I thought we were friends

chapter 12

OMIJNGOSH sorry! Sorry sorry sorry voor zo lang niet posten. Ik had het zo ontzetten druk met school en de pony. Ik hoop dat jullie dit hoofdstuk wat vinden!

-J

Romy
Het is nu een week geleden dat ik beide jongens heb gesproken.

Alhoewel Samuel heb ik geprobeerd te bereiken maar hij nam zijn telefoon niet op en leest mijn appjes niet.

Waar is hij ooit? Ik maak me super erge zorgen. En dan heb je nog Kaj.

Kaj loopt elke dag te zeuren. Hij beweert dat Samuel niet meer terug komt. Ik denk dat ik dat antwoord daar zelf wel op weet. Hij komt wel terug. Ik weet alleen niet precies wanneer.

Ondertussen ben ik klaar met me klaarmaken voor school. Ik pak mijn fiets en fiets naar school.

Als ik op school kom komen Jesper en Lisah direct naar mij toe. Ik heb mijn fiets nog niet weggezet of ze beginnen al tegen me te praten.
"Omijngod Romy! Waar ben je al die tijd geweest?" "Room gaat alles goed? Ben je Ok" ik nergeer ze beide en loop door naar binnen waar verschillende leerlingen me aankijken. Met Lisah en Jesper achter mij aan loop ik naar mn kluisje waar ik mijn jas in prop. "Romy reageer nou even" mompelt Jesper.

"Wat valt er te reageren? Samuel is weg. Gewoon weg. Foetsie. Verdwenen." Snauw ik naar ze. Ze kijken me verschrikt aan. Snel doe ik mijn kluisje dicht en loop naar het drama lokaal.

Zodra we er allemaal zijn begint mevrouw Geerling met de aanwezeigheid. Wantja, dat doen docenten nou eenmaal. Zodra ze bij Samuel zijn naam geen 'ja' hoort kijkt ze verbaasd op.

Ze kijkt even de klas rond. "Waar is Samuel jongens?" Vraagt ze verbaasd. Vrijwel meteen krijg ik tranen in mijn ogen. Ja waar is Samuel?

Als niemand antwoord geeft richt ze zich weer op de aanwezigen. Ik sta op, grijp mijn tas van de grond en storm het lokaal uit. Ik kan t niet. Ik kan t gewoon niet. Ik kan niet aanzien dat iedereen gewoon vrolijk rondloopt en van Samuel geen spoor te bekennen is. Ik meld me voor de rest van de dag maar ziek en loop naar mn fiets.

Samuel
Ik denk dat Romy boos is op me. Ik ben weg gegaan zonder wat te zeggen. Maar ik kon niet anders. Ik kon het even niet meer aan. Ik zit bij Dioni in Amsterdam. 1 van de andere leden uit B-Brave. Hij snapte dat ik hier tijdelijk was. Bij hem kon ik echt mezelf zijn. Hij was als een soort broer voor mij.

Ik besluit maar even de stad in te gaan want kleren had ik niet meegenomen. Net als ik de stad in loop hoor ik allrmaal gegil. Ik kijk om en zie daar 2 meiden staan. Ohjee, fans. Niet dat ik ze niet mag ofzo maar ik heb er op dit moment geen behoefte aan.

De meiden komen naar me toe gelopen en ik glimlach even vriendlijk naar ze. "Mogen we met je op de foto?" Vraagt het ene meisje. "Tuurlijk"
Nadat ik met beide meiden op de foto ben geweest ga ik wat winkels in.

Veel kleren heb ik niet gekocht. Ik had er niet zoveel behoefte aan. Als ik de bel hoor gaan schrik ik op. Ik moet wel opendoen want Dioni en zijn ouders zijn er niet. Langzaam strompel ik de trap af.

Als ik de deur opendoe moet ik me eerst even beseffen dat dit echt is. Voor mijn neus staat Romy. Verbaasd kijk ik haar aan. Maar ze reageert er niet echt op en loopt dwars langs me heen naar binnen.

Ik schrik uit mijn trans en sluit snel de deur. Als ik de woonkamer inkom staat ze daar met haar armen over elkaar heen geslagen en 1 wenkbrauw omhoog getrokken. Ze ziet er weer een geweldig uit.

"Waarom?" Mompelt ze. Ik kijk haar verbaasd aan. "Waarom?" Herhaal ik haar vragend. "Waarom verdomde ben je weg gegaan Sam! Denk je dat dat leuk is ofzo? Als je het niet meer aankan of het je allemaal teveel word zeg het dan. Maar verdwijn niet ineens." Roept ze boos. "Hoe weet je dat ik hier ben" Grom ik naar dr. "Oh 2 van die fans van je hadden een foto geplaatst met 'omg vandaag Samuel Leijten tegen gekomen in amsterdam #bestdayever'" Mompelt ze sarcastisch. "Dus nu waardeer je me fans niet?" Vraag ik haar beledigd. "Oh Vastwel. Maar jou nu niet. Je laat mij ineens katsboem in de steek alsof t je niks kan schelen. Je bent net Kaj" En zodra ze die laatste woorden uitspreekt zie ik pijn. Pijn door haar hele lichaam. "Ga je me nou vergelijken met Kaj?" Vraag ik rustig. "Je bent net een slet! Ga lekker naar Kaj!" Roep ik vervolgens boos naar haar.
"Oke Sam. Dat zal ik doen. Wij? Wij zijn over. Ik hoef je nooit meer te spreken. Het beste blijf je lekker hier bij Dioni en val je lekker terug in de oude jij die niemand respecteert. " Zegt ze rustig, maar zeker boos. Ze loopt naar de gang en trekt de deur los en laat hem vervolgens met een harde klap dichtvallen.

Shit Sam. Wat heb je gedaan. Je bent het mooiste,liefste en beste meisje laten gaan. Hoe ga ik dit oplossen. Ik kan niet zonder haar.