Haunted (Larry Stylinson)

Hoofdstuk 12.

                  

Harry's POV

Na het wakker worden met een gigantische kater en een ongelooflijk dom gevoel voor het bellen van Louis, ging ik met Taylor naar Virgin Gorda, één van de Virgin eilanden. 

Het was fijn om in het koude weer buiten naar buiten te gaan, echt waar.

We besteedden onze tijd om een familie te bezoeken die de Helds heten en ik probeerde mijn best te doen om mijn "super verliefd op een meisje die ik eigenlijk wil wurgen" toneelstuk vol te houden.

Het moest erg geloofwaardig overkomen want de moeder Kris reageerde op hoe lief wij er samen uit zagen.

Taylor grijnsde en kuste mijn lippen. Ik forceerde een glimlach terug.

Toen we terug kwamen in ons hotelkamer, merkte ik hoe stil ze was, wat heel, heel raar voor haar was.

'Hé, wat ben je stil,' begon ik.

Ze knikte en ging op het bed zitten terwijl ze op haar lip beet.

'Ik uh.. Ik hoorde je aan de telefoon met Louis een paar dagen geleden,' zei ze zachtjes, 'Je maakte me wakker toen je je telefoon aan het zoeken was en sloot de deur niet helemaal.'

Taylor kennende zou dit niet goed eindigen.

'Oh,' zei ik, niet wetend wat ik anders moest zeggen.

'Ik weet dat we dronken waren, maar ik kan niet stoppen met denken over alles wat je tegen hem had gezegd. Zoals dat ik niet Louis was en hoe je wenste dat hij bij jou was en niet ik. Het doet pijn, Harry, en ik wil dat je mij verteld of je het echt meende,' zei ze en haar ogen glinsterden met weggeduwde boosheid en frustratie.

Ik gaf geen antwoord. Ze wist de waarheid al. Ze had het al uitgevogeld.

Ze snoof en stond op.

'Ik heb altijd geweten dat je degene was die iets achterhield, maar ik liet het los omdat ik wist dat er echt iets mis was met jou. Maar ik had nooit verwacht dat het was omdat je verliefd bent op je beste vriend!' zei ze boos.

Ik beet aan de binnenkant van mijn wang om mezelf ervan te weerhouden om niet kwaad te worden. Ik wist dat zij elk recht had om boos op mij te zijn, maar ik voelde toch een kleine irritatie.

'Verdomme, ga je nu niets zeggen? ik kom erachter dat mijn vriend verliefd is op zijn bandlid en dat is de reden dat hij depressief is en je blijft stil? Jezus, het is een tragedie, niet waar? Je huppelt achter Louis aan alsof je een puppy bent en je weet dat hij nooit van jou zal houden! Ik was er klaar voor om jou te helpen met wat er ook mis was met je, maar nu, wetend dat je mij eigenlijk hebt gebruikt, kun je oprotten! Ga gewoon terug naar het verwaarlozen van jezelf om iets wat nooit zal gebeuren!' krijste ze.

Iets in mij knapte.

'Ja, ik geef het toe! Je was een afleiding! Je wilt de waarheid? Ik zal het aan je geven! Je maakt me aan het kotsen! Je bent zo hangerig en hopeloos en ja, je bent geen Louis! Je was gewoon een andere hoer die ik heb gebruikt als afleiding!' gromde ik.

Taylor hapte naar adem en ik verwerkte wat ik zojuist had gezegd.

'Taylor, kijk, het.. het spijt me,' zuchtte ik en veegde over mijn gezicht met mijn handen.

'Nee, het spijt je niet, Harry. Je weet dat het je niet spijt,' antwoorde ze koeltjes.

'Kijk, je bent een lieve meid en zo maar...' ik zuchtte.

'Maar ik ben Louis niet. Weet ik. Ik snap het. Ik heb het altijd wel geweten, diep van binnen. Ik denk dat ik zag hoe je naar hem keek en het was zo verschillend dan hoe je naar mij keek. Maar ik wilde het niet zien want Harry, ik hou echt van je. Of hield. Verliefd op degene die ik dacht dat je was. En ik kan niet doen alsof ik niet verga van de pijn. En terwijl we nu gemeen tegen elkaar zijn, laat me jou vertellen dat je je tijd verspilt met Louis. Die meid Eleanor heeft hem om haar kleine vinger verpakt,' zei ze zacht.