This girl is on fire.

This girl is on fire. #7

Na enkele uren was ik aangekomen. Ik betaalde snel de taxichauffeur, en haalde mijn koffer uit de achterbak. De taxi reed dan weg. Zachtjes zuchtte ik. Hoe zouden mijn familie daarop reageren dat ik er was? Opeens? Ik hoopte normaal. Maar daar vreesde ik voor. Ik drukte voorzichtig en langzaam op de bel. Even wachtte ik, maar niks hoorde ik. Nee, geen deur. Nee, absoluut niks. Ik keek door het raam om te zien of er niemand was. Nee, niks kon ik zien. De gordijnen waren dicht. Ik beet even op mijn lip. Ik nam een haarspeld uit mijn haren, en prutste het slot open. Al snel ging die open. Dit oud trucje werkte nog altijd. Ik duwde de deur langzaam op. 'Mam? Pap?' Zei ik. Het enige wat ik hoorde, was mijn echo. Ik slikte, en liep verder. Eenmaal in de woonkamer, knipperde ik het licht aan. Er lagen spullen overhoop gegooid. Allemaal brieven op de grond. Wat was hier gebeurd? In die drie dagen tijd? Ik liep richting het raam, de gordijnen maakte ik open. Ik begreep hier niks van? Ik liep richting de brieven, en hurkte me. Ik raapte er enkele op, en begon ze één voor één te lezen. Enkele waren elektriciteitsrekeningen, waterrekeningen, maar dan één brief viel me het meeste op. De deurwaarder. Dit meende je toch niet? Ik slikte. Ze hadden gewoon 20.000 pond gekregen. Wat hebben ze verdomme met dat geld uitgespookt? Ik las de brief even door. En vouwde het op, ik stak het in mijn achterzak. Daarna liep ik de keuken in, daarna de gangen door en dan zo de trappen op. Ik liep mijn zusjes kamer in en broertjes kamer in. Dan mijn ouders kamer in. Alles. Hun spullen. Alles was weg..

Zeker nog twintig minuten zat ik na te denken wat er precies gebeurd was. Ik begreep hier niks van. 'Violetta..' Mompelde ik zachtjes. Natuurlijk! Violetta. Zij kon misschien wat gezien hebben. Violetta was mijn buur. Al jarenlang. Ze was rond de veertig jaar, was getrouwd en had kinderen. Ze hadden het daar zelf ook niet erg gemakkelijk. Ik rende het huis uit, en belde meteen aan bij hun. Ik hoorde wat gerommel van bij hun, en dan werd de deur geopend. 'Jaimy?' Vroeg ze verbaasd. Ik knikte, en glimlachte. 'Hey! Eh.. Weet jij soms wat er gebeurd is.. Met mijn familie..' Zei ik en wees naar mijn huis. 'Eh, kom gewoon even binnen, Jaimy..' Zei Violetta. 'Oké..' Zei ik. Ik liep langzaam naar binnen, En sloot de deur achter me. 'Ga maar zitten, wil je iets drinken?' Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, dank je.' Zei ik. Ze knikte, en glimlachte vriendelijk naar me. Ze ging dan naast me zitten. 'Kijk, Jaimy.. Dit weet je nog niet.. Je vader is nooit echt een van de slimste geweest. Toen jij nog maar zes was, is hij verslaafd geraakt aan drugs. Daarna is hij daarmee gestopt, maar toen je elf was, begon alles terug. Hij begon terug met dealen. Met gevaarlijke mens. Hij verloor er zijn baan aan, en zo moesten jullie naar een andere buurt verhuizen. Jullie moesten meer gaan vluchten. Jaimy, niemand als kind hoeft hier op te groeien. Het is erg gevaarlijk. Daarom hield je moeder je altijd binnen. Soms mocht je wel eens buiten, maar dat was heel erg zelden. Later ging alles terug goed met je vader, hij stopte ermee. En vond een job. Dat was niet voor lang, want alles verpestte hij terug. Hij kwam terug in contact met drugs. Toen je vijftien was. Drie dagen geleden toen je dat contract getekend had, had hij alles gegeven voor de drugs. Maar toen hij geen geld meer had, zaten ze hem achterna. Hij is dan moeten vluchten met je hele familie.' Zei Violetta. De tranen prikten in mijn ogen. 'Drugs..' Mompelde ik zachtjes. 'Wat heeft die brief dan van de deurwaarder te maken?' Vroeg ik aan haar. 'Ja, die heeft er weinig mee te maken. Jullie moesten gewoon nog de huur betalen..' Zei ze. Ik slikte, en zuchtte. 'Ik hoop dat het goed met hen gaat..' 

Ik bedankte nog even Violetta, en glimlachte. Nog steeds kon ik dit niet geloven. Mijn vader verslaafd aan de drugs, Heel mijn jeugd heb ik daar niks van gemerkt. Ik slikte eventjes. Wat moest ik nu gaan doen? Ze waren gevlucht? Niemand wist waar ze waren? Ik ook zelfs niet. Moest ik naar de politie gaan? Ik zuchtte zachtjes. De politie.. Tegenwoordig doen ze niks. Met mijn koffer achter me aan gerold, liep ik naar het parkje hier in de buurt. Daar ging ik altijd naar toe vroeger, tenminste als ik eens de deur uit mocht, omdat het me rust gaf.

Harry's POV.

Eindelijk was ik er. Ik merkte wel al op dat deze stad er niet echt veilig uitzag. Veel huizen waren er verlaten, bij enkele waren er ruiten ingegooid, bij andere stonden er dan weer spullen voor hun deur.. Ik keek naar het adres. Die had ik gelezen van in het contract. Ik reed een straatje in, en stapte dan uit. Ik gaf toe. Dit zag er nog het beste uit van al deze straten en huizen. Ik liep richting de deur, en belde aan. Geen reactie. Ik merkte op dat de deur openstond, en ik liep naar binnen. 'Jaimy?..' Riep ik. Geen reactie. Ik liep dan de woonkamer in. Alles lag overhoop. Gordijnen waren dicht. Wat was er hier gebeurd? Ik liep dan richting de trap, en rende de trappen op. Ik ging een random kamer in. Er stonden in grote letters op de muur, 'Emily & Vinny.' Dat waren vast en zeker haar zusje en broer. Ook was deze kamer overhoop gehaald. Ik liep dan een andere kamer in. Deze was zeker van Jaimy. Ik ging op het bed zitten, en zuchtte. Waar kon ze zijn? Waar was haar familie? Dit huis leek gewoon verlaten. En ook, ik besefte wat. Dit huis was verschrikkelijk om in te leven. Ik snapte nu echt waarom ze dit deed. Voor haar familie. Ik zuchtte, en ging met een hand door mijn krullen heen. Ik stond terug op, en liep nog een kamer in. Die van haar ouders. Alle spullen waren ook weg. Ik rende dan terug de trappen af, en ging nogmaals de woonkamer in. Ik merkte een kast op waar allemaal spullen uitlagen. Ik liep ernaar toe, en nam er een fotoboek uit. Ik  deed die open en bladerde erin. Even glimlachte ik. Ze waren echt een gelukkige familie. Jaimy die een ijsje in haar hand, en die haar tong uitstak. Ze was echt schattig vroeger. Ik bladerde verder, en zag nu foto's van haar broertje en zusje. Haar zusje leek wel erg goed op haar. Hoe oud zou ze zijn? Tien, negen? Acht? En haar broertje was misschien twaalf of dertien? Ik zuchtte zachtjes, en merkte op dat er enkele brieven uitstaken. Ik haalde die eruit, en opende ze. In eentje stond er ; 'pas op'. In rode inkt. Hij wist wel niet of het wel écht inkt was. Het leek net op bloed. Ik keek verder in de brieven. Na enkele minuten had ik alle brieven gelezen. Even zette ik alles op een rijtje. Haar vader was dus een drugsverslaafde. Duidelijk was haar familie nu gevlucht. Maar als zij vluchten.. Dan is Jaimy ook in gevaar..

Jaimy's POV.

Ik zat wat naar het fonteintje te staren. Ik wist echt niet wat ik moest doen. Waar moest ik slapen? Ik had amper geld. 10 pond ongeveer. Ik nam één pond, en liep richting de wenspunt. Ik gooide er mijn muntje in, en sloot mijn ogen. Ik deed een wens, maar ik schrok als ik opeens een hand op mijn schouder voelde. 'Hey, je moet niet schrikken.' Hoorde ik een bekende stem zeggen. Ik draaide me langzaam op, en fronste mijn wenkbrauwen toen ik Michael zag. De jongen die in een bende zat, en die al zeker enkele moorden gepleegd had, aan de drugs zat en ook dronk. 'Hey..' Zei ik verbaasd. 'Je bent toch Jaimy? Jaimy Robinson?' Vroeg hij aan me. Ik knikte. 'Michael?.. Wat doe jij hier?' Vroeg ik best bot aan hem. Hij begon te lachen. Ach gadverdamme, ik had het echt gehad met dat gelach. Op alles wat ik zei, begon iedereen me gewoon uit te lachen. Net zoals Harry deed. 'Je bent best veranderd vergeleken met vroeger.' Zei hij grijnzend. 'En jij bent nog steeds zo dom om in een bende te zitten.' Zei ik tegen hem met een schijnheilige glimlach. Ik had hem nooit gemogen. Hij irriteerde me altijd heel erg vaak. Maar één iets had ik nooit begrepen aan hem. Nooit had hij me bedreigd, pijn gedaan, of wat dan ook. Hij kwam wel regelmatig eens bij me op bezoek, maar dan zat ik altijd boven op mijn kamer. Of was ik weg. Ik begreep dat nooit. 'Mh. Zo te zien heb je een grote mond gekregen.' Zei hij. Ik zuchtte. 'Ik heb geen zin in je praatjes, Michael. Bye.' Zei ik, en liep dan weg. 'Je zoekt je verslaafde vader zeker?' Hoorde ik hem lachend zeggen aan me. 

-

Alweer een nieuw hoofdstuk! Ik hoop dat je het leuk vond! Ik ga verder vanaf 4 votes, en 4 comments (per persoon). Dank je voor alle mensen die dit lezen! Bye!