end/ high hope (TH)

บทที่ 3

3

I'm smart enough to walk away but you're quicksand.

(ฉันฉลาดพอที่จะเดินหนี แต่เธอมันคือทรายดูด)

"ใครอยากไปต่อบ้าง" เร็กซ์ถามเมื่อเห็นว่าพวกเราเริ่มวางอุปกรณ์ทานอาหารไว้ข้างตัว

"ไป" เชสเตอร์รีบตอบ

"ฉันรู้ว่าแกไป" เร็กซ์ว่า "แกอ่ะไอ้มาร์"

"ฉันไป" หมอยกมือ

"ไปด้วย" ไบรซ์อีกเสียง

"ฉันไม่ไปนะ" เคทยกมือบ๊ายบาย "มีธุระต่อ" เธอเอ่ยยิ้มๆ

"เอ็มล่ะ" แคลร์หันมาทางฉัน หน้าเจื่อน

"ไปก็ได้" ฉันตอบ แคลร์ยิ้มกว้าง

เร็กซ์เรียกคิดเงิน ส่วนฉันส่งข้อความไปบอกทริปป์ว่าวันนี้จะกลับดึก

"พวกเธอดื่มไหม" เร็กซ์ถาม

"ไม่อ่ะ" แคลร์ตอบ ฉันส่ายหน้า

"แต่เคย?" เขาถามต่อ

"เคย แต่ฉันว่ามันขมอ่ะ ไม่ชอบ" แคลร์ทำสีหน้า

"ไม่เคย"

"จริงดิ" คิ้วข้างซ้ายของเขากระตุกขึ้น

"ตื่นเต้นหรอ" ฉันถามบ้าง

"ตื่นเต้นดิ ก็.." เขาเว้นวรรค ตาโตขึ้นเล็กน้อยจนแทบไม่รู้ถ้าไม่สังเกต "ช่างเหอะ"

ฉันเกลียดเวลาที่มีใครมาเปิดเรื่องให้ดูน่าสนใจแล้้วไม่พูดต่อชะมัด ทำไมต้องทิ้งปริศนาเอาไว้อยู่เรื่อย

"สวัสดี ทริปป์" ฉันกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์ ทริปป์โทรกลับมาเมื่อฉันส่งข้อความไป

(ทำไมกลับดึกล่ะ) ทริปป์ถามน้ำเสียงกังวล ดูเหมือนเขาจะเปิดลำโพง (ไม่ได้ก้าวก่ายนะ แต่ถามเอาไว้เฉยๆ น่ะ)

"อ๋อ ไม่เลย ฉันจะไปดื่มต่อกับเพื่อนๆ น่ะ"

(ที่ไหน)

"เราจะไปกันที่ไหนนะ" ฉันลดหูโทรศัพท์ลง

"โคโคนัท เล้าจ์" เร็กซ์ขยับปาก