Zweedse wraak

Hoofdstuk 13

“Wat is er?” vroeg hij. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond. “Het spijt me.” Mompelde ik. Hij schudde zijn hoofd. “Nee, jij kon dat toch niet weten? Ik neem je dat echt niet kwalijk.” Ik omhelsde hem kort. “Gelukkige verjaardag.” Hij lachte. “Dank je. Weet je wat in Europa een traditie is?” Ik dacht na en schudde daarna mijn hoofd. “Wel, als iemand jarig is, moet de rest hem 3 kussen geven, op de wang natuurlijk.” Hij glimlachte en ik gaf hem 3 kussen. We begonnen weer te lopen. “Zeg, ik heb een paar vragen. Hoe oud ben je nu eigenlijk en wat wil je voor je verjaardag?” “Wel, ik ben 17 en ik moet niets hebben.” Ik porde hem in zijn maag. “Hier in Amerika hebben we ook een traditie.” Hij keek me verbaasd aan. “ Ah ja, welke dan?” “Dat je zeker en vast een cadeau mag verwachten.” Hij lachte en we waren terug thuis aangekomen. Ik ging douchen en dacht ondertussen na over een cadeau voor hem. Dat was moeilijk, want ik wist niet wat hij echt leuk vond. Ik besloot dan maar een specialist ter zake te bellen. “Hey Chris! Ik heb een vraagje, wat kan ik een jongen van 17 cadeau doen voor zijn verjaardag?” “Hoe? Is er iemand jarig dan? Wie? Waarom vergeet ik toch altijd wie jarig is.” “Nee, nee, je bent niemand vergeten. Het is voor Alec, maar ik heb geen flauw benul wat ik hem moet kopen.” Het was even stil aan de andere kant van de lijn, maar ik kreeg toch antwoord. “Wel, voor iemand die pas verhuisd is, misschien iets om te vervoeren, een fiets of zo? Anders weet ik het ook niet.” “Dat is een fantastisch idee! Bedankt Chris, je hebt me echt geholpen! Ik zie je later!” Ik hoorde daarna zoiets als ‘alligator’, maar ik wist dat niet zeker. Ik pakte snel mijn fiets en ging naar de sportwinkel. In de etalage vond ik wat ik zocht, een spiksplinternieuwe skateboard. Ik had op zijn foto’s gezien dat hij dat kon, maar hij had zijn eigen skateboard niet meegenomen naar hier. Ik ging naar binnen en kocht hem direct. Ik liet het inpakken, want het moest een verrassing blijven. Ik stapte op de fiets en wilde vertrekken, tot iemand me tegenhield. Het was Brandon. “Wat? Ga je weer verhalen verzinnen zodat je hoopt dat ik in de problemen kom nadat jij bent vreemdgegaan?” Hij keek van me weg en ik hoorde hem iets heel zacht zeggen. “Wat zei je?” Hij zuchtte. “Het spijt me, oké.” “Nee, niet oké. Weet je wat je met je sorry kunt?” Hij knikte. “Ja, dat weet ik, jammer genoeg. Ga je skateboarden?” “Dat gaat je niks aan.” Zei ik en ik fietste door.