end/ high hope (TH)

บทที่ 19

19

No matter how hard it is you can do nothing but admit it.

(ไม่ว่ามันจะยากแค่ไหน คุณก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับมัน)

กรี๊ดดดดดดดดด!

ฉันบอกเขาไปแล้ว ฉันบอกชอบเร็กซ์ไปแล้ว และฉันก็ไม่สามารถบากหน้าไปเจอเขาได้อีกแล้ว

แม้มันจะผ่านมาเกือบอาทิตย์ หัวใจของฉันก็ยังเต้นแรงทุกเช้า มันปลุกฉันแทนนาฬิกา ฉันไม่ได้เมาจนถึงขนาดไร้สติ จำอะไรไม่ได้ ฉันจำได้แม่นว่าฉันบอกชอบเร็กซ์ที่ห้องของเขา และเขาไม่ได้ตอบอะไรกลับมาเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน นั่นก็ดีแล้ว ฉันไม่อยากให้เขาย้ำว่าไม่ได้ชอบ ข้อนั้นฉันรู้ดี

นี่ฉันทำถูกแล้วใช่ไหม? เลือกความสบายใจเหนืออาการลงแดงเพราะอยากเจอกับเขาอีก ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขาทำหน้ายังไง ฉันแค่พูดออกไป แล้ววิ่งออกมา

ฉันทำถูกใช่ไหม?

แต่ฉันก็ยังอยากเจอเขาอีก แต่ฉันไม่อยาก.. อ๊ากกกกก

ฉันกรีดร้องเสียงดังในใจขณะกลิ้งไปมาบนเตียง

เสียงโทรศัพท์ดึงฉันออกมาจากห้วงความคิด ไม่ได้เต็มร้อย ยิ่งเป็นชื่อของเชสเตอร์ด้วย พวกเขาจะต้องคุยกัน และจากนั้นก็หัวเราะเยาะฉันแน่ๆ ฉันจะรับดีไหมเนี่ย

ฉันจ้องมองหน้าจอไอโฟนที่แผดเสียงร้องดังลั่น

ฉันควรยอมรับความสิ่ง และผลของสิ่งที่ทำลงไป

(ไง)

"ไง" ฉันปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ

(นี่ เชสเตอร์นะ)

"อื้อ"

(ทำอะไรอยู่น่ะ)

"เปล่า" ฉันตอบเสียงสูง "ไม่ได้ทำอะไร"

ฉันได้ยินเสียงหัวเราะดังออกมา

นี่เร็กซ์ใช้ให้เชสเตอร์โทรมาเช็คความอับอายของฉันใช่ไหม นายมันวายร้ายที่สุดเลย! แบบนี้พวกเขาก็ต้องรู้แล้วน่ะสิ ฉันไม่น่าบอกมันออกไปเลย เอ แต่ฉันอ้างได้นี่นาว่าฉันเมาน่ะ