The one who stole my heart

Hoofdstuk 1: mijn leven

Salamoe alaikoum wa rahmatollahi wa barakatoe. Laat ik mijzelf vooraf even kort voorstellen. Mijn naam is Nadia en ik ben 22 jaar oud, alhamdoulilah. Ik ben afgestudeerd en ben als verpleegkundige werkzaam in het ziekenhuis. Samen woon ik met mijn ouders in Amsterdam. Op een dag gebeurde er wat in mijn leven wat alles veranderde..

*wekker gaat af*
Ik wordt wakker. Het is tijd om fajr te bidden. Ik sta op, verricht de wassing, trek mijn gebedskleding aan en begin te bidden. Na het gebed pak ik mijn koran erbij en begin een paar bladzijdes te reciteren. En na het reciteren maak ik mij langzaam gereed om naar het werk te gaan. Vandaag heb ik ochtend dienst. Liefst wil ik nog even in m'n warme bedje gaan liggen, maar dat gaat helaas niet. Ik loop naar beneden, maak wat boterhammen klaar
en vertrek naar buiten.

Ondertussen reciteer ik ayat al kursi. Dit geeft mij een fijn en beschermd gevoel. Als ik dichterbij mijn auto kom, zie ik weer de jongens uit mijn buurt. Het zijn 4 jonge mannen.
Elke dag hangen ze bij de parkeerplaats. Het zijn kansloze mannen die hun school niet hebben afgemaakt en in de drugshandel zitten. Als ik dichterbij kom, sla ik mijn blik neer en stap gauw de auto in. Ik krijg de kriebels van die gasten. Ik start mijn auto en rij weg naar het ziekenhuis.

Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen loop ik naar de kleedkamer om mij om te kleden. Mijn schone uniform hangt aan de kapstok gereed. Met tegenzin verwissel ik mijn abaya naar een strakke uniform waarbij mijn vrouwelijke vormen zichtbaar zijn. In het dagelijks leven draag ik een abaya, alhamdoulilah. Soms baal ik ervan dat ik er zo moet bij lopen, maar het is nou eenmaal niet anders. Gelukkig werk ik alleen met vrouwen op de afdeling.

Ik heb afgesproken als er een arts bij komt kijken, dat ik een vest mag dragen. Ik loop naar de koffiekamer toe om mijn dag schema op te halen. Ik heb de leukste baan ter wereld. Het geeft mij een voldoening om mensen te helpen en te verzorgen. ten tweede heb ik de leukste collega's. Ik ben de enigste moslima op de afdeling maar dat geeft juist een leuke balans tussen Nederlanders en een Moslima er tussen in met onze cultuur verschillen. We kletsen maar al te veel en lachen er op los. Soms lijkt dit voor mij niet op werken. Ik ga elke dag met plezier, Alhamdoulilah. Het is tijd om op te staan en aan de slag te gaan.

*een dag deel later*
Inmiddels ben ik klaar met werken. Het is 18:00 en tijd om naar huis te gaan. Ik geef nog overdracht aan een collega, en ga dan naar de kleedkamer. De eerste ploeg is klaar met werken, en nu komen de andere collega's voor de nachtdienst. We lopen allemaal samen naar de kleedkamer en kleden om. Mij collega's kijken altijd vol bewondering naar me hoe ik me snel omschakel naar abaya. Saskia zei: "En en als ik jou vormen toch eens had he.. nou dan wist ik het wel!" Iedereen moet er om lachen. Nadia zegt: "Dat bewaar ik allemaal voor m'n man later.. en ze geeft een knipoog" Ze fluiten allemaal tergelijk en moeten lachen. "jou man is later een bofkont Naad, zeker weten!" Gelukkig hebben mijn collega's altijd begrip gehad voor mijn geloof en ik heb ze er alles over verteld, daarom ben ik zo gek op m'n lieverds.

Nadia verlaat het gebouw en loopt naar de auto. Ze is moe. Ik kan niet wachten om lekker thuis te zijn.. ze stapt in haar auto, en rijd weg naar huis. Ze woont niet ver van het ziekenhuis. Met de auto ben je maar 10 minuutjes onderweg. Als ze onderweg is naar huis, komt ze een paar ambulances tegen. "Moge Allah ze bijstaan" denkt Nadia.

Als ze thuis aankomt, geeft ze hun ouders een kus op hun voorhoofd, gaat wat eten en gaat gelijk bidden. Alles wat ze moest inhalen qua gebeden, haalt ze meteen in. Ze voelt haar schuldig, het liefst wilt ze optijd haar gebeden verrichten, maar op haar werk is daar gewoon geen gelegenheid voor.

Ze verricht haar gebeden en na het gebed, gaat ze in sujood en verricht ze adiyae: Oh Allah, Moge u ons allen behoeden en lijden in deze tijdelijke maar ook zeer verleidelijke dunya, ons allen bijstaan in deze zeer moeilijke tijd en ons zegenen met het beste wat u ons te bieden heeft. Moge u ook mijn ouders later zegenen met jannat al firdous en hun verdriet doen verwerken in geluk. En als laatst: Moge u mijn hart laten openstellen voor een vrome man die mijn deen compleet maakt en vervuld.." die laatste woorden raakte haar diep en liet onbewust een paar traantjes vallen.

Nadia staat op en veegt haar tranen weg en gaat zitten op de rand van haar bed. Ze heeft in haar studie periode van 4 jaar geleden, een relatie ondergaan met Bilal. Ze betekende alles voor hem. Ze hielden ziels veel  van elkaar en ze hadden zelfs trouwplannen. Alleen het enigste minpuntje was, dat hij in de drugshandel zat. Hij was een grote dealer. Soms onderging hij grote zaken met veel risico achter zijn rug om. Hij werd vaak opgepakt en bedreigd.

Tot op een dag hij haar liet weten dat hij voor zaken naar het buitenland moest gaan, naar Spanje. Het voelde niet goed volgens Nadia maar hij was toch gegaan met 2 vrienden. Hij beloofde haar ermee te stoppen zodra hij terug zou zijn.. Maar dat was ook de laatste keer dat ze elkaar zagen. Ze hebben elkaar nooit meer gezien. Zijn 2 vrienden waarmee hij was gegaan, keerde terug zonder hem. Ze belde Nadia op om te vragen of ze naar buiten kon komen. Nadia's hart begon toen sneller te tikken en voelde dat dit niet goed zat. Toen ze aan kwam lopen begonnen zijn vrienden te huilen.. Nadia's hand wierp gelijk naar haar mond en begon te huilen. Een van de vrienden zei toen: Het spijt ons.. maar Bilal is doodgeschoten..

Nadia wist geen raad meer en is toen naar huis gegaan. Het heeft een jaar geduurd voordat ze het een plekje kon geven in haar hart, maar ze denkt nog wel dagelijks aan hem. Ze heeft daarom een hekel aan die jongeren die elke dag hangen op de parkeerplaats. Die zitten ook in de drughandel en Nadia weet maar al te goed wat het met je doet, ze spreekt uit ervaring. Hun doen haar veel denken aan Bilal. Sindsdien is ze haar eigen gaan verdiepen in de islam.

Ze vond rust in de islam en merkte dat dit allemaal een grote beproeving was. Later hebben een aantal mannen haar hand gevraagd, maar heeft ze allemaal geweigerd. Ze kon haar hart niet openen voor mannen waarbij ze niks voelt en nog aan Bilal denkt. Daarom vraagt ze elke dag tijdens elk gebed aan Allah of ze haar hart kan open stellen voor een vrome man. Ze is bang om nooit meer verliefd te kunnen worden en kan open staan voor een andere man dan Bilal. Het is allemaal Qadr. Meer dan sabr hebben kan ze niet doen.. Het leven is hard, maar Alhamdoulilah ten alle tijden.

Ze loopt naar beneden toe en hoort dicht bij haar huis ambulances. Het zal toch niet iemand uit onze buurt zijn hé.. En ja hoor.. De ambulances hebben de hoek van Nadia's straat gepasseerd. Op dat moment krijgt Nadia een belletje van haar leidinggevende: "Hoi naad met Marie, ik bel je even om het volgende, er is een spoedgeval op komst van 4 jonge mannen van in de 20 die een overdosis drugs hebben gebruikt, en we komen personeel te kort, kan jij komen.." op dat moment laat Nadia haar telefoon vallen en licht haar ouders snel in. Ze heeft een vermoeden dat het de 4 jongens zijn die altijd zitten bij de parkeerplaats uit haar buurt. Ze racet naar het ziekenhuis toe en kleed haar gauw om. Ze haast zich naar de intensive care en daar liggen 4 jongens op een rij die ze duidelijk herkent..