Zweedse wraak

Hoofdstuk 14

Terug thuis zag ik mijn leeftijdsgenoot Gary. Ik stapte langs hem door en ging de trap op. Mijn vader kwam achter me aan. “Kom nu. Hij is niet zo erg. En wat heb je daar?” Hij wees naar het pak dat ik in mijn handen had. “Iets, en ik moet dringend iets doen.” Ik ging mijn kamer in en sloot de deur voordat hij iets kon zeggen. Ik plofte het op het bed en zocht of ik nog kaartjes had. Toen het bleek van niet, pakte ik een gekleurd stuk papier en schreef daar in het groot op: ‘Gelukkige verjaardag!’ Daarna ging ik naar beneden. Gary’s ogen keken me nog steeds verlangend aan. Ik negeerde dat en belde aan de achterdeur van Alec aan. Viktor deed open en zijn ogen keken direct naar het grote pak dat ik vast had. Eerst keek hij verbaasd en daarna begreep hij het. Hij sloeg zijn hand voor zijn gezicht. “Damned.” Hij liet me door en ik ging naar Alec’s kamer. Wanneer hij opendeed keek hij nog steeds bedroefd, maar toen hij mij zag fleurde hij op. Hij liet me binnen en daarna zag hij pas dat ik een groot pak in mijn handen had. “Ik hoop dat je het leuk vind. Ik heb een beetje advies gevraagd aan Chris, de scheidsrechter van het gevecht.” Hij nam het pak aan en begon het papier daar af te scheuren. Zijn ogen werden groot toen hij zag wat ik had gekocht. Hij glimlachte en bekeek het van alle kanten. Hij legde het opzij en gaf me een dikke knuffel. “Dank je. Weet je, ik hou van de Amerikaanse tradities. Ik ga hem meteen uitproberen. Is hier ergens een skatepark?” Ik knikte. “Niet ver van de Kiosk is er 1. Het duurt niet lang voordat je daar met de fiets bent. Ik neem aan dat jij met je skateboard komt?” “Fastix, bedoel je.” Ik keek hem vragend aan. “Ja, hij moet toch een naam hebben, nee?” Ik begon te lachen. Een naam voor een levenloos voorwerp, dat is eigenlijk best creatief. We gingen naar buiten om mijn fiets te pakken en mijn vader leunde tegen de buitendeur. “Dus dit is dringender?” Ik dacht even na en knikte dan. “Yep, veel dringender.” Alec staarde me verbaasd aan. We vertrokken naar de skatepark en Alec vroeg me: “Dit is dringender dan wat?” “Mijn vader probeert me al een tijdje te koppelen met de zoon van zijn collega. Ik verzin altijd een smoesje om daaronder uit te komen. Ik kan hem echt niet uitstaan.” “Serieus? Ik dacht dat je vader zo’n brave man was die zich nooit zou bemoeien met het privéleven van zijn dochter. Ik zou dat echt nooit gedacht hebben.” “Hij heeft altijd dezelfde smoesjes klaarstaan: hij is even oud, hij is niet zo erg als jij denkt, hij is de perfecte jongen voor je, alsof ik dat niet zelf kan uitmaken. Maar Gary is echt dom, die denkt echt dat hij mij kan krijgen door mijn vader te gebruiken.” Alec lachte. “Behoor ik tot die categorie?” “Ja, tuurlijk.” Hij lachte. We kwamen aan en Chris was hier ook. “Zo, gelukkige verjaardag! Ik heb wel geen cadeau gekocht. Zeg, wat heb je nu gevonden?” Ik wees naar de skateboard en Alec hield trots zijn Fastix omhoog. Chris bekeek hem goed en zei dat hij ook zo 1 wilde kopen. “Kan je goed skateboarden?” Alec knikte en volgde Chris naar de halfpipes. Ik ging naast de half pipe zitten, zodat ik alles goed mee kon volgen. En hij had gelijk, hoe kon dat heel goed. Zelfs Chris stond daarvan te kijken. Ik wist het, hij ging hier snel vrienden maken. Ik zag een paar meisjes bewonderend naar hem kijken, en voelde een steek van jaloezie opkomen. Hij is van mij. Dacht ik bij mezelf. Nadat hij Chris een paar kunstjes had geleerd, kwam hij richting mij en ging naast me zitten. “Echt bedankt, ik ben er heel blij mee. Je hebt een goede kwaliteit gekozen.” Ik lachte. “Nou ja, ik heb gewoon maar wat gepakt. Ik weet niet veel van skateboards.” Hij keek verbaasd en draaide zich naar mij om. “Je weet alles over karate, judo, zelfs waterpistolen, maar van iets makkelijkers, skateboards, daar ken je niks van? Dat verbaasd me echt.” Zijn blik deed me lachen. “Ik weet daar echt niks van, ik voel me niet veilig op een skateboard.” Chris kwam naar ons toe en ging zitten. “Hey, Siara vraagt naar je.” Zei hij tegen Alec. Zijn blik bleef neutraal, maar hij was nog steeds een jongen, van net 17. “Waarom?” vroeg Alec, niet wetende dat Siara de grootste jongensversierder alle tijde was. Voor al die keren dat ze geacteerd heeft, voor met elke jongen naar bed te gaan, voor al die keren dat ze hen heeft laten geloven dat ze deze keer echt verliefd was, verdiende ze wel 10 Oscars. “Nou ja”, zei Chris, “het is Siara.” Hij ging weg en liet het moeilijkste gedeelte aan mij over. “Waar heeft hij het over?” Ik zuchtte. “Siara loopt achter elke jongen die ze ziet aan.” Hij knikte begrijpend, en Siara kwam onze richting uit. “Welke van hun is die Syra?” “Siara, en het is de middelste, degene die het meest voorop loopt, degene die al die hondjes achter haar aan heeft lopen.” Hij begon te lachen. “Hey, Shirley, alles goed?” Niet dat ik altijd door Siara werd begroet, maar dat kwam waarschijnlijk doordat Alec naast me zat. Hij had een nauwe T-shirt aan, en ik was het gewoon, maar de hondjes bleven naar zijn borstkas staren. “Prima.” Was mijn enige antwoord. Alec stond op en stak zijn hand uit. “Ik ben Alec.” Ze schudde het heel fascinerend, alsof ze op slag verliefd was. Ik moet je vertellen: dat deed ze elke keer. Je wist wanneer ze een prooi had gevonden als ze zo keek, maar ook naar die jongen toeging met haar borst vooruit. “Siara, maar dat heeft ze waarschijnlijk al verteld.” Ze richtte haar ogen op mij. “Wel, omdat je nieuw bent, zou ik je deze prachtige stad wel eens laten zien. Ik kan je gids zijn.” “Nee, dank je. Shirley heeft me de stad al laten zien.” Ik wist dat Siara bedoelde met ‘stad laten zien’ ‘op date gaan met mij’. Alec had dat ook door, daardoor zijn antwoord. “Ow, oké dan. Als je iets nodig hebt, dan kom je dat maar vragen. Als je bijvoorbeeld nood hebt aan gezelschap of zo.” Wat een heks. Maak het anders nog duidelijker? “Ik zal geen gezelschap nodig hebben, ik heb een vriendin.” En nu zag je Siara inkrimpen van schaamte. Ze forceerde een glimlach en ging weg. Alec ging lachend terug zitten. “Doet ze dat vaak, jongens uitvragen?” Ik knikte. “Zoals ik al zei: elke jongen die ze ziet waar ze nog geen schande bij heeft gemaakt of waar ze nog niet mee naar bed is geweest. Daarna laat ze hun vallen als bakstenen.” “Chris ook?” Ik lachte, maar schudde mijn hoofd. “Chris kende haar nog voor ze zo was geworden. Dus hij liet zich niet inpakken.” Ik zuchtte, en hij kon mijn gedachten lezen. “Brandon zeker wel?” Ik knikte. “Meerdere keren zelfs. Ik had van zijn beste vriend gehoord dat hij dat niet deed omdat hij verliefd op haar was, maar omdat hij ook nood had aan gezelschap.” Ik zag dat Alec niet wist of hij moest lachen of niet. “Je mag daarom lachen hoor, dat is best dom.” Hij knikte en begon te lachen. Ik hoorde achter mij iemand zeggen: “Daar zijn ze.”