AMIRA:
Maanden vlogen voorbij. En mijn bevalling was al erg dichtbij nog 2 weken te gaan. Karim is even met Hamza meegegaan om wat op te halen in Denhaag. Ik bel mijn moeder op aan vraagt of ze langs komt waarop op ze ja antwoord. Ik loop naar beneden en maak wat eten klaar voor straks. Plots gaat de deurbel. Ik loop naar de deur en doe em open. Yasmina staat voor de deur. Ze pakt me bij mijn keel en duwt me terug naar binnen. Ik probeer mezelf los te rukken en ren weg. Al gauw wordt ik tegen gehouden door een andere meid die me stevig vast houdt waardoor ik geen beweging kan maken. Yasmina komt op me aflopen en geeft me een kei harde klap in me gezicht. "Is mijn moeder niet duidelijk geweest? Heb je je lesje niet geleerd na die Bouchra? Schat dat was nog maar het begin" zegt yasmina menend tegen me terwijl ze een pistool te voorschijn haalt. " Amira lieverd! Je moet nu wel gaan kiezen straks raak je nog wat mensen kwijt. Laat Karim met rust, scheidt van hem. Of er gaan nare dingen gebeuren" zegt ze op een dreigend manier terwijl ze met de pistool naar mijn buik wijst. Ze pakt haar telefoon te voorschijn en laat zien dat mijn moeder door iemand bespioneerd wordt.
Yasmina; " Je wilt je moeder of kind toch niet kwijt raken?"
Amira;" Nee, maar ik wil Karim ook niet kwijtraken"
Yasmina;" Oowh je wilt mensen dus niet kwijt raken, maar zelf pak je ze wel af van een ander. Wij zijn Karim door jou kwijtgeraakt." begint ze woedend naar me te schreeuwen.
Yasmina;" De keus is aan jou, ik geef je de tijd maar wanneer het me te lang duurt zullen er nare dingen gebeuren, dat kan ik je garanderen."
Ze geeft me een kus op me wang en loopt langzaam weg terwijl ik nog steeds word vast gehouden. Gatverdamme wat haat ik haar zeg. Rustig word ik los gelaten en zak in op de grond. Het meisje dat mij vast hield verlaat het huis. Ik begin te huilen op de grond. Ik weet niet wat ik moet doen, ik wil Karim niet kwijt raken. Ik kan mijn kind niet alleen opvoeden zonder vader. Maar ook wil ik mijn kind en moeder niet kwijt raken. Ik voel de pijn al in me hart als ik er alleen al aan moet denken. Ik was zo in shock van wat er net gebeurde, die pistool maakte me ontzettend bang. Ik stond met moeite op, en zette alles een beetje klaar voor me moeder komt. Plots hoor ik de bel gaan, voor ik open ga doen loop ik naar de keuken en kijk via de keukenraam wie er voor de deur staat. Het is mijn moeder, ik open de deur en laat haar binnen. Als ze eenmaal binnen is gekomen begin ik haar dood te knuffelen. Ik ben nog niet klaar om haar kwijt te raken. En zo begin ik wat tranen te krijgen. "Benti gaat het wel goed met je? Wat is er met mijn prinsesje? Is Karim wel goed voor je? vraagt ze me bezorgd. "Ja mama het gaat goed en ja Karim is meer dan goed voor me, maak je daar maar geen zorgen over. Ik besefte gewoon hoeveel ik je mis." antwoordde ik terug. Ik zet het eten op tafel en plots vloog de deur open. Ik schrok zo erg en rende direct naar mijn moeder. Voor het geval dat Yasmina het was. Ik zie Karim binnen komen. "Pfff Karim je liet me schrikken" zei ik nog steeds geschrokken. " haha dacht je dat ik een of ander inbreker ben" lachte hij en kwam bij ons zitten. Hij groette mijn moeder en zo beginnen ze een hele gesprek met elkaar aan. Karim en mijn moeder zijn zo goed met elkaar. Had ik dat maar mijn zijn moeder dacht ik bij mezelf. Ik was de hele avond stil, en schrok bij elk geluidje die ik hoorde. Ik was namelijk nog steeeds helemaal in shock. "Amira wat is er met je? Gaat het wel goed." vroeg karim. Ik was zo weg in gedachtes dat ik hem niet eens hoorde. "Amira?!" zei mijn moeder terwijl ze haar hand op mijn schouder plaatste waar door ik me dood schrok. "Wat is er met je? Waarom zo geschrokken?" vroeg Karim me. "Nee niks ben een beetje moe." Antwoord ik terug. Hij blijft me vragend aankijken. "Nou dan is het voor mij tijd om te gaan, zorg goed voor haar Karim" zei mijn moeder terwijl ze opstond. "Mama!! Hoe ga je naar huis?" vroeg ik haar nieuwschierig. "Je broertje komt me ophalen lieverd, hoezo? Vroeg ze me. "Oowh gewoon anders ging Karim je wel brengen."
*tuuut tuut* er stond een toeterende auto voor de deur. "Oowh dat zal hem al zijn" zegt mijn moeder. Ze opent de deur en ik zie inderdaad mijn broertje in de auto zitten. "Ewa Karim! Hoe is met je?" roept mijn broertje Ilias vanuit de auto. "Gaat goed hamdoelilah met jou?" Roept Karim terug.
"Ja ook goed" antwoord Ilias terug. "Moooi, kom gauw langs joh!" begint Karim te schreeuwen. "Komt goed broertje" antwoord Ilias terug. Hij start de auto en rijdt weg. Ik ben zo bang! Ik durf geen meter van Karim te staan. Hij doet de deur op slot en samen lopen we naar boven en kruipen we onze bed in. In bed hou ik hem stevig vast, omdat ik nog steeds zo bang ben. Ik voel zijn hand op mijn buik " Schatje binnenkort komt ons kindje eraan." fluisterd hij trots in mijn oor. Van mijn oor begint tie me langzaam te kussen in mijn nek. Ik had hier totaal geen zin in, omdat ik zo bang ben. Hij merkt direct dat ik er geen zin in heb en vraagt me; "Wat is er lieverd? Waarom doe je zo afstandelijk? Ik krijg niet eens kusjes terug niks?"
"Er is niks Karim" antwoord ik. Ik merk aan hem dat hij een beetje chagrijnig wordt. Pff hij zou eens moeten weten wat er allemaal speelt. Kon ik het maar vertellen, maar ik ben zo bang dat er dan iets ergs gaat gebeuren. Dus ik hou gewoon mijn mond en zo val ik in slaap.
