Haunted (Larry Stylinson)

Hoofdstuk 5.

                  

Harry's POV

Ik werd wakker met een benauwd gevoel. Mijn ogen brandden en mijn gezicht voelde  stijf aan.

Het was geen ongewoon gevoel. Het gebeurde iedere keer als ik wakker werd nadat ik mezelf in slaap had gehuild.

Ik hoorde hoe Liam en Louis ruzie kregen nadat Louis eindelijk had opgegeven om tegen mijn deur te slaan, smekend om mijn begrip.

Eigenlijk wilde hij helemaal niet stoppen. Aan het geluid hoorde ik dat Liam hem gedwongen mee trok.

Het lukte mij niet om te verstaan wat zij riepen; ik was te hard aan het huilen. Eén ding wist ik wel zeker, Liam was pisnijdig. Hij was meer dan woedend op Louis. Ik waardeerde hem voor dat, want ik zou nooit de kracht hebben om boos te zijn.

Om eerlijk te zijn, had ik Louis al vergeven op het moment dat hij zijn excuus aanbood. Maar zijn woorden deden nog steeds pijn.

"Aandacht hoer" was het ergst. Als het aan mij lag, was ik uit de band gestapt, naar een onbewoond eiland verhuisd, zonder tv of internet of iets anders dat mij zou verbinden met de media. Het werd er ziek van om altijd maar te worden onderzocht. Ik wilde geen aandacht; ik haatte het.

De band verlaten kwam zo vaak in mij op dat ik de tel kwijt ben geraakt. Maar ik dwong mijzelf altijd maar weer voor de jongens' bestwil.

En dat was waarom het zo'n pijn deed om aandacht hoer te worden genoemd. Niet omdat het gemeen was, maar om het bewijs hoe weinig Louis over mij wist terwijl wij elkaar alles zouden moeten vertellen.

Mijn telefoon die op het nachtkastje lag, lichtte op en ik greep er chagrijnig naar.

Holy shit ik had heel veel berichten.

Ik had er meer dan twee honderd van Louis, vijftig van Liam, elf van Zayn en zes van Niall. De meest recente was van Niall.

"Vandaag een interview maat. xx"

Ik trok een gezicht. Geweldig.

Waarschijnlijk had ik bloeddoorlopen, vochtige ogen en niet te vergeten de donkere wallen waarvan ik wist dat ze eronder zaten.

Ik ging langzaam rechtop zitten en zuchtte. Ik wilde gewoon terug naar bed gaan, een beetje huilen en voor de rest van de dag slapen.

Liam was nog steeds in mijn appartement, wat niet erg verrassend was.

Hij keek naar mij op wanneer ik binnen kwam, en grijnsde naar mijn verschijning.

'Ik moest hem letterlijk naar buiten dragen. Echt zo van, op tillen en hem buiten en deur dragen,' zei hij zachtjes.

Ik antwoordde niet. In plaats daarvan, liep ik naar de keuken en twijfelde of ik moest eten of niet.

Liam verscheen in de deuropening en keek naar mij wanneer ik de binnenkant van de koelkast bekeek. De koude lucht kwam tegen mijn shirt loze lichaam wat mij een rilling gaf.

Ik voelde Liam's ogen branden op mijn littekens op mijn romp. Soms sneed ik op mijn buik, of heupen tegelijk met mijn pols. Eigenlijk sneed ik overal.

Of misschien keek hij naar hoe mijn ribben zo scherp eruit staken dat het eruit zag alsof ze elk moment uit mijn vel konden komen.

Ik trok een vies gezicht bij de gedachten.

Eindelijk begon Liam te praten.

'Harry, ik... Ik kan niet eens uitleggen hoe ongelooflijk boos ik op Louis ben nu. Dat zijn Zayn en Niall ook. Ik vertelde hen wat... wat er gebeurde,' Hij zuchtte.