end/ high hope (TH)

บทส่งท้าย

Epilogue

(บทส่งท้าย)

1 ปีต่อมา

"โอ๊ยยยยย กดมือถืออีกแล้ว หมันไส้" เจ็มม่าพูด เหลือบมองฉันแวบนึง

วันนี้เป็นวันปฐมนิเทศน้องใหม่ พวกเราเลยแอบมาดูลาดเลาว่ามีเด็กคนไหนน่ารักน่ากินบ้าง ไม่ได้มาช่วยงานอะไรหรอก ทำเพื่อตัวเองล้วนๆ อีกอย่างเร็กซ์ก็มาช่วยงานรุ่นพี่ของเขาด้วย หมอนี่เห็นนิ่งๆ แต่เป็นนักกิจกรรมตัวยงเลย ฉันไม่ได้ตามมาหึงหวงอะไรเขาหรอกนะ แค่อยากมาเดินเล่นเท่านั้นแหละ

ตลกชะมัด ปีนึงแล้วที่เราคบกัน นี่มันคือสถิติที่ยาวที่สุดของฉันเลยนะ ฉันไม่เคยมั่นใจในตัวเองสักครั้ง ฉันเกลียดการพูดจาหวานๆ ใส่กัน ฉันกลัวเสมอว่าวันนึงเราต้องจาก แต่เร็กซ์กลับทำให้ฉันเชื่อใจ เราไม่จำเป็นต้องตัวติดกันตลอดเวลา หรือโทรรายงานเป็นบ้าเป็นหลัง เรารู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผูกใจของเราเอาไว้

และมันเป็นความรู้สึกที่ดีจนฉันไม่อยากให้มันหายไป

"เล่นเกมเฉยๆ" ฉันบอกเจ็มม่า

ฉันกลายเป็นผู้หญิงคนแรก และคนเดียวในกลุ่มที่มีแฟน พวกเพื่อนๆ ยังโสดเหมือนเดิม (ทั้งที่พวกเธอสวยกว่าฉันตั้งเยอะ ไม่เข้าใจเลย) มีคนแวะเวียนเข้ามาคุยบ้าง แต่ก็ไม่โดนใจกันสักที พวกเธอเลยชอบล้อฉัน

"ดูคนนั้นสิ กล้ามใหญ่กว่ารุ่นพี่อีก" เจ็มม่ากลืนน้ำลาย ชี้ไปที่คริสเตียน เพื่อนคนนึงของเร็กซ์

"เขาเป็นรุ่นเราต่างหาก" ฉันกลอกตา

"อ้าว ไม่เห็นรู้จัก"

"ไว้จะแนะนำให้รู้จักก็แล้วกัน"

"นี่สิ เพื่อนแท้" เจ็มม่าหัวเราะคิกคัก ตบบ่าฉันแรงจนฉันรู้สึกเจ็บ

"คนนั้นรุ่นน้องชัวร์ ใส่แว่นด้วย เท่ระเบิด น่ารักเป็นบ้า" ฉันเอ่ยเสียงแหลม

"แหยะ ผอมกะหร่องเลย" เจ็มม่าเบ้ปาก "คนนั้นๆ ผิวแทนสุดเซ็กซี่ รู้สึกกระชุ่มกระชวยจริงๆ"