"Wake up, Miracle, we're leaving..." My mom wakes me up as she shakes my sleeping body.
I know it's a Tuesday morning and it's a week day but I don't do so many things and I'm busy sleeping inside my room, bigla bigla nalang nasira agad ang araw ko ng pumasok ang aking ina na nag-iingay.
"Wow. Great. It's the first time to see you in 5 months, Mom" Pag bati ko sa kanya.
"Like you care? Pack everything up. We're moving out of this house. Bilisan mo, by tomorrow dapat nasa bago na tayong bahay." She said and left
Wala na naman akong ka-alam alam na lilipat na naman kami ng bahay. Who knows? I'll transfer school again. Never ako nakatanggap ng 'Loyalty Award' ever since I'm young kasi lipat lang ako ng lipat ng eskwelahan. Great.
I started packing. Kailangan ko lang talaga sumunod, wala namang mangyayari pag nag reklamo pa ako at sa kung anong gusto ko. They're not going to listen to any of my requests or opinions.
They just give me Money. Minsan nga parang ayaw ko na lang tanggapin, kahit gano kalaki ang halaga ng pera na ibinibigay nila. I don't want to receive money or such, what I want is love and care. That's all.
They always put business ahead. Business. Business. Business. Sana nga yung anak nila yung negosyo nalang. Haysst... Buong buhay nga ata nila tinuon na lang nila sa negosyo.
Everytime I have awarding ceremonies to attend, my mom nor dad is not present to just hung those medals on me. Kung hindi man ang yaya ko, yung driver namin ang nagsasabit ng mga medals ko at the end of the year. Why is life so unfair? Imagine, yung yaya ko, nasabitan nya ako ng medals, eh ano naman sa mga magulang ko? Do they care about me?! No!
Eating alone? I'm used to it. Living in a very big house alone? I'm used to it. And ofcourse, I can stand independently. Nung iniiwan nila ako ng mag-isa sa bahay, tinuruan ko ang sarili ko na tumayo sa mga sarili kong paa at wag umasa sa iba. Atleast, at some point, may nai-turo din mga magulang ko sakin.
They never treat me as their daughter. Why? Because mom and dad were just arranged by my grandparents. My Ang dying wish daw ng lolo ko sa father's side, ay magkaroon ang aking ina ng anak. Gusto nya makita ang kanyang apo bago sya mamatay.
My mom and dad named me Miracle because I'm not planned at all. Ang akala din nila ay baog ang aking ina, but thank goodness. I'm alive. I'm a product of my "Mom" and "Dad".
Ever since I was born, I never experienced being hugged or kissed by my mom nor my dad. I never know the feeling of being praised by my parents. Never ko na-experience yung may sasalubong sakin pag-uwi ko galing eskwela.
At some times, if I am seeing a whole and happy family, I really feel like crying. Naiingit talaga ako sa mga bata na may nanay at tatay sa mga tabi nila, pero never nila in-express yung pagmamahal nila sa mga magulang nila. They are really stupid.
How I wish I'm in their shoes... If I'm in their position, ako na ang pinaka-masayang nilalang sa buong mundo.
Hooh! Sa dami ng na-kwento ko, natapos an ako sa pag-impake. I'm done, and I'm ready to leave.
Panibagong simula na naman, Mira.
----
OK. HOW'S THAT FOR A PROLOUGE?

BINABASA MO ANG
Dreams || SEVENTEEN
Hayran KurguMiracle struggles to find the true definition of love. Inakala nya na ang isang Moon Junhui na ang magpapakilala sa kanya ng love, ngunit mali pala. She thought that if she felt true love she will be the happiest girl existing. She lacks a family's...