(Sisters in crime 3) Avontuur in Engeland

29. Lee

De pijnstillers maken me niet alleen duizelig, maar ook een beetje lacherig. Gelukkig heb ik Eric bij me. Hij is degene die me naast mijn zusjes op de bank duwt.

"Blijf jij hier even zitten, schoonheid? Ik ga even regelen dat onze date vanavond hierheen komt."

Meteen veert Sydney op. "Hebben jullie een date?"

Eric knikt. "Dat was althans de bedoeling, maar ik neem Lee zo niet mee naar een restaurant. Ze kan waarschijnlijk nauwelijks eten met die gewonde arm, dus dat lijkt me niet zo gezellig. Die moeten we maar voor een andere keer bewaren."

Ik kan alleen maar naar hem lachen. "Voor als je me op komt zoeken, bijvoorbeeld?"

"Bijvoorbeeld," antwoordt hij. "Laat jij je even goed verzorgen door je zusjes? Ik ben hier om zeven uur met het eten." Hij buigt zich naar me toe voor een afscheidskus en gaat er dan vandoor.

Sydney kijkt me grijnzend aan. "Dus er is wel degelijk wat tussen jou en mister Casanova?"

"Ach, zoveel stelt het helemaal niet voor. Ik heb tegen hem gezegd dat ik geen relatie wil." En daar blijf ik bij, hoeveel romantische dates hij ook nog regelt. Vriendjes komen pas weer aan de orde als ik daar klaar voor ben. Over een jaar of vijf misschien.

"Oké Lee, hier kom jij niet zomaar mee weg." Sydney springt op van de bank. "Wij gaan nu kijken wat jij vanavond aantrekt en dan help ik je met alles waar je hulp bij nodigt hebt. En je zult vanavond de hut voor jezelf hebben. Wij gaan wel uit eten of zo."

-

Het blijkt nog vrij lastig om me voor te bereiden op een date als ik maar één arm kan gebruiken. En dan ook nog net de arm waar ik praktisch niks mee kan. Gelukkig is Sydney er nog. Ze moppert niet één keer als ze me in mijn jurk helpt, mijn mascara voor me opdoet of zelfs mijn benen onthaart. Volgens mij voelt ze zich schuldig. Daar kan ik maar beter van genieten zo lang het nog duurt.

Om kwart voor zeven ben ik eindelijk klaar voor mijn etentje. Nadat Sydney de laatste kaarsen aan heeft gestoken, wenst ze me veel plezier en gaat ze er met de rest van de familie vandoor. Die vermaken zich vanavond wel. En ik ook, heb ik zo het idee.

Ik krijg amper de tijd om zenuwachtig te worden of iets dergelijks, want de bel gaat al. Met links de intercom bedienen is één van de dingen die me momenteel nog wel lukt, dus ben ik ook daadwerkelijk in staat om Eric binnen te laten. Hij zeult een enorme picknickmand met zich mee.

"Wat zit daarin? Eten voor een heel weeshuis?," grap ik.

"Nee. Eten voor een heel mooi meisje. Zelfs met een schotwond in haar arm. Heb je nog pijn?"

"Zolang ik de pijnstillers blijf nemen en niet te veel gekke dingen doe, valt het wel mee. Als ik mijn arm heel stil hou, voel ik er nauwelijks iets van."

"Mooi zo. Als jij nou even lekker op de bank gaat zitten dan zorg ik dat we zo aan het voorgerecht kunnen."

Verrast kijk ik op. "Je hebt ook nog serieus een driegangendiner voorbereid?"

"Natuurlijk," antwoordt hij alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. "Als ik zeg dat ik voor het eten zorg dan doe ik het goed ook. Dat zou je toch moeten weten na die Thaise bloemkool."

"Die erg lekker was," lach ik terwijl ik mezelf op de bank laat zakken. Om heel eerlijk te zijn heb ik er helemaal geen problemen mee dat er zo voor me gezorgd wordt. Vandaag was al heftig genoeg. Het was de eerste keer dat ik oog in oog stond met iemand met kwade bedoelingen die zelf ook een pistool had. Onze eerdere verdachten grepen allebei naar messen, want die zijn nou eenmaal makkelijker om aan te komen. Ik vraag me af hoe Yasser dat pistool heeft geregeld.

"Je hebt de rest van de familie weggejaagd, zie ik?," merkt Eric op vanuit de keuken, waar hij bezig is de picknickmand uit te laden.

"Ze zijn er uit zichzelf vandoor gegaan. Sydney stelde het voor. Volgens mij voelt ze zich schuldig omdat ze zo kwaad op me was, want ze heeft me vanmiddag werkelijk overal mee geholpen. Ze heeft zelfs zonder te klagen mijn benen geschoren terwijl ik dat alleen maar voor de grap voorstelde."

Eric lacht. "Was je van plan om me aan je benen te laten zitten dan?"

"Wie weet." Ik zend hem een verleidelijke knipoog. O hemel, waar ben ik mee bezig? Dit moet ik dus juist niet doen. Hij zal alleen maar gaan denken dat hij er alsnog kans op maakt om mijn vriendje te worden. En ik ben niet zo van de losse scharrels. Al zou ik dat wel kunnen worden natuurlijk.

"Kom maar aan tafel zitten. Het voorgerecht is klaar."

Ik hijs mezelf overeind en loop op de eettafel af. Die hebben Sydney en ik ook al samen gedekt. Ik vond het niet erg netjes om mijn date dat te laten doen. Hongerig neem ik plaats. Neergeschoten worden vreet blijkbaar energie.

"Het voorgerecht bestaat uit carpaccio met Parmezaanse kaas en balsamicodressing," verkondigt Eric met een trots gezicht als hij twee borden op de tafel zet. "Ik hoop dat je het lekker vindt."

"Dat hoop ik ook," reageer ik, me ondertussen afvragend hoe ik dit in vredesnaam moet gaan eten. Ik kan niet snijden zonder mezelf buiten bewustzijn te laten brengen door de pijn.

Eric ziet het en kijkt me geamuseerd aan. "Nu moet ik je maar voeren, zeker?"

"Of je snijdt het in kleine stukjes zodat ik een poging kan doen om die op te pakken met mijn vork."

"En jou de hele tijd te zien stuntelen zeker. Wacht maar." Eric snijdt een stukje van mijn voorgerecht af en brengt de vork naar mijn mond. "Mond open."

Giechelig haal ik mijn lippen een stukje van elkaar. Het zal wel door de medicijnen komen dat ik dit zo lachwekkend vind. Of niet? Het is ook best wel gênant. Ik ben geen baby meer, ik ben verdomme negentien. En toch zit hier tegenover me een jongen die een hap carpaccio bij me naar binnen duwt.

"Je hoeft je nergens voor te schamen," zegt hij alsof hij weet wat ik denk. "Je bent gewond. Dat kan iedereen overkomen. Het is niet erg om een beetje hulp nodig te hebben. Daarbij is dit toch ontzettend romantisch?"

"Het is cliché. En gênant, want ik ben niet het soort achterlijk huppelkutje dat dit normaal gesproken toe zou laten."

"Maar dat weet ik toch?" Hij neemt eerst zelf een hap voordat hij weer een stukje voor mij afsnijdt. "Kom op, Lee, maak je alsjeblieft niet druk over wat ik van je denk. Je weet dat ik jou zie als een bloedmooie, intelligente en talentvolle jonge vrouw. Laat me je helpen, oké?"

"Oké," zucht ik en laat me gewillig nog een hap voeren. Misschien heeft hij ook wel gelijk. Dit zou best romantisch kunnen zijn. Alleen moet er dan wel iets veranderen. "Kunnen we de volgende gang niet op de bank eten? Dan wordt het tenminste iets minder statisch."

"Wat jij wilt. Al uw wensen zullen ingewilligd worden."

O hemel, waarom lacht hij zo schattig? Straks ga ik nog echt iets voor hem voelen en dat is dus absoluut niet de bedoeling. Ik heb een leven – nee, twee levens op twee verschillende plekken. Een derde kan ik er nu echt niet bij hebben.

Om mezelf wat afleiding te geven, sta ik op en plof op de bank neer. Zo, dat voelt meteen een stuk relaxter aan. Hier kunnen we ook prima eten.

Het duurt slechts een paar minuten voordat Eric de volgende gang klaar heeft. Dit keer brengt hij de borden meteen naar de bank. "Kijk eens, mevrouw, gemarineerde biefstuk met gevulde champignons en gekruide aardappeltjes. Ik heb de biefstuk meteen in stukjes gesneden zodat je alles zelf kunt eten. Is dat geen goede service van de zaak?"

"Heel goed," prijs ik hem terwijl ik het bord op mijn schoot laat zetten. Met mijn vork prik ik in een aardappeltje. Het is fijn om ook nog iets zelf te kunnen doen. Ik voel me zo gehandicapt momenteel.

Eric komt naast me zitten met zijn eigen bord op schoot. "Dit is absoluut de vreemdste date die ik ooit heb gehad."

"En bedankt."

"Hé, ik was nog niet klaar. Ik denk namelijk dat het ook de leukste is. Jij bent leuk." Dan zoent hij me.

En dat is nou precies iets dat ik heel goed kan zonder rechterarm.

- - -

A/N ROMANTIES!