Gece Mavisi ◐ alsel

7.Bölüm: "Kayıp Gece."

"Ne kızgınım sana bugün, ne de kırgın. İlginç."

·

Selin'den,

Bir buçuk saatlik doktor görüşmesinin ardından eve dönüş yaparken bu hafta okuduğum ikinci şiir kitabını çıkardım ve kaldığım sayfaya bir göz attım. Normallik derecemi ölçen doktora iyi bir görüntü çizdiğim için anneme sunduğu raporda iyi sayılırdı.

Bilirsin Akdeniz'i,
Acılar nemlidir.

Altını çizdiğim satıra şefkatle dokundum. Sanki sözcükler incinebilirmiş gibi narindi. Kelimeler benim kurtuluşumdu. Bazen iki kelimenin yan yana gelmesiyle oluşan derin anlam beni hem büyüler hem yaralardı. İlacım ise yine kelimeler olurdu. Kelimeler benim için özeldi.

Yaklaşık yirmi dakika sonra gösterişli evlerin bulunduğu siteye giriş yaptık. Arabayı evin önüne park ettikten sonra güvenlik görevlilerinden biri anahtarı annemden aldı. Evet, Mertoğlu'ların bir nevi vale görevi gören adamları da vardı. Adını bilmediğim uzun boylu adam arabayı garaja çekmek için yanımızdan ayrıldığında annemle birlikte içeriye girdik. Anneme yorgun olduğumu söyleyip odama çıkmak için merdivenlere yöneldim. Koridora ulaştığımda durup bir anlığına yönümü Ali'nin odasına çevirdim.

Birkaç adımda kapısına vardığımda, elim kapının kulpunu kavradı.

"Selin?"

Rana Hanım'ın sesiyle yerimde zıpladım ve hemen arkamı döndüm. Aferin, Selin. Bayan Otoriter'e diyeceksin bakalım? Ali dün gece çok sarhoştu, nasıl olduğuna bakmaya geldim mi?

"Ali az önce geldi. Biraz hasta gözüküyordu. Bir şey mi soracaktın?"

"O iyi mi?" dedim hemen.

"Bilmiyorum canım. Gelir gelmez odasına çıktı. Sanırım uyuyor."

"Peki," dedim. "Rahatsız etmeyeyim o zaman." Gülümseyip merdivenleri inmeye başlayınca bende tekrardan odama yöneldim. Omuzlarımı düşürüp kendimi yatağa attım. Biraz uyusam fena olmazdı.

* * *

Telefonumun ısrarla çalmasıyla gözlerimi istemeye istemeye açtım ve yastığımın altından çıkarıp beni uykumdan alıkoyan isme baktım: Nazlı.

Tam cevaplayacağım sırada telefon susunca uyku mahmurluğuyla telefonu yatağın bir köşesine fırlatıp gözlerimi kapattım.

Fakat ne büyük sürprizdir ki uykum bir kere bölünürse öyle kalıyordu. Uykuma geri dönemediğimden sinirle doğruldum ve yataktan kalktım. Yapacak bir işim olmadığından lavaboya gidip yüzümü yıkadım. Acilen oyalanacak başka şeyler bulmalıydım. Günlerim sıkıntıdan can çekişiyordu.

Telefonumun saatini kontrol ettikten sonra annemi bulmak için odamdan çıktım. Ve yine şeytan, koridorun sonundaki Ali'nin odasını bana işaret ederken bir küfür savurdum. Acaba hâlâ uyuyor muydu? Yoksa ben uyurken evden ayrılmış mıydı? Tek arkadaşım olduğundan haliyle merak ediyordum. Oysa o, daha çok arkadaşa sahipti. İstediği zaman kafasını dağıtabileceği, eğlenebileceği bir sürü arkadaşı vardı. Hem ne sanıyordum ki? Sürekli sorunlu bir kıza bakıcılık yapacak değildi ya? İki gece beraber uyuduk diye onun gözünde diğerlerinden önemli mi olacaktım? Koca bir aptaldım. Onca şeye rağmen Rana Hanım'ın dediklerini hatırlayıp Ali'yi merak eden bir aptal.

Kimse görmeden sessizce Ali'nin odasına girdiğimde küçük çaplı bir şokun beni ele geçirmesine engel olamadım.

Ali darmadağın olan yatağının çarşafını yumruğu arasına sıkıştırmış öylece karşıya bakıyordu. Saçları birbirine karışmıştı, her bir teli başka bir yöne bakarken kıpkırmızı olan suratına dehşet için bakakaldım. Ter içinde kalmıştı. Uykusundan yeni uyandığını belli eden kısılan gözleri dimdik bir noktaya bakıyordu.