Haunted (Larry Stylinson)

Hoofdstuk 10.

Harry's POV

Eerlijk gezegd, had ik pijn. Wanneer had ik dat niet?

Maar nu werd te pijn overweldigend, zo erg dat het zelfs bijna verdovend werkte.

Ik lag nog steeds op Liam's bank terwijl hij aan de andere kant zat en heel bezorgd keek. Ik was er haast zeker van dat Zayn bij Perrie was en Louis bij Eleanor. Ik had geen idee waar Niall uithing.

Ik had mijn armen om mezelf heen geslagen om een poging te doen om de pijn in mijn borst minder te maken.

Elke keer dat ik mijn ogen sloot, hoorde ik Louis, zag ik Louis en voelde Louis. In plaats van de binnenkant van mijn oogleden, was Louis er. Ik kon zijn lippen zachtjes op die van mij gedrukt voelen, zijn handen die mijn lichaam ontdekte.

Ik voelde een hand die mijn wang streelde, maar toen ik mijn ogen opende, was het Liam die een traan wegveegde en niet Louis.

'Zal het weer beter met je gaan?' vroeg hij lief en knielde naast me neer.

Ik keek hem emotieloos aan voordat ik mijn schouders ophaalde voor zover dat ging terwijl ik op de bank lag.

Hij zuchtte diep.

'Je weet dat ik wens dat ik iets kon doen om je te helpen, Harry,' zei hij zachtjes.

'Ik ga naar huis,' mompelde ik en stond trillend op.

'Weet je zeker dat het goed gaat?' vroeg Liam.

'Ik ga geen zelfmoord plegen,' antwoorde ik, want ik wist wat de betekenis was van zijn vraag. Maar hij en ik hoorden allebei de twijfelende ondertoon in mijn stem.

Liam beet op zijn lip en sloeg zijn armen om mij heen. Ik kronkelde in zijn sterke greep.

'Ik ben bang voor je, Harry,' fluisterde hij. 'Echt heel erg.'

Ik verstijfde. Ik wist dat ik de jongens heel bezorgd maakte, maar Liam die het in mijn gezicht zei was een heel ander verhaal.

'Het spijt me,' mompelde ik. Ik wist niet wat ik anders tegen hem moest zeggen. Liam liet bijna nooit zijn emoties zien zoals dit dus wist ik niet wat ik moest doen als hij het deed.

Hij drukte zijn gezicht in mijn nek en zuchtte diep terwijl hij mij nog steeds stevig vast hield.

'Ik meen het serieus wat ik nu zeg, Harry. Als je echt voelt alsof je... je weet wel.. dood moet, twijfel alsjeblieft niet om één van ons te bellen. Het hoeft niet eens iemand van ons te zijn. Het kan je moeder zijn, Gemma, Nick, iedereen. Ik zeg dit namens iedereen,' zei hij zachtjes in mijn nek.

We stonden er voor een tijdje, met onze armen om elkaar heen geslagen. Ik denk dat wij beide de comfort nodig hadden.

Toen ik terug kwam in mijn appartement verstijfde ik meteen zodra ik binnen liepen. Louis was er nog steeds. Hij keek naar mij op en glimlachte.

'Hé, Haz!' begroette hij.

'Je bent er nog steeds,' reageerde ik en voelde mijn spieren die zich aanspanden.

'Ja, ik ga zo naar El, maar ik hoopte dat ik van tevoren nog even met jou kon praten?' zei Louis. Hij zag er nerveus uit. Ik voelde mijn hart een slag overslaan bij de gedachten dat hij zich weer herinnerde wat wij hadden gedaan.

'Ja, natuurlijk,' zei ik moeilijk.

Ik ging naast hem zitten en hij zuchtte diep terwijl hij met een nieuwsgierige blik naar mij keek.

'Liam zei dat je je niet goed voelde,' zei hij voorzichtig, 'Hoe gaat het nu met je?'

Was dat alles waar hij over wilde praten?