Üzgün Ses Kayıt Cihazı

on ikinci kayıt

Aldıkları nefes boğazlarına takıldığında hayatın acımasızlığını anlayacaklar. Çünkü bizi yaşatan şeyler bir yandan öldüren de. Yaşamıyorlar. Yaşıyormuş gibi hissetmeye mahkumlar. Belki de sonunda yaşayacaklar. Belki de?

Belkiler hayatımızda olmasa yapabilir miydik emin değilim. Bence her şey dozunda olmalı. Her neyse konudan sapıyorum. Sana bir sorum var: Yaşıyor musun? Yaşıyor musun yağmurum? Sonunda yaşıyor musun? Ölüm huzurlu mu? Benim kollarımdan daha mı huzurlu peki? Ölümün kollarına teslim etmedin ruhunu değil mi? Yoksa benim yanımda olmadığın zamanlar ruhunun derinliklerindeki can çekişmeler hala mevcudiyetini koruyor mu?

Hayatımdaki evrelerde bilinmezlik hep vardı. Bir zamanlar kıyısında olduğum bilinmezlik şu an boğulduğum en büyük okyanuslardan ve boğazımdan inen su acı. Cevapsız çok şey var. Cevaplar yok. Cevaplar kayıp. Acı var. Çok fazla acı. O kaybolmaz.

Ben, sen hayattayken yaşıyordum. Hayır, bu tuhaf değil. Ve hayır, söylediklerimle çelişmiyor. Çünkü diğer insanların aksine benim hayatım sendin. Ben senden ibaret olduğum için yaşıyordum. Geride bırakmak zorunda kaldığın ben, ne haldeyim şu an görmüyor musun? Bu sen varken yaşadığımın kanıtı.

Kelimelerle birlikte can çekişiyoruz artık. Ağzımdan çıkan cümleleri oluşturan her bir kelime okyanusun derinliklerine karışıp geri boğazımdan aşağıya iniyor. Sonsuz bir acı. Bu döngüye katlanıyorum çünkü bu gözler ve bu ruh senin ölümünü görmüşken bunlara karşı hiçbir şey hissedemiyor. Ayrıca bunu senin için yapıyorum. Beni duyuyor musun?

En büyük pişmalığımdan doğan bir acıya kucak açmak ne kadar zor biliyor musun diye sormayacağım çünkü hissediyorsun biliyorum. Hep hissederdin, hissedersin. Acı tek başına katlanılır bir şey. Ölümünün acısı hariç. Pişmanlık da öyle. Ama ikisi bir araya geldiğinde ruh en güçlü çığlığını atar. Bu öyle bir çığlıktır ki, duyma yetisini kaybetmiş bir insan bile duyar. Ve sonra tekrar kaybeder.

Kendime bakıyorum ve gördüğüm tek şey duyma yetisini kaybetmiş bir insan. Ama bu ruhumun en güçlü çığlığından dolayı değil, bu seni bir daha duyamayacağımı bildiğimden. Yine de sessizliğini duymak bana huzur veriyor. Sen de beni duyuyor musun?