Langzaamaan merkte Ik,
dat ik mijn eigen cadeautje,
bij Mezelf weg aan het halen was.
Zoals Zij dat al eerder met
Hun cadeautjes
gedaan hadden.
En het enige wat Ik terug kon stoppen,
was een schreeuwende leegte.
Een serene stilte,
dat zou het zijn als Zij er nog was.
Verscheurd door vredig gesnik,
dankzij hem.
Maar het was
leeg
en
stil.
Schreeuwend stil.
Dankzij Mij.
●●●
Ik ga wegkruipen in een donker hoekje. Net een wiskundetoets gemaakt en het ging zó dramatisch 😭
JE LEEST
Het spel van de Dood
PoetryDie dag dat ik Haar van Hem afnam. Die dag veranderde alles. Ik heb het al zo vaak gedaan. Zoveel levens gegeven. Zoveel ook weer weggenomen. Zonder enige emotie. Het is routinewerk geworden. Een spel. En ik ben er verdomd goed in. Wist ik veel dat...
