Haunted (Larry Stylinson)

Hoofdstuk 4.

Harry's POV

Ik werd wakker met een lichte hoofdpijn. Ik ging gisteren avond uit met de volle intentie om flink dronken te worden.

Maar na een paar biertjes, wilde ik niet meer in de club zijn. Fans en sletten koerden zich om mij heen en ik werd ziek van de aandacht, dus kwam ik terug.

Het zicht van de jongens die tegen elkaar aan lagen, lieten mij schuldig voelen. Ik zag traansporen op Zayn's wangen en hoe hard Louis en Niall hebben gehuild. Ik wist dat het mijn fout was.

Maar dan nog, voelde ik een vonk van jaloezie door mijn maag vliegen toen ik Louis op Liam's schoot zag liggen.

Ik ging rechtop zitten en wreef tegen mijn slaap.

Ik herinner me nog wat gebrabbel over Louis tegen Liam, waar ik de neiging voor had toen ik dronken werd.

Maar toen Liam begon te mopperen... Dat viel te verwachten. Hij was een keer boos op Louis, maar dat was de enige keer dat ik zag dat hij zijn controle verloor.

En afgelopen nacht... Misschien werd hij eindelijk ziek en moe van mijn constante geklaag. Hij wist dat ik er niets aan kon doen aan mijn liefde voor Louis. Als ik het kon, zou dat de hele band uit elkaar kunnen drijven.

Maar ik voelde me verschrikkelijk.

Ik heb er eigenlijk nog helemaal niet over nagedacht dat mijn depressie een effect had op de band. Wat als onze carrières aan het zinken waren door mij?

Ik heb zoveel verschillende artikels gelezen oven mijn onverwachte verandering. Ik heb er zelfs een gezien die beweerden dat het om een populatiestunt ging. Die maakte mij echt pisnijdig, en bij het zien van de boze reacties van boze fans, geloofden de fans het ook niet.

Maar misschien zodra de media wat stiller zou zijn en zijn gewend aan mijn nieuwe ik, misschien zou One Direction dan wel een slechte imago hebben.

We zijn vijf geliefde, energieke, innemende jonge jongens die er best goed uit zagen. En nu, door mij, was iedereen gestrest en lang niet zo grappig en vrolijk om bij in de buurt te zijn.

Misschien kon ik veranderen. Ik had geen kracht om te stoppen met houden van Louis, maar misschien maar misschien kon ik doen alsof ik dat wel had.

Ik zou kunnen proberen om te stoppen met snijden. En als ik dat niet zou kunnen, zou ik ze beter moeten verbergen zodat de jongens niets zouden zien. Dat ze zouden denken dat ik ben gestopt.

Ik zou kunnen proberen om weer meer te gaan eten, en weer wat kilo's bij kunnen komen. Als ik me fysiek zou moeten dwingen om te eten, zou ik het doen.

Ik zou elke nacht slaappillen nemen in plaats van af te toe.

Ik zou eraan werken om nep te glimlachen voor de camera's.

Misschien zou ik ergens naartoe kunnen gaan waar het warm was zodat ik er niet meer zo bleek uit zou zien.

Ik zou stoppen om die stomme fan ficties te lezen en stomme video's kijken die mij alleen maar lieten hopen dat Louis hetzelfde voor mij zou voelen.

Dit zou kunnen werken. Het zou zelfs zo kunnen zijn dat Liam en de andere zich minder zorgen om mij zouden om mij zouden gaan maken.

Natuurlijk zou het moeilijk worden, maar ik zou het voor de jongens doen. Ik wilde niet de instorting van de groep zijn.

Ik wandelde mijn kamer uit en vond drie slapende jongens verspreidt over de woonkamer.

'We waren te moe om weg te gaan.'

Ik maakte een sprongetje toen ik me realiseerde dat Liam naast me stond.

'Kijk maat, het spijt me echt heel erg dat ik tegen je mopperde gisteren avond. Het was nergens voor nodig.' Bood hij zijn excuses aan.