KARIM:
Amira doet de laatste tijd zo raar. En zo kortaf, ze heeft afstand van me genomen. En slaapt vaker bij haar moeder thuis dan hier gewoon thuis. Ik vraag me af wat er allemaal aan de hand is? Ben ik dan echt niet meer haar droomman? Heb ik soms iets verkeerds gedaan? Ik moet er hoe dan ook achter komen. Plots word ik wakker gemaakt uit mijn gedachtes door Ahlam die aan het huilen is. Ik ben er zelfs half bij geweest bij de bevalling. Als haar moeder mij niet gebeld had was er volgens mij niks van gekomen. En was ik volgens mij helemaal niet bij de bevalling. Ik ben haar moeder hier eeuwig dankbaar voor. We hebben een dochtertje genaamd; Ahlam. Ahlam lijkt op ons beide, maar heeft de oogjes van haar moeder, blauw. Amira is nog steeds niet wakker, ze is nog dood moe het was een zware bevalling. Maar gelukkig heb ik al wel mijn prinsesje in me armen. Ik leg Ahlam rustig neer en laat haar slapen.
~maanden later
KARIM:
Ik begin Amira steeds minder te zien. Ze komt Ahlam nog wel vaak brengen. Ahlam kan ondertussen al lopen, maar een echte vader kan ik jammer genoeg niet voor haar zijn. Al probeerde ik het wel, Amira werkte niet mee. Ik heb Amira op het begin beloofd dat ik van haar droom realiteit zou maken. Maar waar wij ons nu in bevinden was totaal niet haar droom. Ik snap het niet? Wat heb ik verkeerd gedaan? Plots gaat de deurbel. Ik loop naar de deur en zie Amira voor me staan met Ahlam "papa" roept Ahlam en houdt me bij me onderbeen vast. Ik pak haar op en leg haar binnen op de bank neer. Vervolgens zie ik dat Amira al weer wil vertrekken, maar dit laat ik niet gebeuren. Ik loop op haar af, pak haar bij haar arm en neem haar mee naar binnen.
Amira;" Laat me los!"
Karim;" Ik laat je niet los tot je eerlijk met mij bent."
AMIRA:
Pff ik miste Karim zo erg! Maar sinds ik hem minder zag, is er verder niks meer gebeurd. Hij pakt me bij mijn arm vast en neemt me mee naar binnen. Waardoor ik schreeuw: "laat me los" waarop hij antwoordt; " ik laat je niet los tot je eerlijk tegen mij bent"
Ik vond dit zo moeilijk tuurlijk wou ik diep van binnen niet dat hij me los niet. Ik wou dit allemaal niet? Ik wou gewoon een mooie leventje Karim, Ahlam en ik. Maar dit kon niet door mijn schoonmoeder. Plots zakte Karim in " Amira praat met mij alsjeblieft? Waar komt dit allemaal van dan. Ik zou de man van je leven zijn, maar dit lijkt er niet eens op" zo begint hij te huilen op zijn knieën. Pff dit deed me zo'n pijn. Plots kreeg ik een smsje binnen van yasmina met daarin:
De afspraak was dat jij je dochter daar alleen maar zou afzetten. Wat doe je daar zo lang binnen. Ik zou maar heel gauw naar buiten komen als ik jou was.
Karim;" Amira, doe je fucking telefoon weg! Boeit het jou dan helemaal niks? Ik ben hier kapot van. Ik kan zo niet meer leven. Ik wil er voor jou en Ahlam zijn. Waarom doe je zo."
Amira;" Sorry Karim, ik moet gaan." Zo laat ik hem huilend op de grond achter en verlaat huis. Ik stap mijn auto in en begin te huilen, ik kan dit niet meer aan. Ik kan het niet aanzien hoe kapot hij er van is. Het doet me zo'n pijn om hem te zien huilen. Ik kan niet eens helder na denken. De volgende dag haal ik Ahlam weer op van Karim's huis. En alweer trok hij me naar binnen. Hij pakte me vast tegen de muur aan ik kon geen beweging maken.
Karim;" Amira ik laat je niet gaan tot je me nu alles gaat vertellen. Ik hou van je Amira waarom begrijp je dit niet? Waarom doe je alsof het je niks boeit?" zegt hij terwijl de tranen over zijn wangen naar beneden lopen.
Pff hij zou eens moeten weten hoe ik me nu voel, mijn hart scheurt gewoon elke keer wanneer hij huilt. Maar ik moet sterk blijven, straks doen ze Ahlam, mijn moeder of hem nog wat aan.
Amira;" Karim, blijf gewoon uit mijn buurt. Het is beter zo en dat zal jij binnenkort wel merken.
Karim;" Amira hoe kan je dit zeggen? Niks is beter zo? Ik lig liever elke nacht naast mijn 2 prinsesjes jij en Ahlam. Inplaats van elke nacht huilend op bed met een gebroken hart."
Dit brak mij nu echt. Plots voelde ik mijn telefoon trillen alweer kreeg ik een smsje binnen. Maar ik kon geen beweging maken door Karim.
Amira;" Karim laat me los nu!"
Karim zakte in hij werd zo slap en begon verder te huilen op de grond.
Ik kan het niet aanzien, voordat ik het weet beginnen er ook weer tranen over mijn wangen te vallen. De pijn in mijn hart is gewoon niet te omschrijven. Karim is pas echt een droomman, hij doet alles voor me. Hij huilt voor me alles. Maar jammer genoeg is het mij niet gegund. Ik pak mijn telefoon trillend uit mijn zak en lees het volgende;
En alweer hou jij je niet aan de afspraak! Wat doe je daar nog zo lang binnen? Ik had je al gewaarschuwd Amira. Maak je maar geen zorgen Ahlam is hier bij mij. Ik zeg het alvast anders ga je zoeken voor niks dat gun ik je net niet.
Amira;" KARIM!!! Waar is Ahlam! Ik zei nog zo blijf uit mijn buurt! Je wordt bedankt."
Ik gooi mijn telefoon neer en begin te huilen. Ik ben zo'n slechte moeder, ik ben gewoon mijn dochter kwijt. Ik zie Karim geschrokken naar me kijken.
Hij pakt mijn telefoon op waar een zeer grote barst in zit en lees het smsje. Ik had yasmina niet opgeslagen maar ik kende haar nummer uit me hoofd waardoor ik wist dat zij het was.
Karim;" Amira! Wie is dit!!! Waarom vertel je me niks, wie loopt jou zo te bedreigen. Als ik er achter kom wie dat is maak ik die gene helemaal kapot. Amira! PRAAT! " Uit woede slaat hij zijn vuist tegen de muur. Aan hem is te zien dat hij echt boos is. Ik heb hem nog nooit zo boos gezien.
