Haunted (Larry Stylinson)

Hoofdstuk 1.

Harry knipperde zijn ogen open, maar hij had meteen spijt.

Hij had geen kater of zo, hij haatte het gewoon om wakker te worden in de ochtend, zonder Louis naast zich.

Sinds Louis zijn eigen appartement had gekocht en uit hun appartement verhuisd, leek het nutteloos om wakker te worden. Harry hield er altijd van om wakker te worden, omdat louis meestal degene was die hem wakker maakte. Soms rende en sprong hij net zo lang op Harry's bed tot hij wakker was, maar soms kroop hij bij hem in bed en knuffelde hij net zolang tot Harry eindelijk zijn ogen opende. Hij had altijd de laatste gekozen.

Maar nee. Nu werd Harry zelf wakker. Hij at alleen, als hij at. Normaal zou hij voor Louis koken. Het maakte hem nog depressiever om te weten dat hij nu nog maar voor één iemand hoefde te koken. Daarom at hij niet veel, en de jongens merkten het. Ook de fans merkten het. Iedereen merkte het, behalve Louis.

Het was zo duidelijk dat er iets mis was met Harry, dus waarom zag Louis het niet? Het was niet zo dat je zijn ribben door zijn trui zag. Hij heeft al een lange tijd niet goed geslapen, dus was hij nogal bleek en zag hij er ziek uit, met grote donkere cirkels onder zijn ogen. Hij deed niet eens meer de moeite om zijn kwaadaardige rode sneden te verbergen. Meestal wanneer ze in het openbaar waren, zorgden de jongens ervoor dat Harry armbanden om deed. Ze wilden niet dat de fans zagen hoe slecht hij eraan toe was.

Vooral de laatste tijd kreeg hij veel tweets binnen met vragen of alles wel goed ging met hem, want er zeker wel iets aan de hand met hem.

Jezus, zelfs Eleanor merkte het!

Dat stomme, perfecte meisje waar Louis zo verliefd op was, merkte dat Harry niet oké was, en zijn beste vriend niet.

Harry zuchtte diep, uitgeput na maar een paar uur slaap. Maar hij was altijd moe, dus dat was niets nieuws. Zelfs de slaappillen die hij kreeg voorgeschreven, hielpen niet. Hij nam ze in en viel in slaap, maar hij werd weer wakker, net zo moe als daarvoor.

Hij liep naar de badkamer en keek in de spiegel, maar wat hij zag, was niet meer zo verrassend.

Bloeddoorlopen ogen, bleke huid, dof haar, dunne ledematen. Yeah. Je zou echt blind moeten zijn als je niet zou weten dat er echt iets mis was met hem.

Maar Louis wist het niet! Hij was de enige persoon die hem als normaal zag. En nog steeds noemde hij zichzelf zijn beste vriend.

Hoe merkte hij niet wanneer een van de jongens mee naar de kant trok om zijn pols te checken of er nieuwe sneden waren of dat ze zo beschermend waren de laatste tijd? Hoe merkte hij het niet toen hij naar het toilet moest rennen en in tranen uitbarstte toen hij Eleanor mee nam naar een lunch waarvan Harry dacht dat ze met zijn tweeën hadden afgesproken. Hoe was hij zo verdomd blind?

Harry werd overspoeld door een onverwachte uitbarsting van woede en sloeg zijn vuist in de muur, genietend van de pijn die door zijn arm schoot.

Hij boog zorgvuldig zijn vingers, maar wist dat er niets was gebroken. Dat zou niet zo gemakkelijk zijn. Misschien als hij iets zou breken, zou Louis eindelijk zien dat er iets mis was.

Harry wist dat hij niet zou moeten snijden, ze hadden een photoshoot en nieuwe sneden zijn moeilijk om te verbergen, maar hij rijkte naar zijn scheermes.

Hij sloeg de muur opnieuw. Hij wilde de pijn opnieuw voelen. En opnieuw. Hij deed dat tot het gevoel dat hij zichzelf moest laten bloeden verdween, eigenlijk omdat twee van zijn knokkels waren opengespleten. Er was ook nog een gat in de muur, iets waar hij trots op was.

Zijn hand en pols klopte pijnlijk, maar het voelde goed. Het haalde een klein beetje pijn uit zijn hart weg.

'Harry?'