end/ high hope (TH)

บทที่ 5

5

Honest girl, hopeful she'll be, how long she will wait.

(หญิงผู้ซื่อสัตย์ เปี่ยมไปด้วยความหวังว่าเธอจะได้เป็น นานเท่าไหร่เธอก็จะรอ)

วิชาสตูดิโอ ดีไซน์ ฉันได้นั่งข้างจางซ๊อก ผู้ชายเกาหลีที่มาจากเกาหลี เขาดูโตกว่าฉันสักสิบเท่า ฉันไม่อยากทักทายเขาเท่าไหร่นัก เพราะเขาดูไม่ค่อยสุงสิงกับใคร และเขาก็ดูไม่มีประโยชน์อะไรด้วย ตัวของเขามักจะมีกลิ่นกาแฟ หรือกลิ่นบุหรี่ติดอยู่เสมอ เดาว่าคงสูบบุหรี่จัด ฉันชะเง้อคอมองรอบข้างตัวเอง ดูเหมือนทุกคนจะมีเพื่อนอยู่แล้ว ฉันโทษตัวเองที่มาสาย

ตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่ได้เจอกับเร็กซ์อีกจนกระทั่งเปิดเทอม ฉันยังเก็บเสื้อของเขาไว้ หวังว่าเขาจะมาทวงคืน ก็หวังลมๆ แล้งๆ ตามประสา ส่วนเจเรมี่ ฉันเชื่อว่านั่นคือด้านดีของเขา แต่หลังจากนั้นเราก็ไม่คุยกันเหมือนเดิมซึ่งมันก็ถือเป็นเรื่องดี เพราะเขาจะได้ไม่เอาเรื่องคืนนั้นมาพูดถึงอีก

มิสมารินเดินเข้ามา เธอแต่งตัวดูไม่เหมือนอาจารย์อย่างที่ฉันคิดไว้เท่าไหร่นัก เธอใส่เสื้อสายเดี่ยวสีโอโรสที่ค่อนข้างหลวม ผิวของเธอดูเหมือนถูกแดดมาสักพันชั่วโมงเห็นจะได้ มันดูสุขภาพเสียอย่างแรง ผมจำนวนไม่มากนักของเธอถูกมัดเป็นมวยเหมือนก้อนโมจิ ที่สำคัญไลนเนอร์วิงสีเขียวของเธอดูชี้ฟ้าท้าทายพระเจ้าเสียเหลือเกิน

"สวัสดี เด็กๆ" เธอวางกระเป๋าลงบนโต๊ะ ก่อนจะทิ้งก้นของเธอไว้ข้างๆ "ฉันชื่อมาริน ริต้า" เธอแสยะยิ้มอย่างเป็นมิตร ฉันคิดว่างั้นนะ "วิชาออกแบบของเรา.." เธออธิบายคร่าวๆ พร้อมทำไม้ทำมือประกอบ "โอ้ เดี๋ยวมา" เธอทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ก่อนจะวิ่งออกไป

"หวัดดี ฉันเอ็ม" ฉันหันไปจางซ๊อกที่นั่งข้างๆ ฉันคิดว่าตัวเองควรผูกมิตรเอาไว้บ้าง เขาอาจจะเป็นคนดี

"ผมจางซ๊อก" เขาหันมาตอบ

แล้วสึนามิแห่งความเงียบก็พัดเข้ามา