(Sisters in crime 3) Avontuur in Engeland

24. Connor

Het is me gelukt. Denk ik, tenminste. Voor de zekerheid heb ik verschillende dingen verzameld. Ik heb een nagel, een kartonnen beker waaruit hij gedronken heeft en een paar haren. Hopelijk is dat genoeg om een fatsoenlijk DNA-monster uit af te kunnen leiden. Ik heb ook nog overwogen om een gebruikt condoom mee te nemen, maar ik schaamde me alleen al dood bij de gedachte. Dat heb ik dus maar lekker achterwege gelaten.

Met de spullen zorgvuldig in mijn rugzak verpakt ga ik het hoofdkwartier van de geheime dienst binnen. Naarmate ik dichter bij het laboratorium kom, word ik steeds zenuwachtiger. Wil ik dit echt doen? Wat als het resultaat oplevert? Ik weet niet of ik voor Toby verborgen zou kunnen houden dat ik weet wie zijn vader is, maar ik weet ook niet of het verstandig zou zijn om het hem te vertellen. Hij gaat ongetwijfeld kwaad op me worden. Waar ben ik in hemelsnaam mee bezig?

Veel tijd om hierover na te denken heb ik niet, want mijn voeten hebben me al naar het laboratorium gebracht. Met een hart dat als een gek tekeer gaat in mijn borstkas duw ik de glazen schuifdeuren open. Dit is het dan. Nu ga ik mijn toekomst verpesten.

De grijsharige man van de vorige keer is er ook nu weer. Ik meen me te herinneren dat hij Clint heet. Buiten hem staan er in een hoekje nog twee vrouwen van een jaar of dertig uitvoerig met elkaar te discussiëren over de beste manier om het één of ander te onderzoeken.

Met onrustige passen loop ik op Clint af. "Hallo. Kunt u me helpen?"

Vriendelijk glimlachend kijkt hij op. "Jongedame, volgens mij heb ik je de vorige keer ook al verteld dat je me niet met u aan hoeft te spreken. We zijn collega's."

"Sorry. Mijn ouders hebben me gewoon beleefd opgevoed."

"Dat vind ik een zeer goede zaak van ze. Waar kan ik je mee helpen? Het ging om het DNA van je vriend, nietwaar?"

"Inderdaad," bevestig ik. Mijn maag maakt een salto in mijn buik als ik mijn rugzak op een onderzoekstafel neerzet en de grote rits open trek. "Ik heb een aantal spullen verzameld waaruit misschien een DNA-monster kan worden samengesteld. Het is me helaas niet gelukt om zomaar wat wangslijm af te nemen." Uiterst voorzichtig stal ik de beker, de nagel en het zakje met haren uit op de tafel.

Clint knikt bedenkelijk terwijl hij de voorwerpen aanschouwt. "Hier zou ik wel wat mee kunnen, ja, denk ik. Laten we maar meteen aan de slag gaan dan."

"Oké, Bedankt dat u- je, bedoel ik, me wilt helpen."

"Geen probleem, hoor. Als we nu-" Midden in zijn zin houdt hij op met praten om me bezorgd aan te kijken. "Weet je zeker dat het wel goed gaat met je? Je ziet nogal bleek."

"Dat is vast de spanning." Ik probeer het luchtig te zeggen, maar het lukt me niet. Ik sta zo gespannen als een veer.

"Weet je wat? Als jij nou even een rondje gaat lopen en een glaasje water gaat drinken dan begin ik hier alvast met het onderzoek. Als je dan terug bent, kun je me helpen. Ik kan je niet zo door laten gaan."

"Dat is goed." Ik voel me te zwak om te protesteren. Daarom laat ik mijn rugzak op de tafel achter en wankel ik richting de deur. Ik voel me inderdaad behoorlijk belabberd. Laat ik eerst maar naar de kantine gaan voor een glaasje water.

Strompelend door de gangen probeer ik mijn weg te vinden. Twee keer loop ik bijna verkeerd omdat ik het ondergrondse stelsel in Nederland gewend ben. Uiteindelijk kom ik dan toch heelhuids in de kantine aan. Meteen ga ik op de installatie met gekoeld water af en vul een plastic bekertje tot bijna aan de rand.

Ik zoek eerst een vrij tafeltje uit de ronde exemplaren die door de grote ruimte verspreid staan en zet pas als ik op een felgroene plastic stoel zit het bekertje tegen mijn lippen. Het koele water doet mijn slokdarm bevriezen als het rechtstreeks naar mijn maag vloeit. Met een zucht knijp ik het lege bekertje fijn, iets waarvan ik weet dat Lee het een irritante gewoonte van me vindt. Dit is geen moment om te denken aan het verbeteren van mijn irritante gewoontes.