The one who stole my heart

Hoofdstuk 11: He is back

Vlak nadat ze had opgehangen, voelde ze meteen een hand op haar schouder. Ze kreeg de schrik van haar leven en stond meteen op. Toen ze omdraaide, bestudeerde ze hem van top tot teen. Een prachtig mannelijk breed gedaante wat een opscheertje had, een prachtig gezichtje met een donker baardje, een parel witte qamis met een zwarte jack daar over heen en ten slotte, onder zijn qamis.. zwarte Nikes.

Aan zijn linkerpols had hij een prachtige horloge om wat het plaatje compleet maakte. Hij keek haar aan en schonk haar een hemelse glimlach. Toen ze hem goed bestudeerde en hem diep aankeek, krimpte haar maag in een en draaide haar hart overuren. Deze man herkende ze.. Het was Marouan.

"Oh my god.. Ben jij het Marouan.." stamelde Nadia. Marouan zei niets. Hij keek alleen Nadia aan.. Heel diep. Nadia kon amper geloven wat voor haar stond; Marouan in een vernieuwde versie.. En wat voor versie! Haar hart bonkt als een gek en haar maag draait touren. Nadia kan het maar amper beseffen. Ze slaat haar hand voor haar mond en begint te huilen van blijdschap.

Op dat moment komt Redouan aangereden en stapt uit zijn auto. "Oh my god.. nee.." zegt Nadia en ze begint te gillen. Nadia zag dat Redouan achter Marouan aan ging en hij hem wat wou aan doen. "Marouan kijk uit!" gilt Nadia. Marouan die keek om en zag dat Redouan wat van plan was. Hij gaf hem direct een dikke vuist in zijn gezicht. Redouan kwam op de grond terrecht met een bloedneus. "Zied Nadia kom mee!" schreeuwt Marouan en ze rennen weg.

"Dit kan je niet maken Marouan!" gilt Nadia terwijl de tranen vliegen door haar gezicht. Marouan grijpt Nadia stevig bij haar pols. Hij opent de deur van zijn auto en laat Nadia zitten en doet haar gordel om. Hij gooit de deur met een klap dicht. Daarna stapt hij zelf in zijn auto en geeft daarna hard gas. "Nadia wie was dat!" schreeuwt Marouan woest terwijl hij auto rijd.

"Redouan.." stamelt Nadia. "Redouan wie?" schreeuwt Marouan. "Doe is even rustig, dan leg ik het je uit.." zegt Nadia geschrokken. De tranen rollen over haar wangen. Marouan stopt de auto op een verlaten parkeerplaats. "Ewa praat" zegt Marouan geirriteerd.

"Met hem zou ik gaan trouwen.." zegt Nadia zachtjes. "Wesh ben je lijp geworden in je hoofd?!" schreeuwt Marouan. Marouan bezitte nog altijd die aggressie in hem, hoe erg hij ook was veranderd. Nadia kijkt Marouan aan met betraande ogen. "Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien.. Je was in een keer uit mijn leven en nu 2 jaar later zit ik weer naast je.." zegt Nadia snikkend. "Hoe kon ik weten dat jij zou terugkeren?" zegt Nadia.

"Waarom heb je zo lang niets meer van je zelf laten horen Marouan.. Ik was er kapot van.. Ik heb elke dag aan je gedacht.. Tot op een punt dat ik Redouan ontmoette.. Ik wou hem een kans geven. Hij wou met mij trouwen en mijn hand komen vragen.. Maar er kwam wat tussen subhana Allah.. Mijn vader." zegt Nadia. Tranen rollen over haar wangen.

Marouan kijkt verschrikt op. "Wat is er met je vader?" zegt Marouan. Nadia kijkt Marouan aan. "Ik lag net op de graf van mijn vader.." zegt Nadia. Meer dan dat kwam er op dat moment niet uit. Nadia kon haar niet meer beheersen en schreeuwde en gilde het uit. Ze barstte ineens uit. Marouan schrok hier van.

Marouan stapte uit de auto en deed Nadia's deur open. Hij maakte haar gordel open en trok haar in een behendige beweging naar buiten. Hij trok haar met 1 beweging naar zich toe en hield haar stevig vast. Nadia legde haar hoofd op zijn schouder. Ze rook zijn vertrouwde geur weer. Dit voelde goed. Marouan aaide haar over haar hoofd en maakte zich daarna los van Nadia. Hij keek haar diep in haar ogen aan. Nadia's ogen spraken boekdelen.