Odamda oturuyorum.Uyuşmasına rağmen bağdaş yaptığım bacaklarımı çözmeyip tam karşımda bulunan banyoya bakıyorum.Damlayan su sesine odaklanıyorum.Tık tık tık. Akan her damla arıtıyor sanki beni.Tarih boyunca bu ses ile işkence yapılan insanları düşünüyorum.Nasıl onları çıldırtan bu ses bana böylesine haz veriyordu? Düşünüyor ve yıllardır bulamadığım cevabı yine bulamıyorum.
Ev yine çok sessiz.Hep böyleydi yada o kadar uzun zaman olmuştu ki ben hep diye nitelendiriyordum.Kalkma zamanımın geldiğini farkediyorum.Bacaklarımı yataktan aşağıya sarkıtıp, kan dolaşımın hızlanmasını bekliyorum.Hava soğuk.Hasta olacağımı bildiğim halde yine terliklerimi giymiyorum. Çıplak ayaklarımın sert zeminde çıkardığı ses ile canlanıyor sanki ölü ev. Kapıya doğru gidiyorum. Sıra aynamın önünden geçmeye gelince gözlerimi kapatıyorum. O gittiğinden beri aynalardan, kendi yansımamdan korkuyorum. Adımlarımı hızlandırıp alt kata iniyorum.
Artık damlayan su sesi duyulmuyor. Sessizlik daha da büyüyor. O büyüdükçe kafamda ki fısıltılar artıyor. Ne olduğuna bakmadan müzik çalarda ki cd' yi çalıştırıyorum. Şimdi daha iyi. Dış kapının açıldığı antrede ki koltuğa oturuyorum. Gözlerimi kapıya dikmiş bekliyorum. Kapı çalmadıkça çığ misali oluyor yanlızlığım. Artık içimden dua etmeye başlıyorum. Annem, babam, 4 numarada ki Hatice hanım, sokaktan geçen seyyar satıcı biri çalmalı artık kapımı. Gözlerim dolmaya başlıyor. Ve kapı tıklatılıyor. İlk başta emin olamıyorum. Beynimin bana oynadığı bir oyun olmasından korkuyorum. İkinci kez çalmasını bekliyorum. İlk tıklatma o kadar ürkekti ki gelenin geri gitmesinden korkup, kapıya ilerliyorum. Elim kulpa uzanmadan tekrar tıklanıyor kapı. İşte o zaman emin oluyorum. Sevinçle kapıyı açıyorum. Karşımda hiç beklemediğim birini görünce kapıya dayanma ihtiyacı duyuyorum. Bir müddet sonra kendimi toplayıp ancak konuşabiliyorum.
" Elif çok uzun zaman oldu görüşmeyeli "
Karşımda ki kişinin hayal olabilme ihtimali suskunluğun uzaması ile kabusa dönüşüyor. Dokunmayı düşünüyorum. Hissediyorsam gerçektir. Elimi kaldıramadan bu kez karşımda ki bozuyor sessizliği.
" Halbu ki henüz beş yıl oldu "
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YANSIMA (İçimde ki ben)
General FictionKalbine saplanan bıçağın sahibi herkes olabilirdi. Hepsi kabulüydü Ela'nın. O yüzden korkmadan kaldırdı başını, baktı katiline. Karşısındaki yüz tam bir yansımaydı. Kendi yansıması.
