Met dat laatste restje
wit,
zond ik Hen terug naar het licht,
terwijl ik zelf
stukje bij beetje,
stap voor stap,
verder zakte in de
oneindige
zwarte
vergetelheid,
die Ik zelf eerder
voor Hen
gecreëerd had
en
waar nu
Ik
en niet Zij
in terecht gekomen was.
●●●
Over een paar uur de epiloog en dan is het verhaal klaar 0.0 maar ik vind de epiloog zelf wel heel fancy, dus dat zal de pijn verzachten :p
JE LEEST
Het spel van de Dood
PoetryDie dag dat ik Haar van Hem afnam. Die dag veranderde alles. Ik heb het al zo vaak gedaan. Zoveel levens gegeven. Zoveel ook weer weggenomen. Zonder enige emotie. Het is routinewerk geworden. Een spel. En ik ben er verdomd goed in. Wist ik veel dat...
