(Sisters in crime 3) Avontuur in Engeland

16. Sydney

Het is maar goed dat ik zo slim was om iets met lange mouwen mee te nemen naar Londen. Anders had Lee de verwonding aan mijn pols zeker weten gezien en dat moet ik niet hebben. Vooral niet omdat het mijn eigen schuld was. Ik schoot uit met het mes. Het is niet zo dat ik die terroristen messen naar mij heb laten werpen of zo. Nee zeg, ik kijk wel uit. Maar ik heb ze wel een poepie laten ruiken. Ze stonden allemaal versteld. Volgens mij moet het niet zo moeilijk meer zijn om dat groepje binnen te dringen. Zeker niet met mijn nieuwe tactiek. Ik ga namelijk Yasser versieren.

Nu komt het pas echt aan op mijn toneelkunsten. Jongens versieren is namelijk iets dat ik nog nooit heb gedaan. Niet echt tenminste. Met Nick ging het gewoon allemaal vanzelf. Misschien omdat ik hem echt leuk vond en deze terrorist in spé niet. Ik heb geen idee hoe ik me hier uit ga redden.

Ik tref het groepje op dezelfde plek als gisteren, waar ik zelfverzekerd op ze af slenter en Yasser begroet met een boks. "Hé man. Een beetje bijgekomen van mijn ongelofelijke messenwerptalent?"

Hij lacht. "Nou moet je niet meteen arrogant gaan doen, hè? Het was vast beginnersgeluk. Ik kan me niet voorstellen dat een meisje als jij zoiets al vaker heeft gedaan."

Nee, hij kan zich vast ook niet voorstellen dat ik al twee jaar urenlang per week oefen op dit soort dingen. Ik wil overal goed in worden zodat ik volgend jaar net als Lee de Jonge Talenten Award kan winnen op de SpionnenSpelen. En zodat ik de beste spion ooit word natuurlijk. Goed kunnen messen werpen, of vechten, of kogelstoten, komt me alleen maar goed van pas.

Een ander lid van het vriendengroepje kijkt me wantrouwend aan "Iets aan jou klopt er niet."

O shit. Ik moet al mijn krachten gebruiken om niet te verraden hoe erg ik hiervan schrik. "Wat bedoel je daar nou weer mee? Kun jij ook al niet tegen je verlies?"

"Je doet jezelf voor als zo'n stoer meisje. Waarom sla je je vader dan niet terug als hij jou slaat? Mijn neef heeft het ook gedaan. Oké, die kwam daardoor wel in de gevangenis, maar ik heb de indruk dat jij slimmer bent dan dat. Vertel mij nu eens wat er niet klopt."

Opgelucht haal ik adem. Hij heeft geen idee dat ik van de geheime dienst ben. "Op zich vind ik het niet gek dat je dat denkt, maar nee, zo zit ik niet in elkaar. Kijk, er zijn maar weinig dingen waar ik bang voor ben, maar één daarvan is mijn vader. Daarbij heb ik geen geld. Als ik hem vermoord dan ben ik dakloos en ik heb geen zin om op straat te wonen. Daarom blijf ik nog een jaar daar, totdat ik een studiebeurs voor de universiteit heb kunnen krijgen."

"Hoe oud ben je dan?," vraagt dezelfde jongen wantrouwend. Heette hij niet Amin?

"Zeventien." Hier hoef ik tenminste niet over te liegen.

"Kleuter," snuift Amin. Uit de informatie die ik in het appartement van Johan heb liggen, weet ik dat hij zelf twintig is.

Minachtend kijk ik hem aan. "Jij bent nooit zeventien geweest zeker? Als ik me niet vergis nog niet zo heel lang geleden." Oeps, dat was misschien niet heel erg handig. Nu verraad ik mezelf.

"Hoe weet jij hoe oud ik ben? Ik kan me niet herinneren dat ik je dat verteld heb?"

"Gokje," antwoord ik geïrriteerd. "Je hebt misschien een goed geheugen, maar verder ben je niet erg slim. Iedereen kan aan jou zien dat je amper twintig bent. Daar verandert die zogenaamd stoere baard van je echt niks aan."

Blijkbaar heb ik een gevoelige snaar geraakt. Amins ogen spugen vuur en hij wil me aanvliegen, maar Yasser houdt hem tegen.

"Rustig man. Laat je niet zo opnaaien door een meisje. Ze zit je gewoon te pesten. Sophie, hou je bek of rot op. Ruzie maken kunnen we zelf ook wel. Daar hebben we jou echt niet voor nodig."

"Prima." Ik ga langs Dorine staan en leun tegen de muur. "Jullie nog iets leuks gedaan gisteravond?"

"Niet echt," antwoordt ze. "Jij wel?"

"Film gekeken op mijn kamer. Niet echt spectaculair." En ook niet erg ver van de waarheid gezien het feit dat ik gisteravond echt film heb gekeken. Alleen was dat wel met Ava en Lee en een grote bak popcorn. Een stuk gezelliger dan het leven van de niet-bestaande Sophie. "Moet je nog werken vandaag?"

Dorine knikt. "Straks, van vier tot tien."

"Zoeken ze niet toevallig nog personeel daar? Als ik een baantje heb, kan ik geld verdienen om thuis weg te gaan."

"Ik weet het niet, maar ik zou het de manager kunnen vragen."

"Als je dat zou willen doen, heel fijn." Hm, misschien verlies ik me toch iets te veel in mijn rol. Dat is een beetje mijn probleem. Als ik eenmaal undercover ben, dreig ik zo op te gaan in mijn personage dat ik vergeet wie ik echt ben. Ik ben niet Sophie die geslagen wordt door haar alcoholistische vader. Ik ben Sydney die moet uitzoeken of deze mensen een aanslag willen plegen op de Engelse regering. Waarom zoek ik dat dan ook niet gewoon uit?

Yasser staat me ondertussen argwanend te bestuderen. "Jij voelt je wel thuis bij ons, of niet?"

"Na dat messen werpen? Helemaal. Zeg, heb jij vanavond wat te doen?"

Verbaasd lichten zijn ogen op. "Wat?"

"Je hebt me wel gehoord. Of je vanavond wat te doen hebt. Anders kunnen we misschien samen iets gaan doen, als je daar zin in hebt. Oké, ik weet dat ik niet heel tactvol binnen ben gekomen, maar kom op, je kunt een meisje als ik vast niet weerstaan."

Yasser rolt met zijn ogen. "Wat had ik nou gezegd over dat arrogant doen? Daar hebben we Amin al voor."

Als reactie geeft Amin hem een por. "Niet zo lopen zeiken, mattie. Je vindt me hartstikke lief."

Ongeduldig tik ik met mijn voet op de straatstenen. "Ga je nog antwoord geven op mijn vraag of heb je liever een date met Amin?"

Amin knijpt zijn ogen tot spleetjes. "Noem je mij nou een homo? Wil jij klappen, meisje?"

"Het was een grapje, oké?" Ik had natuurlijk kunnen weten dat jongens zoals hij niet erg in zijn voor grapjes over hun op hetzelfde geslacht vallende medemens. Bekrompen geest.

"Sorry, maar dat lijkt me geen goed idee," antwoordt Yasser. "Volgens mij passen wij helemaal niet bij elkaar. Ik begrijp ook niet waar je het idee vandaan haalt."

"Alleen omdat ze niet Syrisch is, Yass?," mengt Dorine zich in het gesprek. "Ik weet dat je trots bent en dat je erheen wilt en alles, maar gaat het je echt alleen daarom? Zij kan er toch niks aan doen dat ze Engels is?"

Nee, en daar ben ik trots op, maar dat zeg ik niet hardop.

Yasser slaakt een zucht. "Ik dacht dat jij hetzelfde was, Do. Die Engelsen zijn idioten. Ze maken de hele wereld kapot."

"En daarom wil je niet met haar uit? Omdat ze toevallig geboren is in een land waarvan jij de regering maar niks vindt?"

Ha, nu wordt het interessant. Gaat hij een bekentenis afleggen over een mogelijke aanslag? Het is maar goed dat ik vanmorgen nog even bij het afluisterdepartement van de geheime dienst langs ben geweest om te checken of de opnames met mijn oorbel goed waren gegaan. Nu weet ik tenminste zeker dat er ergens onder de grond in deze stad een paar mensen zitten die luid en duidelijk elk woord kunnen horen dat iemand van ons zegt.

Ondertussen laat Yasser zijn blik van mij naar Dorine en weer terug glijden. "Oké," stemt hij uiteindelijk in. "Wij gaan vanavond uit. Maar als ik het zeg dan blijft het daarbij. Ik wil geen gezeur. Begrepen?"

"Begrepen. Wat gaan we doen?" Ik probeer stoer te klinken, maar mijn hart gaat als een razende tekeer. Ik heb vanavond een date met iemand die misschien wel heel gevaarlijk is en ik ben undercover. Dit is absoluut het spannendste dat ik ooit gedaan heb in mijn leven. Maar heel eerlijk? Ook het leukste.