(Sisters in crime 3) Avontuur in Engeland

26. Lee

Dit is het spannendste dat ik ooit gedaan heb. Nog meer dan dat. Het is gewoon doodeng. Straks gaat er iets mis en ben ik dood. Dat mag niet gebeuren.

Eric is al net zo nerveus als ik. Hij trommelt zenuwachtig met zijn vingers op de loop van zijn revolver. Met zijn andere hand houdt hij een plastic flesje vast waaruit hij kleine slokjes water drinkt.

We zitten in een auto met geblindeerde ramen op een paar straten afstand van het parlementsgebouw. We zijn zo ver weg, misschien hebben ze ons niet eens nodig. Tenzij degene die de aanslag gaat plegen vanaf deze kant komt. Dat weten we natuurlijk niet zeker. Er zijn verschillende agenten en spionnen neergezet rondom diverse metrostations om in de gaten te kunnen houden waar onze verdachte vandaan komt.

"Ze hebben ons samen op pad gestuurd omdat jij de beste schutter bent," klinkt het plotseling naast me.

Ik kijk opzij. "Jij bent toch ook lang niet slecht? Ik zou juist verwachten dat ze de goede schutters verdelen, voor het geval dat. Het is helemaal niet praktisch om ons bij elkaar te zetten."

"Je begrijpt het niet. Ik ben wel goed op de schietbaan, maar ik- Trauma's."

"Ik had ook een trauma. Dat had ik zo diep verdrongen dat ik het me niet meer kon herinneren. Blijkbaar heb ik op mijn derde al een kerel doodgeschoten. Behoorlijk heftig. Dat is de reden dat we naar Nederland zijn verhuisd."

Erics gezichtsuitdrukking verandert niet. Geen begrijpend knikje of medelijdende blik. Dan moet er echt iets aan de hand zijn. Dat blijkt ook wel als hij zijn mond open doet. "De vorige persoon die het op de regering gemunt had... Mijn vader en een collega moesten de zaak redden en de terrorist arresteren, maar geen van hen drieën heeft het overleefd."

"Jezus, Eric." Ik leg mijn pistool op het dashboard en sla mijn armen om hem heen. "Ik wist niet dat je je vader verloren was. Het spijt me."

In plaats van woorden antwoordt hij met tranen. Snikkend begraaft hij zijn hoofd in mijn schouder. Een tijdlang schokt zijn lichaam hevig op en neer. Dan komt hij langzaam tot bedaren en kijkt hij met roodomrande ogen op. "Bedankt."

"Geen dank. Natuurlijk voel je je rot. Als je maar weet dat ik jou niet hetzelfde laat overkomen als je vader. Ik zal ons allebei beschermen."

"Ik wil jou niet ook kwijtraken, Lee."

"Dat gaat niet gebeuren. Ik schiet die gast meteen dood als ik hem zie."

Eric lacht. "Ik waardeer je motivatie, maar dat moet je juist niet doen. Je mag geen mensen zomaar neerschieten. Je moet eerst bewijs hebben dat hij gewapend is en dat hij moedwillig schade aan wil richten."

"Het komt wel goed," reageer ik. Om mijn woorden extra kracht bij te zetten, druk ik mijn lippen op de zijne. We zoenen lang en teder. Kriebels schieten door mijn onderbuik. Zijn kussen zijn heerlijk. Ik zou willen dat we hier de hele middag konden blijven zitten.

Hij denkt daar blijkbaar hetzelfde over, want zijn handen betasten mijn hele lichaam en glijden uiteindelijk onder mijn shirt. "Weet je, deze auto heeft geblindeerde ramen. We kunnen ook gewoon hier blijven. Er zijn zat anderen die die terrorist kunnen oppakken. Ik wil jou niet kwijtraken. Ik wil juist heel dicht bij jou zijn. Zo dichtbij mogelijk."

"Dat klinkt heel aantrekkelijk, maar-" Ik stop met praten als ik vanuit mijn ooghoek iemand over straat zie lopen die ik herken van de foto die ik van de geheime dienst zo goed mogelijk moest bestuderen. Meteen gris ik mijn pistool van het dashboard af en stop het in het bijbehorende holster. "Daar is hij. We moeten gaan."

Eric kreunt protesterend, maar pakt wel zijn eigen wapen op en gooit de deur van de auto open. Ik duik achter hem aan en dan staan we op de stoep. In de verte zie ik Sydney's verdachte Yasser de hoek om slaan richting het parlementsgebouw. Die is zeker wel wat van plan.