(Sisters in crime 3) Avontuur in Engeland

27. Connor

Zodra de deur open gaat, spring ik van mijn stoel en loop op de dokter af. "Hoe is het met haar?"

"Goed," antwoordt de dokter met een glimlach. Haar rode haar wordt achterop haar hoofd bij elkaar gehouden door een strakke knot, maar desondanks heeft ze een vriendelijke uitstraling. "Jullie kunnen haar zo mee naar huis nemen."

Godzijdank. Ik wurm me langs haar heen de deur door en zie Lee op het rand van een bed zitten. Er zit een verband om haar rechter bovenarm, maar verder lijkt alles normaal. Voorzichtig loop ik op haar af. "Hé."

"Ha."

"Gaat het?"

Ze knikt. "De dokter heeft me iets gegeven tegen de pijn. Ze zegt alleen dat ik er een beetje duizelig van kan worden. Gelukkig heb ik een sterke kerel in de buurt om me te helpen als ik mijn evenwicht verlies." Zonder de veelzeggende blik die ze op Eric werpt, had ik ook wel geweten dat ze hem bedoelt.

"Dus jullie hebben nu iets, of hoe moet ik dat zien?" Het is me niet ontgaan dat die twee de afgelopen dagen behoorlijk wat tijd met elkaar hebben doorgebracht, maar de exacte aard van hun relatie was me tot nog toe niet duidelijk.

"Nee," antwoordt Eric, maar hij drukt wel zijn lippen tegen Lee's wang. "Dat wil onze koninklijke hoogheid prinses Lee Donovan de schietkoningin niet. Maar reken maar dat ik je een keer op kom zoeken in Hull. Dat moet je maar accepteren, omdat ik degene ben die je leven heeft gered en zo."

"Ja hoor. En omdat je het grootste ego bent dat ik ken," reageert Lee plagerig.

Ik aanschouw de twee tevreden. Zo te zien gaat het inderdaad prima met haar. Dat is mooi. Ik was al bang dat we pap en mam moesten opbellen met slecht nieuws.

Achter me komt de dokter de kamer weer in gelopen. Ze geeft Lee een blaadje. "Dit is het recept voor de pijnstillers. Je kunt ze zo ophalen in de apotheek. Dan mag je nu naar huis."

"Top." Lee springt van het bed en krimpt meteen in elkaar. Waarschijnlijk was dat toch iets te veel van het goede.

"Zal ik de pijnstillers voor je ophalen?," stel ik voor.

"Nee, dat hoeft niet," antwoordt Lee. "Ik ben gewond, niet gehandicapt. Eric en ik gaan wel samen naar de apotheek. Ga jij maar lekker iets leuks doen met je vriendje."

Ik draai me om naar Toby, die in de deuropening staat. Ik weet niet of iets leuks doen er vandaag nog van zal komen. Sinds ik hem een half uur geleden in de wachtkamer van het ziekenhuis weer zag, voor het eerst sinds ik weet wie zijn vader is, voelt het alsof er een soort onzichtbare muur tussen ons in staat. Ik weet gewoon niet hoe ik hem dit moet vertellen.

Toby zelf heeft echter niks in de gaten. Hij wenkt me met zijn ogen. "Kom, we gaan naar huis. Even lekker samen bankhangen. Je ziet eruit alsof je wel genoeg actie hebt gehad voor vandaag."

Dat heb ik ook, maar ik ontkom waarschijnlijk niet aan nog één actie meer voordat de dag voorbij is. Hij komt er toch wel achter dat ik het weet, want ik kan dit niet verborgen houden. Maar ik moet er wel mee wachten tot we terug in het appartement zijn. Daarom lach ik naar hem. "Ja, inderdaad. Laten we gewoon op de bank gaan zitten."

-

Als we eenmaal de bank in het appartement bereiken, ben ik bijna net zo zenuwachtig als vanmorgen. Met krampen in mijn buik laat ik me op het koele leer zakken. "Toby, we moeten praten."

"Straks. Ik pak eerst iets te drinken voor je." Hij is al onderweg naar de keuken. "Waar heb je zin in? Cola, ijsthee, water, wijn?"

"Doe maar een glaasje water dan." Dat is tenminste neutraal terrein. Als ik wijn neem, bestaat het risico dat ik rare en domme dingen ga zeggen. En gezien hoe uitgedroogd mijn keel is van de zenuwen en ik niet misselijk wil worden, lijkt het me niet verstandig om in één keer een heel glas cola of ijsthee achterover te slaan. Het enige effect dat water kan hebben is dat ik midden in ons belangrijke gesprek naar de wc moet, maar toevallig ben ik heel goed in ophouden (wat je noodgedwongen wordt als je regelmatig op vakantie gaat met mijn vader).