I thought we were friends

chapter 9

Romy
Ik word wakker met steken in mijn knie. Ohja dat is omdat ik tegen een paal aanliep en er vlak daarna doorheen zakte.

Ik mompel een 'au' en probeer recht op te zitten.

Naast me zit Samuel, hij lag te slapen maar zodra hij mijn mompel hoorde was hij direct wakker.

'Hey, hoe gaat het?' Vraagt hij voorzichtig. Oh. Hij noemt me geen liefje of iets meer.

Meteen volgt er een steek door mijn hart. Ik grijp met mijn hand naar mijn hart en krimp ineen.

'Romy! Alles goed? Moet ik er een dokter bij halen?' vraagt Sam bezorgd.

'Nee. Het gaat prima. Je hoeft geen dokter te halen.' Antwoord ik bot.

Hij knikt en gaat weer zitten.

Niet veel later komt de dokter binnen.

'Nou Romy de uitslag. We dachten dat je je knie gebroken had omdat Samuel zei dat hij overduidelijk een krak hoorde. Maar je knie is niet gebroken. Nadat je tegen die ijzeren paal op bent gelopen is je knieschijf verkeerd gaan staan en is de 'riggel' waar hij in zou moeten om je knie goed te functioneren beschadigd. Dit noemen we Patello-Femoraalpijnsyndroom. Normaal is het geen blijvende blessure. In joun geval kan dit wel zijn omdat die riggel erg beschadigd is. (A/n. Ikweet niet of het echt zo heet en idk hoe die riggel ofzo zou moeten heten)

Ik knik. 'Je mag vandaag nog naar huis' Maakt de dokter zijn verhaal nog af.

Ik knik en stap uit het bed.

Samuel wil me ondersteunen maar ik sla zijn arm weg.

Hij zwijgt en samen lopen we naar zijn auto. Tijdens de rit naar huis is het akelig stil.

Eenmaal thuis bedank ik Sam en loop ik naar binnen.

Ik ga liggen in bed en sluit mijn ogen. Langzaam val ik in slaap.

Als ik wakker word heb ik 3 gemiste oproepen van Lisah. Huh waarom belt ze mij zo vroeg?

Ik besluit terug te bellen. Zodra ze opneemt hoor ik aan haar dat ze aan het huilen is.

'Lisah alles oke?' vraag ik voorzichtig.

'N.. N... Nee. Romy, Rowan is onder een auto gekomen en heeft het niet overleeft.' Bam. Dat was de klap. Direct krijg ik weer steken door mijn hart.

De bel gaat, ik hoor mijn moeder Kaj vrolijk begroeten.

Ik zak tegen de muur naar beneden en barst in huilen uit. Het word teveel. Het word veel te veel.

De steken in mijn hart worden erger en erger. Ik zie alles om me heen draaien.

Ik kom net uit het ziekenhuis en ikdenk dat ik er zo weer in lig.

Ik hoor Kaj nog vaag mijn naam roepen en dan is alles wit. Ga ik dood? Normaal zie ik zwart als ik flauwval ofzo. Nu zie ik wit.

Kaj
Ik loop naar boven en zie Romy daar tegen de muur, huilend. Het lijkt wel of ze met haar hand haar hart probeerd vast te pakken.

'ROMY' roep ik nog. Geen reactie.

Ik zie dat ze zich verslapt en haar ogen sluit.

Wat!? Is ze dood? Nee dat kan niet. Ze is 16.

Ik bel snel een ambulance. Ze zijn er binnen 5 minuten.

'Ben jij haar vriend?' vraagt 1 van de ambulancebroeders aan mij.

'Nee ze is een goeie vriendin van mij. Ik ga wel mee als het mag'

Ze knikken en ik stap bij Romy in de ambulance. Wtf is er aan de hand.

Ik sms Samuel snel.

Sam, er is iets mis met Romy. Toen ik haar net kwam ophalen zat ze tegen de muur te huilen en leek het alsof ze haar hart vastgreep. Ineens werd ze slap. We zijn nu met de ambulance onderweg naar het ziekenhuis. Zie je daar. Hoop ik.
K.

Ik hoop maar dat Samuel komt..