(Sisters in crime 3) Avontuur in Engeland

4. Sydney

Ik hou van mijn leven. Ik hou van mijn leven. Had ik al gezegd dat ik van mijn leven hou? Ik ga gewoon voor minimaal een week naar Londen met mijn zussen en mijn neef en nichtje om daar ook nog even de plaatselijke vestiging van de geheime dienst te verkennen. Als we mijn oom en tante overtuigd hebben tenminste. Dat is het enige nog te overwinnen obstakel.

"Maar Ava, je bent pas vijftien. Londen is veel te groot voor een meisje als jij," protesteert tante Alanis. Aan haar gezicht is duidelijk te zien dat het iemand van het platteland als zij zorgen baart dat haar dochter naar een wereldstad als Londen wil gaan.

"We zullen goed op haar letten," belooft Connor. "Er zijn vier meerderjarigen bij haar, dus wat kan er nou helemaal gebeuren?"

Oom Miles werpt een bezorgde blik op Lee. "Dus jullie kunnen zomaar in het appartement van jouw leraar?"

Lee knikt stellig. "Het is een zeer bekwame docent, niet pap?"

Op dit soort momenten komt het goed uit dat onze ouders voor dezelfde baas werken als wij. Onderweg van Hull hierheen hebben Lee en ik ze al op de hoogte gebracht van het aanbod van Johan. Tegen onze oom en tante hebben we gezegd dat Lee met haar uitstekende cijfers een studietripje naar Londen heeft gewonnen.

"Meneer Rivers is inderdaad een uiterst toegewijde en intelligente kerel," liegt pap. Het is nog altijd raar om te zien hoe goed een man die ik altijd als goudeerlijk heb beschouwd, kan liegen. "Ik heb zelf nog les gehad van hem toen ik studeerde. Op jonge leeftijd was hij al erg begaan met zijn studenten en zo te horen is hij dat nog steeds. Als hij Lee zijn appartement heeft aangeboden dan vertrouw ik erop dat mijn dochters goed terechtkomen."

"En hij vindt het echt geen probleem dat ze haar halve familie meeneemt?," wil tante Alanis weten.

"Sterker nog, hij heeft me aangemoedigd om mensen mee te nemen," antwoordt Lee met een uitgestreken gezicht. "Toen ik hem vertelde dat Connor één van de aangeboden cursussen ook ontzettend interessant zou vinden, zei hij meteen dat het geen probleem is als ik haar en Sydney meeneem. Ik mag geloof ik bij elk college van de zomerschool twee introducés meenemen."

Het is maar goed dat ik actrice ben, anders had nooit iemand geloofd dat ik in de zomer vrijwillig naar school ga. Ook het feit dat mijn familie me niet zo vaak ziet, werkt nu in mijn voordeel. Het komt dus uitermate geloofwaardig over als ik verkondig dat Lee een aantal colleges kan krijgen die handig zouden zijn voor mijn auditie bij de toneelschool. Weten zij veel dat ik helemaal geen auditie ga doen. Dat is alleen het verhaal dat ik de buitenwereld vertel. Tegen de tijd dat de zomervakantie af is gelopen, zeg ik gewoon dat ik niet aangenomen ben en een tussenjaar neem om uit te vinden wat ik dan wil. Niemand die zal vermoeden dat ik eigenlijk bij de geheime dienst zit.

Uiteindelijk is oom Miles de eerste die overstag gaat. "Oké, wat mij betreft is het goed, maar wel onder een aantal voorwaarden."

"Laat maar komen," reageert Ava, die zelf ook maar al te graag mee wil. Het arme kind woont al haar hele leven in Engeland en is nog nooit in Londen geweest. Zoiets hou je toch gewoon niet voor mogelijk? Mijn oom en tante hebben geluk dat ik ze nog niet heb aangegeven bij de kinderbescherming.

Tante Alanis zet haar strijdlustige gezicht op, wat betekent dat we een hele lijst aan voorwaarden kunnen verwachten. Dit soort dingen zijn haar specialiteit. "Ten eerste wil ik dat je het plaatselijke nummer van de politie en brandweer in je telefoon zet zodat je die altijd kunt bellen in geval van nood. Ten tweede heb je altijd je telefoon aan en bij je. Zorg maar dat 'ie opgeladen is."

Ik sluit mezelf af voor de rest van de voorwaarden. Die fase van mijn leven ben ik inmiddels voorbij. Op je veertiende al bij de geheime dienst gaan, betekent niet alleen een veel spannender leven dan de meeste van mijn leeftijdsgenoten, maar ook veel verantwoordelijkheid om te dragen. In het begin dacht ik nog dat mijn ouders me nooit als een zelfstandig denkend mens zouden beschouwen, maar dat doen ze nu gelukkig wel. Hoewel ik natuurlijk nog altijd de jongste ben in ons gezin, ben ik niet meer kleine Sydney die het allemaal toch niet serieus neemt. En eerlijk gezegd vind ik het best eng om te zien hoe zowel zij als ik veranderd zijn. Ik wil geen serieuze Sydney worden. Ik wil gewoon lol maken en ondertussen iedereen in veiligheid houden.

-

Om te vieren dat we met z'n zessen naar Londen zullen gaan, bouwen we 's avonds een kampvuur op het strand. Bij de supermarkt hebben we wijn, marshmallows en cola gekocht om ons gezelschap te houden.

"Mag dit eigenlijk wel?,' vraagt Connor zenuwachtig terwijl ze wegkruipt in Toby's armen.

Ik rol met mijn ogen. "Ben je bang voor de politie?"

Van het meisje dat iedereen knock-out slaat tijdens het sporten, is weinig te zien. "Nou, je weet maar nooit. Ik hoef geen strafblad."

Alsof ze daar bang voor moet zijn. Natuurlijk wil onze status bij de geheime dienst niet zeggen dat we klakkeloos alle wetten aan onze laars kunnen lappen, maar ik heb wel gehoord dat er veel soepeler mee omgegaan wordt. Het enige waar je bang voor moet zijn is een aantekening in je werkdossier. Die krijg je als je te vaak lichte overtredingen begaat en kan leiden tot een schorsing. Maar gezien wij allebei nog in opleiding zijn, is dat iets waar we ons nog niet druk over hoeven te maken. Ons wordt nog veel door de vingers gezien. Ik zou bij wijze van spreken mijn familie kunnen uitmoorden en de geheime dienst zou me beschermen. Niet dat ik dat ooit zou doen. Ze kunnen best irritant zijn, maar ik hou toch van ze.

Ava ploft naast me in het zand. "Hé Syd, hoe is het eigenlijk met jouw vriendje?"

"Uit." Dat heb ik haar met Kerstmis ook al verteld. Kan ze dan helemaal niks onthouden? Of de hersens zitten bij mijn moeder in de familie of mijn lieftallige nichtje heeft een genetische afwijking.

"Nou, ik wilde hem een keer ontmoeten. Je zei dat hij super knap was."

Dat kan ik me eerlijk gezegd niet herinneren. Niet dat Nick lelijk was, maar super knap zou ik hem ook niet noemen. "Heb je zelf nog geen vriendje dan?"

"Nee," antwoordt ze beteuterd. "Blijkbaar zien die stomme Engelse jongens mij niet staan."

"Weet je wat? In Londen geven we jou gewoon een make-over en als we dan terugkomen, ligt elke jongen in Bridlington aan je voeten." Niet dat ik dat echt van plan ben, maar dat is ze vast alweer vergeten tegen de tijd dat we eenmaal in Londen zijn.

"Ja, alle drie zeker," grapt ze, maar ze lacht er tenminste wel bij. "Oké. Ik kan niet wachten."

Ik ook niet. Ik laat me op mijn rug vallen en fantaseer over de Engelse hoofdstad. Zelf ben ik er ook nog maar één keer geweest. Met school, vorig jaar. Samen met Inez had ik daar echt de tijd van mijn leven. We maakten er een sport van om tussen alle educatieve tripjes zoveel mogelijk kledingwinkels binnen te glippen en doken ook regelmatig een Starbucks in. Ik kan niet wachten tot ik weer herenigd word met Oxford Street. En hoe cool zou het zijn om daar tijdens het winkelen ook nog een paar criminelen te kunnen pakken?

Iemand port in mijn zij, waarna de stem van Penn in mijn oor klinkt. "Sydney, ben je in slaap gevallen?"

Snel krabbel ik overeind. "Nee hoor. Ik was gewoon aan het bedenken waar de leuke winkels in Londen allemaal zitten. Ik kan niet wachten om ze allemaal te plunderen. Zo gaaf dat we allemaal mee mogen."

Penn knikt serieus. Wat een saai leven moet hij hebben zonder een carrière bij de geheime dienst. Hij heeft geen idee wat hij mist. Zijn leven is zo ongeveer dat van Lee als zij geen dubbele agenda zou hebben. Hij studeert nota bene geschiedenis. Nou vraag ik je, wat is er saaier dan geschiedenis?

Mijn aandacht wordt afgeleid doordat Lee me over het kampvuur heen de zak marshmallows toe gooit. Ik vang het behendig op en trek de zak open. Heerlijk. Dit is pas hoe een zomer zou moeten zijn.