KARANLIK

7. Bölüm

Medya: Kuzey'in amcası Selçuk Akhisar

Önerilen Şarkı: Metallica Nothing Else Matters

İyi okumalarrr...

Simsiyahtı yine gökyüzü. Uyum sağlıyordu ruhuma. Caddeler ben gibi sessiz, hava ben gibi soğuktu. Nerede olduğumu kestiremiyordum. Saat kaçtı bilmiyordum. Tek bildiğim yanlız olduğumdu. Rüzgar uğuldadı kulaklarıma, saçlarımı okşadı narince. Rüzgarla konuşurken bir beden gördüm. Yolun karşısında elleri cebinde uzun boylu bir erkekti. Bana doğru yaklaştıkça seçebilmiştim yüzünü. Ayaz'dı bu! Nereden gelmişti ki? Neredeydim ben? O yaklaştıkça nefes almam zorlaşıyor kalbim göğüs kafesime sığmıyordu. Gülümsemesi göründü karanlığın ardından. O zaman daha çok emin olmuştum Ayaz olduğundan çünkü ancak onun gülümsemesi dağıtırdı benim karanlığımı.

"Geldin mi?"

"Geri gidecem sadece minik bir gotik prensesin beni özlediğini duydum."

Geri gideceğini bilsemde gülümsedim. O çok özlediğim çehreye doya doya baktım tekrar.

"Her gece böyle geleceksen alışırım ama."

"Alışma, sadece sarıl."

Cümlesi üzerine kollarımı boynuna doladım. İşte ihtiyacım olan sıcaklık, ihtiyacım olan koku buydu. Burun kemerim yanmaya başlamıştı. Yaşam tam olarak benimleydi. Zaten benim yaşamım ölümdü. Ölümle birleşik bir ruhtu benimkisi.

"Geçen gece dediklerimi düşündün mü?"

"Başlama yine."

"Acı çekiyorsun."

"Acı çektiriyorlar."

"Sen kendi kendine acı çektiriyorsun."

"Sensizlik acı veriyor."

Usulca kulağıma eğildi. Sıcaktı nefesi, herzaman hatırladığım gibiydi. Ölüm kokuyordu teni.

"Şans ver hayata, nefes al artık çünkü ciğerlerin iflas etmek üzere."

"Nefes sensin."

"Mantıklı düşünemiyorsun, hiç büyümeyen koca bebeğim benim."

Dudaklarını dudaklarıma kapatı ve küçük buseler kondurdu.

"... Benim nefesim sensin, sen nefes aldıkça yaşıyorum. Mantıklı düşün."

Dudaklarımın üstünden konuşmuştu. Özlem iliklerimi doldurmuştu bile. Bedenini bedenimden kopardı ve karanlığa doğru yürüdü tekrar. Gidiyordu yine, dur desem durmayacaktı. Ardından baktım sadece, bakakaldım yine gidişine. Ağzımdan son çıkan kelime 'gitme' oldu. Fısıltı haline çıkan son kelimemi iletmedi karanlık. Onuda hapsetti siyahına.

Çalan alarm rüya aleminden çıkmamı sağladı. Gözlerimi tavana dikerek gördüğüm rüyayı düşündüm. Dalga gittikten beri aynı rüyayı görüyordum. Yaklaşık bir haftadır Ayaz rüyalarımdan çıkmıyordu. Çıkmasını istemiyordum zaten ama çıldırmak üzereydim. Rüya ve gerçeği karıştırmaya başlamıştım ve sanırım iyi bir şey değildi bu.

Silkinerek düşüncelerimden ayrıldım. Ne olacaksa olsun çünkü bu bir haftadır yeterince yoruldum.

Okul için hazırlanırken Kuzey'e mesaj attım. Dalga gittiğinden beri hiç kavga etmiyorduk. Aramızın iyi olmasını seviyordum.

Ben: Kuzey uyuyormusun?

Cevap gelene kadar yüzümü yıkamak için banyoya yöneldim. Musluktan akan soğuk suyu yüzüme çarptım.