(Sisters in crime 3) Avontuur in Engeland

9. Connor

Vandaag is echt een heerlijke dag. Ik heb eerst met Penn, Ava en Toby zitten gieren van de lol op een knalgele waterfiets en nu sta ik me in de badkamer van Johans appartement klaar te maken voor een romantische date met Toby. Hij heeft beloofd me mee uit eten te nemen en misschien gaan we daarna nog wel een stadswandeling door het donker maken. Dat lijkt me echt heerlijk. Noem me saai, maar ik vind het geweldig om 's avonds door een stad te lopen en het leven om me heen te voelen bruisen.

Nog een beetje mascara en dan vind ik het wel prima. Het is niet alsof ik op iemand indruk hoef te maken, maar ik doe wel graag een beetje moeite voor het liefste vriendje van de wereld. Dat verdient hij ook.

Een stevige klop op de deur laat me weten dat ik niet de enige ben die gebruik wil maken van de badkamer. "Liefje, ben je bijna klaar?,' klinkt de stem van Toby aan de andere kant.

"Ja, ik kom." Met een stralend gezicht zwaai ik de deur open. "En jij? Ben jij er ook klaar voor?"

"Zo, wat ben jij vrolijk. Ik vind het leuk als je lacht."

"Ik voel me ook vrolijk." Langs hem heen loop ik de gang op. Ik moet alleen nog even mijn telefoon pakken en dan kunnen we gaan.

Toby slaat zijn hand om mijn pols, waardoor ik abrupt tot stilstand kom. "Is dat een jurk?"

Ik werp een blik op het zwarte kledingstuk dat ik speciaal voor de gelegenheid aangetrokken heb. "Zo noemen ze het wel, geloof ik. Van Lee geleend. Vind je het mooi?"

"Hij staat je prachtig," vindt Toby. "Ik heb het allermooiste vriendinnetje." Om dat te bewijzen, geeft hij me een kus.

Ik zweef bijna verder richting slaapkamer, waar ik mijn telefoon van het nachtkastje gris en in het kleine handtasje prop dat ik ook van Lee heb geleend. Waarom heeft ze dit soort spullen eigenlijk mee naar Londen genomen? Was ze soms van plan om hier ook een date te hebben? Niet dat ik me daar nu druk over kan maken. Ik heb veel te veel zin in mijn eigen date.

-

Een half uur later zitten we in een klein en gezellig restaurantje. Ons tafeltje staat bij het raam, waardoor we perfect alle langslopende voorbijgangers kunnen observeren. Niet dat we elkaar overigens zo saai vinden dat we ons maar op wildvreemden storten. Integendeel. Op een gegeven moment hebben we het zo druk met elkaar dat we niet eens merken dat er een ober bij ons tafeltje staat.

Als ik het eindelijk in de gaten krijg, maak ik me gegeneerd los van Toby. Vroeger had ik altijd een hekel aan mensen die aan dit soort public display of affection deden en nu ben ik er zelf één. Met gloeiende wangen kijk ik de ober aan, die blijkbaar wil weten of we iets te drinken willen bestellen. "Doe voor mij maar een cola."

"Een rode wijn," bestelt Toby. Terwijl de ober wegloopt, kijkt hij mij aan. "Geen wijn voor jou?"

"Straks misschien. Ik wil rustig aan beginnen." Ooit dronk ik sowieso geen alcohol, maar hij heeft het me leren drinken. Dat gebeurde vooral toen we gingen samenwonen. Hij vindt het leuk om af en toe gewoon een paar flessen mee te nemen uit de slijterij en me dan de verschillende drankjes te laten proeven zonder me van tevoren te vertellen wat het is. Op die manier hebben we thuis al heel wat smaaktestjes gedaan. We houden zelfs een ranglijst bij van onze favoriete drankjes.

"Hoe vind je het tot nu toe in Londen?"

Intuïtief voel ik aan dat dit niet over de stad zelf gaat. Hij doelt op de Londense afdeling van de geheime dienst, maar dat kan hij natuurlijk niet hardop zeggen. "Het is indrukwekkend. Veel groter dan thuis. Maar eigenlijk hou ik ook wel juist van die kleinschaligheid. Bij ons ken je de meeste mensen bij naam en het is veel gezelliger. Hier heb ik het idee dat het allemaal wat onpersoonlijker is doordat het zo groot is."