i need you

Κεφαλαιο 22

Τα ματια του αστραφτουν καθως με κοιταει.Πλησιαζει κοντα για να μου σκουπισει τα δακρυα μα τον πιανω απο τον καρπο και απομακρυνω το χερι του απο το προσωπο μου.

-Η αποφαση μου δεν αλλαζει!Του λεω σκουπιζοντας τα ματια μου.

-Δεν μπορω να ζησω μακρυα σου.Μην μου το κανεις αυτο.

-Με δουλευεις Λουι?Δεν μπορεις να ζησεις μακρυα μου?Για αυτο με παρατησες για τεσσερις ολοκληρους μηνες?Και αμφιβαλλω αν δεν γινοταν αυτο με το παιδι αν θα ερχοσουν να με δεις.Αλλα γιατι να το κανεις?Δεν σε νοιαζει τιποτα περα απο τον εαυτο σου.

Τα ματια του κοιτουν τα δικα μου και απομακρυνεται χωρις να πει λεξη απο το δωματιο.Ποσο ηθελα να του πω πως τον αγαπαω και πως θελω να ξανα ειμαι μαζι του αλλα η αξιοπρεπεια μου με εκανε να παω κοντρα σε αυτα που νιωθω.Ελπιζω να εκανα το σωστο!

Το βραδυ ενω ολα εχουν ησυχασει μεσα στους τοιχους του νοσοκομειου προσπαθω να κλεισω τα ματια μου για να με παρει ο υπνος.Μεσα στο κεφαλι μου ομως γινεται ενας "πολεμος" εικονων,αναμνησεων.Ενα τριξιμο της πορτας ακουγεται και εγω κλεινω τα ματια κανοντας πως κοιμαμαι.Ακουω την φωνη του Λουι.

-Εγω θα σου τα πω τωρα που εισαι ηρεμη και ξερω οτι υπαρχει μια πιθανοτητα να με ακουσεις παρολο που κοιμασαι μωρο μου.Ειμαι τοσο ανοητος και δεν μπορεσα ποτε να καταλαβω τι πρεπει να κραταμε στην ζωη και τι οχι.Οταν ημουν δυο χρονων ενα ατυχες συμβαν μου ραγισε την καρδια και απο τοτε δεν εχω αγαπησει δεν εχω νιωσει αυτο το παθος με καμια εκτος απο εσενα Λανα.Εσυ με αλλαξες.Εσυ με εβγαλες απο τον εαυτο μου και με εκανες επιτελους ανθρωπο.Δεν θελω να σε χασω ξανα ποτε μα ποτε στην ζωη μου.Σε παρακαλω δωσε μου μια τελευταια ευκαιρια μωρο μου να σου αποδιξω πως εισαι τα παντα για εμενα.Αυτο που νιωθω δεν μπορω να το εξηγησω με λογια.Εισαι ολη μου η ζωη Λανα.Ο μονος ανθρωπος που με στηριζει,που με αγαπαει...

Ενας βαρυς λιγμος και ενα δυνατο ντρανταγμα του σωματος με προδιδουν.Γαμωτο!

-Λανα?Με ακους?Μου λεει

Γυρναω αποτομα και ενωνω τα χειλη μου με τα δικα του καθως τα δαχτυλα του ακουμπανε το προσωπο μου και μπλεκοντε αναμεσα στα μαλλια μου.Τον σπρωχνω.

-Οχι Λουι.Οχι αυτη την φορα.

Μου χαϊδευει τα μαλλια και βγαινει απο το δωματιο.Τα ματια μου κλεινουν και ανασενω βαρια.

Βρισκομαι σε ενα δωματιο με πολλα καδρα και ενα κρεβατι στην μεση.Μια σκια με πλησιαζει και μου φωναζει απο μακρυα.Ενα αγγιγμα στην μεση με κανει να γυρησω αποτομα.Η μητερα μου.Ειναι η μητερα μου.Την αγκαλιαζω σφικτα και εκεινη καλυπτει με την παλαμη της το στομα μου.Απομακρυνεται με ψιθυρους που μου λενε κατι κατι το οποιο δεν ακουγεται καθαρα.Της κανω νοημα να μου το ξαναπει.Για ακομη μια φορα ομως δεν μπορω να καταλαβω τα λογια που βγαινουν απο το στομα της.Επαναλαμβανει ξανα και ξανα αυτες τις λεξεις.Την βλεπω να βγαινει απο την πορτα.Ενα χερι με ακουμπαει στο μπρατσο.

Τα ματια μου ανοιγουν διπλατα και σηκωνομαι απο το κρεβατι ιδρωμενη και προσπαθω να παρω ανασες.

-Λανα! ακουγεται η φωνη του Λουι μεσα απο το δωματιο καθως με πλησιαζει και με αγκαλιαζει σφικτα.
Εφιαλτης ηταν μωρο μου.Θα περασει.

Σφηγκω τα δοντια μου προσπαθοντας να μην κλαψω και του ανταποδισω την αγκαλια.

-Σε θελω κοντα μου.Ψιθυριζω

-Δεν θα φυγω.Μου λεει καθως τα χειλη του ακουμπανε τα δικα μου για ακομη μια φορα και η γλωσσα του κανει κυκλους στο στομα μου.Επειτα απομακρυνεται απο εμενα και ξαπλωνει στο κρεβατι διπλα μου.

-Θα μεινω εδω.Μου λεει και τιλυγει τα χερια του γυρω απο τους την μεση μου.
Θα μεινω εδω.Επαναλαμβανει

***
Δυοερες μετα εχω γυρησει σπιτι μαζι με την Μια η οποια κανει τα παντα για να με βοηθησει.Μετα απο την νυχτα στο νοσοκομειο που ο Λουι κοιμηθηκε κοιμηθηκε διπλα μου δεν τον εχω ξαναδει.Το αλλο πρωι ειχε εξαφανιστει απο το δωματιο και απο οτι ακουσα και απο το νοσοκομειο.Απο τοτε δεν ηρθε να με επισκεπτει ξανα ουτε με πηρε καποιο τηλεφωνο.Πλεον ειμαι απολυτα σιγουρη για τα συναισθηματα μου.Δεν μπορω να του κρατησω αλλο κακια.Τον αγαπω.Θα του πω τα παντα και θα τον δεχτω ξανα πισω.Περνω τα κλειδια μου με σκοπο να παρω λιγο αερα κανοντας μια βολτα στο πιο κοντινο δασακι του Λονδινου.Τρεχω μεσα στην πρασιναδα χτυποντας τα ποδια μου στο εδαφος με σκοπο να σηκωνω σε καθε βημα μου χαλικια πισω μου και να με χτυπανε ελαφρα στις γαμπες.Ο κρυος αερας διαπερνα το ισρωμενο σωμα μου.Καθομαι σε ενα παγκακι λαχανιασμενη και πιανω τα γονατα μου.Δυο λεπτα αργοτερα δυο παλαμες καλυπτουν τα ματια μου απαλα.Ενα ρουφιχτο φιλι στον λαιμο με ανατριχιαζει.Νιωθω κατι υγρο στο προσωπο μου.Η γλωσσα του Λουι μου ειναι πλεον αγαγνωρησημη.Τα δοντια του δαγκωνουν ελαφρα τα χειλη μου μεχρι το σημειο που φωναζω...

-Λουι! Και σταματαει.

Μου δενει τα ματια με ενα μαντιλι και με πιανει απο το μπρατσο.Με σηκωνει και με καθοδηγει αφου το μονο που μπορω να διακρινω κατω απο αυτο το μαντιλι ειναι σκοταδι.Φτανουμε σε εναν χωρο και αμεσως καταλαβαινω οτι προκειτε για μια αποθηκη.Η μυρωδια της μουχλας ειναι απαισια.Η καρδια μου χτυπαει ολο και πιο δυνατα οταν με σπρωχνει πανω σε ενα μαλακο στρωμα και μου βγαζει το μαντιλι απο τα ματια...