Zweedse wraak

Hoofdstuk 29

“Ja, dat snap ik. Maar ik laat je niet alleen.” Hij zuchtte en ik pakte zijn handen. “Nooit.” Hij kuste me kort en liet me daarna los. Hij draaide zich om. “Ik kan je niet meenemen. Echt niet.” Viktor pakte me vast en trok me terug. “Hoe kun je hem alleen laten? Hij is je broer?!” “Hij wil het niet. Dat moet ik respecteren.” Hij trok me in de auto en Alec verdween bijna uit het oog. Ik moest iets doen. Als hij alleen gaat, dan gaat hij dood. Hij klikte me vast in de auto en probeerde de schijn op te houden. Er lagen veel wapens in de auto, dus ik nam 1 vast en deed alsof ik hem bestudeerde. Ik kon er niet mee werken, maar dat kon me niets schelen. Viktor vertrok bijna en dit was het moment. Ik deed de pistool in mijn broek (gelukkig dat niemand dat zag), deed de deur open terwijl hij reed en sprong eruit. Iedereen slaakte een kreet, maar ze kwamen niet achter me aan. Ik wist dat ik nu alleen stond. Ik rende niet achter Alec aan, maar volgde zijn voetsporen via het bos. Dat was moeilijk als het donker was, maar na een tijdje kreeg ik hem in de gaten. Hij liep nog steeds op zijn gemak, en ik zag 2 schimmen uit dat gebouw komen. 1 herkende ik makkelijk, het was Brandon. Hij was blijkbaar kunnen ontsnappen. Er liep nog iemand bij hem, waarschijnlijk Markus. Ze volgden Alec en hielden hun pistolen klaar. Alec minderde vaart en stopte voor nog een ingang van dat gebouw. Ik vroeg me nu echt af voor wat dit gebouw diende. Hij wilde naar binnen gaan, maar Brandon en Markus hielden hem tegen. Hij spartelde tegen, maar werd meegesleurd in het bos. Ze lieten hem midden in het bos op de grond vallen. Markus sloeg hem recht op zijn kaak waar Alec meteen begon te bloeden. “Waar zijn de anderen?” vroeg Brandon. Alec veegde het bloed van zijn kaak af. “Niet hier. Ik heb ze weggestuurd.” Hij moest eens weten. “Denk je nou echt dat ik dat geloof? Wel, dan zal ik maar doen alsof. Je weet waarvoor je gestraft word?” Alec knikte. “Je hebt mijn broer vermoord, ik wilde liever dat Viktor hier was, in jouw plaats, om je te laten weten hoe dat voelt. Maar ik ken jou, en als ik hem vermoord, dan ga jij wraak nemen. Maar Viktor is zo niet. Hij blijft liever uit de problemen.” Zei Markus. Alec glimlachte. “Doe het. Nu en snel. En laat de rest met rust als je mijn lichaam hebt. Dat is het enige dat ik vraag.” Brandon hield het pistool tegen zijn keel. “Denk je dat je nu in een positie zit om te onderhandelen? Aangezien je lieve vriendin Shirley gezien heeft dat ik erbij zit en waarschijnlijk straks politie hier staat, dan kan ik niets anders dan mijn mannen hun auto te laten achtervolgen en haar te doden. Maar wees gerust, de rest blijft leven, ze durven toch niet te spreken.” Alec’s woede had ik nog nooit zo erg gezien. Hij spuwde op de grond en liet daarmee zijn afgunst zien. “Viktor zal haar wel zeggen dat ze haar mond moet houden. Ze zal luisteren. Ze moet wel.” Brandon lachte en duwde de pistool dieper in zijn keel. “Geloof je dat zelf? Geloof je nu echt dat Shirley naar iemand luistert? Wel, dan ben je heel dom.” Alec zag er overwonnen uit. “Alsjeblieft, laat haar leven.” Brandon schudde lachend zijn hoofd. “Nu je het zegt denk ik dat het beter is als ik de patrouille stop. Ik wil haar zelf onder handen nemen. Ik vraag me af of ze dan nog tegen zal stribbelen.” Hij had niet veel woorden nodig om het uit te leggen, zelfs van deze afstand kon je aan zijn gezicht zien wat hij bedoelde. “Hield je dan zoveel van haar? Blijkbaar niet.” Brandon’s humeur kon niet op. Nu hij dat plan had verzonnen kon zijn dag waarschijnlijk niet meer stuk. “Ik hield veel van haar. Maar als ze niet met je naar bed wilt… Tja, wat moet je dan doen? Je kan als jongen toch eeuwig niet op haar blijven wachten, toch?” Ik wilde dat Alec zei dat dat aan hem lag, ik wilde dat hij zei dat ik wel met Alec naar bed was geweest, maar hij deed het niet. Waarschijnlijk omdat hij dacht dat Brandon me nog meer ging martelen. “Nog een laatste woord na dit fantastisch gesprek?” Brandon drukte de pistool nog dieper. Alec schudde zijn hoofd. Hij klikte het pistool en ik wist dat dit mijn kans was. “Vaarwel.” Zei hij. Ik aarzelde geen seconde en schoot in zijn rug. Hij viel neer en ik hoorde nog een schot. Toen werd alles zwart.