Haunted (Larry Stylinson)

Hoofdstuk 3.

Liam POV

Nadat Harry weg ging, was er een gespannen stilte tussen mij en Louis.

Soms, haatte ik hem echt, echt heel erg. Ik haatte hem voor wat hij bij Harry heeft gedaan en ik haatte hem dat hij het niet zag. Ik weet niet waarom ik zo boos op hem was en de andere jongens niet, maar iets aan deze situatie maakt me echt heel boos.

'Waarom doet hij het? Zichzelf snijden, bedoel ik.' Vroeg Louis zachtjes terwijl we het glas opveegden.

'Het is ingewikkeld. Het is zijn keuze of hij het aan jou wilt vertellen of niet, en hem kennende zal hij dat niet doen.' Antwoordde ik.

Louis voelde zich beledigd.

'Maar jullie mogen het ook weten. Ik snap het niet. Waarom ben ik de laatste die hier van te weten komt. Ik had kunnen helpen voordat het zo slecht werd!' Protesteerde hij.

'Ik voel me misselijk weet je. Dat ik het nooit heb gezien. Nou, ik denk dat ik het gezien heb, maar ik wilde het niet zien, dus deed ik het niet. Maar nu, naar hem kijken en zien hoe hij echt is, voel ik me zo schuldig dat ik misselijk ben. Ik heb het gevoel dat het mijn schuld is.' Zei hij zachtjes.

Hij had gelijk, het was op een manier zijn schuld.

'Ik wil je iets laten zien.' Zei ik opeens.

Louis volgde mij als ik naar Harry's laptop zocht. Toen ik het vond, zocht ik op google naar "Harry Styles 2011".

Ik klikte een foto aan, ironisch genoeg van Harry en Louis. Ze grijnsde naar de camera met hun armen om elkaar heen geslagen. Harry zag er vrolijk uit. Het was iets wat ik al een jaar biet meer had gezien. Hij was gemaakt voordat het uit de hand liep. Ik vroeg me af of hij zichzelf toen al sneed. Of hij toen al depressief was. Ik wist niet of hij depressief was voordat Eleanor en Louis een relatie kregen of niet. Hij keek zo vrolijk en onschuldig op deze foto dat ik wilde huilen. Dit was misschien wel één van de laatste foto's waar hij echt glimlachte.

Ik opende een nieuw tabblad en typte hetzelfde in maar dan met 2012.

Er waren veel foto's met bijschriften over zijn plotselinge verlies van gewicht en hoe depressief hij keek.

Ik klikte een foto aan waar we als groep samen stonden met onze armen over elkaar heen geslagen. Harry stond naast Louis en stond duidelijk zo ver mogelijk van hem vandaan als hij kon, maar wel nog met zijn arm om hem heen geslagen.

Op de foto droeg hij een shirt, maar je kon de dunne lijntjes van zijn uitgestoken ribben en sleutelbeen zien. Zijn armen waren dun. Hij glimlachte niet, maar wij wel. Onder zijn ogen zaten donkere kringen en hij zag er bleek uit.

Ik herinner me die foto nog. Ik moet wel, het is nog maar een paar weken geleden.

'Kijk naar het verschil.' Legde ik Louis uit. Ik klikte tussen de twee tabbladen in. Van een glimlachende, energieke Harry naar een depressieve, beangstigende, dunne Harry.

Louis maakte een zacht geluid, het leek op een gewurgde snik en hij drukte zijn hoofd tegen mijn schouder.

'Hoe heb ik het niet kunnen zien? Hij ziet er zo dood uit, Liam! Hij is mijn beste vriend en ik zag niet hoe depressief hij is!' Jammerde hij.

Harry zag er dood uit.

Het was eigenlijk een vrij nauwkeurige manier om hem zo te beschrijven. Hij zag er zwak en zo bleek uit. Hij was vrijwel transparant. Zijn haren waren slap en zijn ogen waren koud.

Harry zag er dood uit.

'Lou, ik weet dat ik je moet troosten, maar ik kan het niet. Er is niets dat ik kan zeggen. een kliniek en therapie hielpen niet. Hem naar huis sturen hielp niet. Hij kan niet beter worden als hij het niet wilt. En hij wilt het gewoon niet. Hij wordt niet beter.' Zuchtte ik.