end/ high hope (TH)

บทที่ 21

21

The show is still on as long as the curtain doesn't close.

(การแสดงยังไม่จบตราบใดที่ม่านยังไม่ปิด)

ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์แล้วตั้งแต่ที่เร็กซ์จากไป ไม่ใช่จากไปแบบนั้นนะ หมายถึงไปมีอนาคตที่ดี วันของฉันควรจะเป็นไปอย่างเคย เพียงแต่มันอ้างว้างกว่าปกติ การดำเนินชีวิตของฉันดูไร้จุดหมายเมื่อรู้ว่าเขาไม่อยู่ อาจเป็นเพราะฉันเอาแต่นอนอยู่บนเตียงไม่ไปไหนเลยทั้งอาทิตย์

ปาร์ตี้ที่ไม่มีเร็กซ์มันจะไปสนุกอะไร

เพื่อนคนอื่นๆ ในกลุ่มก็ตระเวนเที่ยวต่างประเทศกันหมด

แม้มันจะปิดเทอม แต่ฉันยังไม่อยากบากหน้ากลับไปที่บ้าน ฉันกลัวว่าถ้าฉันทำตัวแปลกไป แม่จะสงสัย เจเรมี่อาสาอยู่เป็นเพื่อน ส่วนทริปป์ก็ไปๆ มาๆ ตามประสา

ไม่เอาน่า เดี๋ยวฉันก็หายแล้ว เจ็บมาบ่อยขนาดนี้ ยังไม่ชินอีกหรือไง

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้น เจเรมี่คงเอาอาหารเข้ามาให้ ฉันกำลังทำตัวเหมือนอยู่ในคุกทั้งที่ฉันอาศัยอยู่ในที่พักสุดหรูใจกลางนิวยอร์ค ทำไมฉันไม่ประคองสติตัวเอง แล้วชอบคนดีๆ อย่างเจเรมี่นะ บางทีฉันอาจจะเป็นพวกชอบความเจ็บปวด

ฉันเปิดไปเปิดประตูด้วยสีหน้าหมองหม่นตามเคย ขอบตาดำคล้ำ และบวมเป่งจากการร้องไห้มาราธอน เสื้อยืดตัวเดียวกับเมื่อวานย้วยจนแทบจะคองไว้ที่พื้น กางเกงวอร์มเริ่มส่งกลิ่นหน่อยๆ วันนี้ฉันต้องพาตัวเองไปอาบน้ำซะแล้ว

"เร็กซ์" ฉันเม้มปาก มองคนที่ยืนอยู่หน้าประตู บางทีฉันอาจจะเพ้อจนเบลอ

นี่อาจเป็นภาพลวงตา

"ขอฉันเข้าไปได้ไหม"

ทำไมน้ำเสียงนั่นมันเหมือนจริงเหลือเกิน

ร่างสูงแทรกตัวเข้ามา ก่อนจะปิดประตู