(Sisters in crime 3) Avontuur in Engeland

7. Sydney

Londen is helemaal mijn ding. Misschien dat ik hier maar heen moet verhuizen. Dat dacht ik gisteren al toen we het hoofdkantoor van de Engelse geheime dienst binnen liepen, maar nu ik na een goede nachtrust gapend het balkon op loop heb ik dat gevoel nog steeds. Ver beneden me razen auto's en van die schattige Londense dubbeldekkerbussen. Ik kan het tafereel alleen maar grijnzend aanschouwen. Dit is de plek waar ik thuishoor.

"Wat sta jij daar nou weer stom te grijnzen?," merkt Lee op vanuit de deuropening.

Ik draai me naar haar om. "Denk je dat pap en mam het goed vinden als ik naar Londen verhuis?"

"Nee. Hoezo?"

"Omdat ik dat wil. Ik voel me hier thuis. Ik zou hier een leuk leven kunnen hebben."

"Want je leven in Nederland is zo slecht zeker?"

Ik slaak een zucht. Haar serieusheid ook altijd. "Nee, maar hier voelt het gewoon nog beter."

"Dat zeg je nu, ja. Volgens mij is de geheime dienst hier nog strenger. Misschien wil je binnen een week alweer terug. Als je hier eenmaal een tijdje bent, is het leven hier net zo alledaags als in Nederland."

Dat betwijfel ik. Alles hier is veel levendiger, spannender en cooler. Het leven in Londen zou nooit alledaags kunnen zijn.

"Neem gewoon geen overhaaste beslissingen, oké?," adviseert Lee. "Ik zou niet willen dat je ergens spijt van krijgt."

Alsof dat ooit zou gebeuren, maar dat zeg ik maar niet hardop. Ik wil dit perfecte moment niet laten verpesten door ruzie met Lee. Ik was juist zo blij dat het beter tussen ons gaat nu we niet meer in hetzelfde huis wonen. "Wat jij wilt. Ik zal het idee even laten bezinken en nog niet meteen een appartement huren of iets dergelijks." Niet dat ik überhaupt zou weten hoe dat moet. Het gaat om het idee. Ik wil Lee te vriend houden. Zij is hier degene die ervaring heeft met in Engeland wonen. Als er iemand is die me hierbij kan helpen dan is zij het wel.

-

Na het ontbijt vertrekken we samen naar het hoofdkantoor van de geheime dienst. Lee is vastbesloten de vuurwapens hier aan een nadere inspectie te onderwerpen om te kijken of er nog iets leuks voor haar bij zit en ik wil gewoon elke kans aangrijpen om me ondergronds te begeven. Ik wil de sfeer opsnuiven en connecties maken met interessante mensen. Wie weet waar het me in de toekomst nog allemaal bij kan helpen.

We worden binnengelaten door dezelfde bewaker als gistermiddag, waarna ik de trap naar de kelder afdaal alsof ik hier al jaren kom. Zo voel ik me ook. Ik heb me altijd al snel thuis gevoeld op nieuwe plekken, maar hier is het nog een graadje erger.

"Zullen we eerst naar de schietbaan gaan?," stelt Lee voor. "Dan kijken we daarna wel een beetje rond of we iemand zien van wie we nog iets kunnen leren." Bij Lee draait het ook altijd om dingen leren. Ik ben meer van het ervaringen opdoen in de praktijk. Van het mensen afluisteren en sloten kraken en het ontfutselen van informatie door te doen alsof ik iemand anders ben. Zoals die keer dat ik een collectant van de Nierstichting mocht spelen om een zendertje te kunnen plaatsen bij de voordeur van onze verdachte. Dat was nog eens spannend.

Toch stem ik in met haar plan. Ik vind het leuk om haar te zien schieten en bovendien zal ze eerder doen wat ik wil als ik haar eerst haar zin geef. Daarom loop ik met haar mee de gang in die ons naar de schietbaan brengt. Zelfs na hier nog maar één keer geweest te zijn, weten we de weg al. Dat hebben we van onze vader.

Op de schietbaan krijgen twee jonge spionnen les en helemaal achterin staat een man van middelbare leeftijd voor zijn lol wat kogels af te vuren. Lee loopt meteen op de ruimte af waar de wapens opgeborgen worden om de plaatselijke juweeltjes eens goed te kunnen bestuderen.