Benim hikayemde ne kötü bir çocuk, ne kanser hastası bir aşık, ne de ebeveynlerinden kötü muamele görmüş biri var. Benim hikayemde efsane bir aşkta yok. Ne baştan sona acı ne mutluluk.
Esas çocuğa ilk görüşte çarpılmadım. Midemde kelebekler uçuşmadı. Aşkım için aileme baş kaldırmadım. En yakın arkadaşım tarafından ihanete uğramadım. Aç kalmadığım gibi zengin de olmadım. Zeki değildim, aptal asla.
İlk baktığınızda sokaktaki Ayşe'den , Esra'dan farkım yok. Keşke öyle olsaydı. Keşke Ayşe gibi harçlığım yüzünden babamla kavga etsem. Esra gibi üst sınıftan hoşlandığım çocuğa nasıl açılabileceğimi düşünsem.
Ben ne sizin gibi oldum nede sizden çok ayrı. Yıkılmaz dediğim duvar son bir darbeyle yerle bir oldu.Tek bir insanı sığdıramadığım dünyama milyonlarca insanı kabul ettim.Kalbimin kapılarını açtım ve gelen her bir misafire yetecek kadar döşek çıkardım kuytularımdan.
Acılarımla yaktığım ateşle pişirdim ikramlık kahvemi.
Hoş geldiniz dünyama. Etraftaki dagınıklıgın kusuruna bakmayın hala tadilattayım.Yüzümün asıklığınada gönül koymazsınız inşallah. Doktorların verdiği ağır ilaçların etkisindeyim. Boş bulduğunuz yere buyurun geçin. Elimden geleni yapıp hoşnut edeceğim sizi. Neyse ben işlerime döneyim. Bu arada sormayı unuttum. Kahve ?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YANSIMA (İçimde ki ben)
General FictionKalbine saplanan bıçağın sahibi herkes olabilirdi. Hepsi kabulüydü Ela'nın. O yüzden korkmadan kaldırdı başını, baktı katiline. Karşısındaki yüz tam bir yansımaydı. Kendi yansıması.
