu gününe tesadüf edirdi. O gün ki,bütün ümidlerimin senin ellerinde parçalandığını izlemişdim. O gün ki,bir an bele çekinmeden ayrılıq qerarı vermişdin. Arxanda buraxdığın yaşlı gözlerin gücü çatmamışdı seni saxlamağa.Gözlerimden axan her damla yaş,udqunmağıma mane olan boğazımdakı ağrının biraz daha boyümesine sebeb olmuşdu.
Her zaman seni bir nefes qeder yaxınımda hiss edirdim,ellerimi uzatsam tuta bileceyim qeder yaxınımda. Ancaq aramızda dağların bele kiçik qalacağı mesafeleri sonradan derk etmişdim. Heç bir zaman üreyin menim üçün döyünmeyibmiş meyer. Bunu biraz gec başa düşdüm. Eslinde sen heç vaxt mene aid olmamısanmış. Xoşbextmiş kimi keçirdiyimiz o iller sadece menim özümü inandırdığım yalandan ibaret imiş.
Arxamda buraxdığım,sensizliyin qoxusu sinmiş bir il erzinde açdığın yaranın qabıq bağlamasına izin vermedim. Her defesinde qanadaraq canımın daha çox yanmasını istedim sanki. Bununla,sene inandığıma göre özümden intiqam alırdım belkede,bilmirem...
Bütün xeyallarımı yox edib, heçne olmamış kimi heyatına davam etdiyin o günden sonra,men senin qeder şanslı ola bilmedim. Heyatıma qaldığım yerden davam ede bilmedim. Keçmişim senin buraxdığın izlerle dolub daşarken men geleceyim haqqında planlar qura bilmedim. Bir gün bele üreyimdeki yerini başqasıyla doldurmaq barede düşünmedim. Çünki bilirdim. Heç kim menim üzümde senin tek bir sözünle yaranan tebessümü yarada bilmezdi. Buna adım qeder emin idim men.
İndi her günüm seninle, geleceyimizle bağlı qurduğum xeyalları senin başqa biriyle yaşamağını izlemekle keçir. Canım yansada,her defesinde o qabıq bağlamayan yarama duz bassam da, bezen xeberin olmadan izleyirem sizi uzaqdan.
Daha menden keçib,heç olmasa bilim ki xoşbextsen. Heqiqeten... Xoşbextsen?...
◆◇◆
