Pie's POV
It's been two years.
Two years away from my family.
Two years away from my friends.
Two years away from Philippines.
Ayaw ko man lumayo, wala akong choice. Kasalanan to nung mga taong yun. Lalo na sya. Makikilala nyo yung mga tinutukoy ko mamaya.
Pero ngayon, andito na muli ako sa Pilipinas. Kadadating ko lang dito sa bahay namin galing airport. Nakapagdecide na kong bumalik dito sa Pilipinas at bumangon sa pagkakalugmok na naranasan ko noon. May kelangan pa kong singilin ng utang nila sakin.
"Iha, welcome home! We missed you!" Mom
Pagkapasok ko ng pinto nitong dati pa rin naming mansion ay sumalubong agad sakin ang mommy ko at niyakap ako ng mahigpit. Only God knows how much I've missed my family while I'm away.
"Mom I really missed you too!" Naiiyak na ko. Pero pinigilan ko since pinangako ko sa sarili kong mas magiging matatag na ko ngayon. Di na ko yung dating iyaking PIE. Ako na ngayon ang palabang PIE.
"Asan na nga pala si Mark? Bakit di mo sya kasama?" Si Mark nga pala yung tumulong sakin dati and sya na rin ang nakasama ko sa ibang bansa for two years.
"Mom, may gagawin pa daw sya. Pero susunod din daw sya pag natapos na."
Pagkasabi ko nun...
"Oh Princess, you're home! Sa wakas. Makakasama ka na uli namin."
Napatingin naman ako sa nagsalitang yun. Si dad yun na pababa ng hagdan. Tumakbo naman ako sa kanya at yinakap din sya.
"Yes dad, finally, I'm home and I'll never leave again. Kung may aalis man, yun ay yung mga taong nanakit sakin. Dahil pagbabayarin ko sila." Matigas na sabi ko.
"But Penelope, akala ko ba kalilimutan mo na lahat ng nangyari?" Tanong sakin ng Mom ko.
Yes. Nung umalis ako ng Pilipinas at nagabroad, ang balak ko talaga ay lumayo lang at kalimutan na lang lahat ng nangyari. Pero habang nasa ibang bansa ako, narealize kong hindi ko pala kayang kalimutan na lang basta basta lahat.
"I'm sorry mom, dad. But I need to do this. I swear ma, sinubukan ko talagang kalimutan na lang ang lahat. Sinubukan kong magpatawad sa puso ko. Pero di ko kaya. Kaya please. Hayaan nyo na lang ako. Ito talaga yung reason kaya bumalik na ko. So kung pipigilan nyo ko, wala akong choice. Aalis na lang ako dito sa bahay."
Pagkasabi ko nun. Nagkatinginan sila. Alam kong deep inside, ayaw nilang pumayag dahil alam kong napakabuti nilang tao.
Pero di talaga nila ko mapipigilan dahil buo na ang desisyon ko. Mawawala ako sa kanila kung pipigilan nila ko.
"Sige anak, kung ito lang ang way para makasama ka na namin, di ka namin pipigilan. Basta mag iingat ka lang ha? Wag mong hayaang sa huli ay ikaw din ang masaktan." Dad
Nginitian ko na lang sila at muling niyakap.
Read. Vote. Comment.
BINABASA MO ANG
Reyna ng Hugot
RomanceAng puso ng tao ay parang Jigsaw Puzzle... Kahit ilang beses man mabasag o mabiyak biyak, maaari pa ring ito'y mabuo as long as nasayo lahat ng piraso. Pero kung wala, parang wala na ding silbi yung iba pang piraso. Dahil habang buhay mo nang marara...
