19
No matter how hard it is you can do nothing but admit it.
(ไม่ว่ามันจะยากแค่ไหน คุณก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมรับมัน)
กรี๊ดดดดดดดดด!
ฉันบอกเขาไปแล้ว ฉันบอกชอบเร็กซ์ไปแล้ว และฉันก็ไม่สามารถบากหน้าไปเจอเขาได้อีกแล้ว
แม้มันจะผ่านมาเกือบอาทิตย์ หัวใจของฉันก็ยังเต้นแรงทุกเช้า มันปลุกฉันแทนนาฬิกา ฉันไม่ได้เมาจนถึงขนาดไร้สติ จำอะไรไม่ได้ ฉันจำได้แม่นว่าฉันบอกชอบเร็กซ์ที่ห้องของเขา และเขาไม่ได้ตอบอะไรกลับมาเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน นั่นก็ดีแล้ว ฉันไม่อยากให้เขาย้ำว่าไม่ได้ชอบ ข้อนั้นฉันรู้ดี
นี่ฉันทำถูกแล้วใช่ไหม? เลือกความสบายใจเหนืออาการลงแดงเพราะอยากเจอกับเขาอีก ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเขาทำหน้ายังไง ฉันแค่พูดออกไป แล้ววิ่งออกมา
ฉันทำถูกใช่ไหม?
แต่ฉันก็ยังอยากเจอเขาอีก แต่ฉันไม่อยาก.. อ๊ากกกกก
ฉันกรีดร้องเสียงดังในใจขณะกลิ้งไปมาบนเตียง
เสียงโทรศัพท์ดึงฉันออกมาจากห้วงความคิด ไม่ได้เต็มร้อย ยิ่งเป็นชื่อของเชสเตอร์ด้วย พวกเขาจะต้องคุยกัน และจากนั้นก็หัวเราะเยาะฉันแน่ๆ ฉันจะรับดีไหมเนี่ย
ฉันจ้องมองหน้าจอไอโฟนที่แผดเสียงร้องดังลั่น
ฉันควรยอมรับความสิ่ง และผลของสิ่งที่ทำลงไป
(ไง)
"ไง" ฉันปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ
(นี่ เชสเตอร์นะ)
"อื้อ"
(ทำอะไรอยู่น่ะ)
"เปล่า" ฉันตอบเสียงสูง "ไม่ได้ทำอะไร"
ฉันได้ยินเสียงหัวเราะดังออกมา
นี่เร็กซ์ใช้ให้เชสเตอร์โทรมาเช็คความอับอายของฉันใช่ไหม นายมันวายร้ายที่สุดเลย! แบบนี้พวกเขาก็ต้องรู้แล้วน่ะสิ ฉันไม่น่าบอกมันออกไปเลย เอ แต่ฉันอ้างได้นี่นาว่าฉันเมาน่ะ
DU LIEST GERADE
end/ high hope (TH)
Jugendliteraturเรื่องทั่วไปในชีวิตประจำวันของเมดิสัน ลีสผู้ตกหลุมรักคนที่ไม่เคยมีเธอในสายตา