Zweedse wraak

Hoofdstuk 25

Ik stond direct op. “Denk je nou echt dat nadat je me dat hebt verteld ik hier lekker ga zitten wachten tot jullie met de overwinning thuiskomen of ondertussen dood gaan omdat jullie handen tekort hadden?” Hij kreeg een kleine glimlach op zijn gezicht. “Nee, dat had ik niet gedacht. Maar ik kon het maar proberen.” Ik schudde half-lachend mijn hoofd. Hij kon me altijd laten lachen. Waar ik een minuut geleden mee had gezeten, was nu ineens verdwenen. Ik maakte me geen zorgen meer dat hij iemand vermoord had, maar ik maakte me meer zorgen dat we dood zouden gaan. Ik ging wat dichter bij hem zitten. Hij keek me verbaasd aan. “Geen shock meer?” Ik schudde mijn hoofd. “Het is niet dat ik het goedkeur wat je hebt gedaan, nee, totaal niet. Daar hebben we het later nog eens over. Maar ik heb het gevoel dat dit rustig gedoe niet meer zo lang gaat duren.” Hij knikte. Hij stak zijn hand uit en ik pakte het aan. Ik probeerde niet te denken aan wat hij met deze handen had gedaan. Mijn hand paste precies in de zijne. Er werd aan de deur gebeld en Viktor ging snel naar beneden. We stonden allebei op en ik leunde tegen de muur. “Amy?!” vroeg ik aan Alec. “Die zit bij vrienden. Ze ging daar tot morgen blijven.” Ik knikte en een paar mensen kwamen boven. 2 herkende ik, het waren Ella en Oscar, als ik me niet vergiste. Ze begonnen direct in het Zweeds te praten. Nu zag ik pas goed de bijwerkingen van drugs. Ze probeerden zich allebei bezig te houden met iets anders. Ella beet de hele tijd op haar nagels en Oscar had zo’n vervelende tik met zijn haar. Je zag ook de wallen onder ieders ogen, dat had ik al eens op TV gezien bij iemand die afgekickt was. Ze maakten plannen om naar een veiligere plek te vertrekken, waar ze dan een plan konden maken. Na een tijd wilden we vertrekken, maar er was een probleem. We gingen normaal met een aantal motors, maar ze waren ineens verdwenen. We besloten dan maar te voet te gaan, maar de garage was op slot. We kregen het zelfs niet open met de sleutel. We haastten ons naar de voordeur, maar die was ook gesloten. “Wat is er aan de hand?” vroeg ik aan Alec. Hij haalde zijn schouders op. “Ik heb geen flauw idee.” Ik keek achter mij en wilde tegen Oscar zeggen dat er onderaan in de kelder nog een nooduitgang was. Maar alleen Viktor en Ella stonden achter ons. Ik keek achter hun en ze volgde mijn blik. “Waar is de rest?” Alec rende direct terug naar de garage en we volgden allemaal. Ze waren nergens meer te bespeuren. Ik ging dan maar terug naar Viktor en Ella en probeerde de ramen open te krijgen. Dat lukte en ik gebaarde dat ze moesten gaan. Nu was Alec nergens meer te bespeuren. “Alec!” Er kwam geen antwoord. Ik ging weer terug naar de garage en werd door 4 handen vastgehouden. Ze waren zo sterk dat ik me niet kon bewegen. De handen sleurde me een busje in en maakte mijn handen vast en snoerde mijn mond. Alec lag onbeweeglijk op de vloer van het busje, en dat maakte me hysterisch. Ik begon te bewegen en probeerde iets los te krijgen. Maar niets lukte, natuurlijk niet. Ella en Viktor kwamen een minuut daarna ook het busje in. Ze waren al vastgemaakt. We vertrokken naar de bunker. Ik wist dat dat hun schuilplaats was, maar zij wisten dat niet. Ik had ook onthouden wat de ingangen en uitgangen waren, en dat wisten zij ook niet. We waren vastgesnoerd met geen enkele mogelijkheid om te ontsnappen. Aan dat plan hadden we dus ook niets.