Ik weet het nog goed.
Het was een dinsdag.
Een dinsdag in april, 1995.
De zesentwintigste, om precies te zijn.
Wij stonden met zijn drieën om het bed.
Samen kijkend naar de dikke buik van de jonge vrouw.
Voor haar was dit een keerpunt in haar leven.
Voor ons een gewone werkdag.
Ze zou een meisje krijgen.
Dat had ik al bepaald.
Ik moest alleen nog beslissen of ik haar kleine, jonge hartje zou laten kloppen.
JE LEEST
Het spel van de Dood
PoetryDie dag dat ik Haar van Hem afnam. Die dag veranderde alles. Ik heb het al zo vaak gedaan. Zoveel levens gegeven. Zoveel ook weer weggenomen. Zonder enige emotie. Het is routinewerk geworden. Een spel. En ik ben er verdomd goed in. Wist ik veel dat...
