Haunted (Larry Stylinson)

Hoofdstuk 6

                  

Harry's Pov 

Op een of andere manier eindigde het dat Louis bij mij was, ondanks dat Liam hem een boze blik had gegeven toen hij had voorgesteld dat wij zouden afspreken.

We moesten heel vroeg opstaan om naar New York te vliegen, waar we in de Madison Square Garden zouden optreden.

Maar ik stemde in.

We keken naar een film terwijl we praatten en lachten. Het was zoals normaal.

Dat waren de moment die ik koesterde, maar ook haatte.

Ik hield ervan omdat het gewoon Louis en mij was, beste vrienden zoals de oude tijden.

Ik haatte het dat het gewoon Louis en mij was, beste vrienden zoals oude tijden.

Ik wenste dat het gewoon Louis en mij was, als vriendjes. Verloofden. Echtgenoten.

Hij lag languit op de bank met zijn hoofd op mijn schoot. Iedere keer als hij lachte om iets wat ik zei, of hij zei, zag ik de sprankels in zijn ogen.

Hij was zo gelukkig.

Dus waarom ik niet?

Louis keek glimlachend naar mij en ik probeerde naar hem terug te grijnzen. Hij zuchtte tevreden en kwam omhoog, alleen maar om dichter naar mij toe te komen en zijn hoofd op mijn schouder te leggen.

'Ik heb dit gemist,' zei ik zachtjes.

Ik wist waar hij over praatte, maar toch vroeg ik het.

'Wat gemist?' Vroeg ik.

'Dit. Ons. Gewoon het bij elkaar zijn. We hebben al een tijdje niet meer samen afgesproken. We zouden altijd samen moeten zijn, Hazza,' zei hij.

Hij tilde zijn hoofd op om een zacht kusje in mijn nek voordat hij weer terug ging liggen.

Hij heeft dit zo vaak gedaan. Hij gaf ons allemaal zuigzoenen.

Hij heeft dit toch al heel lang niet meer gedaan. Sinds hij is verhuist, verdwenen de domme, grappige aanrakingen, zuigzoenen, en kusjes allemaal.

Maar er was iets so intiem, zo zorgzaam in deze actie dat ik de piepkleine sprankel in mijn maag niet kon bedwingen.

Nee.

Wij zullen nooit samen zijn. Er was geen hoop, dacht ik streng aan mezelf.

Ik moest mijn nagels in mijn pols drukken om de emotionele behoefte te verbergen met fysieke pijn.

'We waren druk,' zei ik zwakjes, 'jij hebt nu je eigen plek, dus zijn wij niet altijd meer samen.'

Louis zuchtte.

'Dat is geen excuus. Je bent mijn beste vriend. Ik had meer tijd voor jou moeten maken. Misschien was je dan niet zoals dit,' zei hij.

Al snel realiseerde hij was hij zojuist zei en kleurde fel rood.

Louis had nooit een blad voor zijn mond, en hij is er al vaker door in de problemen gekomen.

'Het spijt me,' mompelde hij, terwijl hij rechtop ging zitten.

'Het is niet jouw schuld,' garandeerde ik hem.

Nou ja, eigenlijk was het wel zo. Misschien als hij niet zo prefect was, was ik misschien niet voor hem gevallen.

Hij fronste.

'We zouden elkaar altijd alles vertellen, Hazza. Wat is er veranderd?' fluisterde hij en zocht mijn ogen.