end/ high hope (TH)

บทนำ

Prologue

(บทนำ)

 แมวของฉันตาย พ่อแม่ของฉันถังแตก แต่อย่างน้อยฉันก็สอบติดมหาวิทยาลัยเจ๋งๆ ในนิวยอร์คนะ

แหยะ ฉันเกลียดนิวยอร์ค มันเป็นเมืองที่เต็มไปด้วยหุ่นยนต์ หรือเรียกอีกอย่างว่ามนุษย์ที่ไร้ความรู้สึก พวกเขาไปทำงานเช้าเย็นกลับ ทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนพวกเขาตาย มันเป็นเมืองที่อึดอัด แค่คิดฉันก็แทบหายใจไม่ออกแล้ว

ด้วยความกรุณาจากเพื่อนเก่าคนหนึ่งของแม่, แอลลิสัน สเปนเซอร์ ฉันถูกส่งมาอยู่ที่เพนเฮ้าส์ของเธอในนิวยอร์คเพื่อประหยัดค่าเดินทางไปมหาลัย คิดดูสิว่าเธอรวยขนาดไหน แต่เพนเฮ้าส์หลังใหญ่ที่ไร้ความอบอุ่นเนี่ยนะ ใครจะยอมตายเพื่อมันกัน เอาล่ะ ฉันควรเลิกจิกกัดชาวนิวยอร์คสักที เพราะวันนึงฉันอาจจะถูกแสงสีในเมืองนี้กลืนกินก็ได้ซึ่งฉันหวังว่ามันคงไม่เป็นแบบนั้น ในขณะที่แม่กับพ่อจะพยายามหางานต่อไปในแอลเอ เฮ้อ ฉันรักที่นั่น ฉันก็จะตั้งใจเรียนให้จบเพื่อมากอบกู้ฐานะทางการเงินของที่บ้าน

น้าแอลบอกให้ฉันทำตัวตามสบายเหมือนอยู่บ้านตัวเอง เธอบอกว่าเธอมีลูกชายสองคนอยู่ที่นั่น และพวกเขาเรียนที่เดียวกับฉัน ฉันมั่นใจว่าคนที่สามารถจ่ายค่าที่อยู่สุดหรูใจกลางเมืองนิวยอร์คจะไม่ทำอะไรผู้หญิงหน้าตาบ้านๆ อย่างฉันแน่นอน

"สวัสดีค่ะ ฉันเมดิสัน ลีส" ฉันวางกระเป๋าเดินทางใบยักษ์ไว้ข้างตัว ก่อนจะยกมือขึ้นเช็คแฮนด์กับสองหนุ่ม โอ้ มาย จีซัส ไครส์ ฉันคาดการณ์ไว้ว่าคนมีตังค์อย่างพวกเขาจะต้องหน้าตาดีในระดับหนึ่ง แต่นี่มันนายแบบชัดๆ

"หวัดดี ฉันทริปป์ เป็นพี่ชายของเจ้านั่น" เขาชี้มือไปที่ผู้ชายผมสีฟ้าบนโซฟาที่กำลังกดเกมอะไรสักอย่างอยู่ "ส่วนนั่นเจเรมี่"

"ค่ะ" ทริปป์สูงประมาณร้อยเจ็ดสิบกว่า ฉันไม่รับประกันนะ เพราะไม่ค่อยถนัดเรื่องตัวเลข นั่นทำให้ฉันต้องเงยหน้าคุยกับเขา เขามีผมสีน้ำตาลอ่อน กับดวงตาสีเฮเซลนัท รอยยิ้มของเขาแทบจะทำให้ชาวนิวยอร์คทุกคนหยุดเดิน แล้วหันมาปรบมือให้เลย ทริปป์ดูอายุไม่ห่างจากฉันเท่าไหร่ แต่เขาดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเยอะ