Από άγνωστοι, γνωστοί.

Κεφάλαιο 13

..έφτασα στο σπίτι. Ουφ.. Πρέπει να μιλήσω με τη μάνα μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξεκλειδώνω τη πόρτα.
"Γεια σου μαμα!" φώναξα και κατευθύνθηκα προς τη κουζίνα.
"Ωχ ήρθες αγόρι μου;" "αχα!και περιμένω καποιες εξηγήσεις.." "Ναι αγόρι μου κάθισε" ειπε διστακτικά δείχνοντας τη καρέκλα της κουζίνας.
"Για πες μου.. Γιατι πήγες στη Γερμανία;" "αγορι μου, απλώς, να.. Έχω μια αρρώστια, σε ακίνδυνο στάδιο-" "Πες μου μαμα!" ειπα κρεμασμενος απτα χείλη της.
"Γιωργο μου, εχω καρκίνο στο κεφάλι.."
Οχι οχι οχι!! Δε γίνεται αυτό!! Οχι!
"Πλακα κανεις, ετσι δεν είναι;" "λυπαμαι αγόρι μου, οχι.. Αλλά για αυτο πηγα στη Γερμανία και θα ξαναπάω, για να γίνω καλα" ειπε με αχνό χαμόγελο και επεσα στην αγκαλιά της. Εκείνη με χάιδευε στην πλάτη. Καιρό είχαμε να το κανουμε αυτο..
"Μην ανησυχείς Γιώργο μου, ολα θα πανε καλά..αληθεια" μακάρι να πάνε όλα καλα.. Δεν θα αντέξω αλήθεια χωρίς τη μανα μου. Οσο και να μη της δείχνω τα συναισθήματα μου, κάθε της κίνηση, κάθε της λέξη, ειναι σημαντική για μενα. Τι χαμογελό της το πρωί ειναι η δύναμη μου όσο παράξενο και αν φαίνεται."εντάξει μαμά!" είπα και σιγά σιγά απομακρύνθηκα απτην αγκαλιά της. Ανέβηκα στο δωματιο μου και έβαλα τα ρούχα μου για το τρέξιμο. Ετοιμάστηκα και κατέβηκα κάτω. Ήθελα να εκτονοθώ και για αυτά με την Ιωάννα πιο πριν, και αυτο γίνεται μόνο με το τρέξιμο σε μενα.
"Μαμα παω για τρέξιμο στο πάρκο!"
"Εντάξει αγάπη μου, να προσέχεις"
Αυτο το 'αγάπη μου' θα το σχολίαζα άλλη φορά αλλα δεν της αξίζει..

Ξεκίνησα με κατεύθυνση το πάρκο. Είχα βάλει τα ακουστικά μου για να ακούω μουσική. Όταν πέρασα απτην πλατεία είδα σε ένα παγκάκι την Ιωάννα όπως πάντα πανέμορφη.. Δίπλα της ήταν αυτός που της μιλούσε το πρωί. Αρχίζω και τα παίρνω!
Προχωράω με γρήγορα βήματα προς το μέρος τους..
"Γεια σου Ιωαννα", είπα με ειρωνικό τόνο και χαμόγελο
"Γεια σου Γιώργο", απάντησε ήρεμα αλλά μπερδεμένα.
"Τι κανεις; Είσαι εδω με το αγόρι σου;"
Της ξέφυγε ενα πνιχτό γελάκι. Δεν απάντησε.
"Τόσο περιεργο ηταν αυτό που ρώτησα; Το αγόρι σου δεν είναι; και το πρωί μαζι σας είδα!" είπα ενώ ειχα ξεφύγει λιγάκι..
"Εε εε ηρέμησε φίλε!-" πετάχτηκε ο φλώρος. "Ο αδερφός της είμαι. Αντρέας" ειπε και μου έτεινε το χέρι του και εγώ του συστήθηκα. Απτη μια ένιωθα ντροπή που έκανα σκηνή ζήλιας μπροστά του, ενώ απτην άλλη ανακούφιση που η Ιωαννα δεν εχει αγορι.. Νομίζω..
"Εμμ Αντρέα, μπορεις να πας σπιτι; θα ερθω σε μιση ωρα" ειπε ήρεμα η Ιωαννα.. "Ναί μικρό.. Παω. Χάρηκα για την γνωριμία Γιωργο". "Και γω" ειπα.

Μόλις ο Αντρέας εξαφανίστηκε απτο πεδίο της Ιωάννας με αγκάλιασε σφιχτά και ένιωθα υγρά στον ώμο μου. Κλαίει..
"Ει ει! Τι εχεις μικρη;" της είπα γλυκά
"Γιωργο, και εγω νιώθω τα ίδια με σενα, Κάθε φορά που σε βλέπω θέλω να σε αγκαλιάσω, να σε φιλήσω με ολη μου τη δύναμη.. Να μην μου φύγεις ποτέ! Θέλω να ειμαι δικιά σου και να είσαι δικος μου..."
Πόσο ήθελα να ακούσω αυτά τα λόγια; Την λατρευω.
"Και γιατι κλαις για αυτο;" ,
"Αχ Γιωργο.. Που να ηξερες; δε μπορούμε να είμαστε μαζι" τιι; γιατιι;
"Γιατι; ποιος το λεει;" ειπα απελπισμένα
"Εχω αγόρι" "εε χωρισε τον αφού θελεις να εισαι μαζι μου" ειπα με puppy face
"Δεν ειναι τόσο απλό Γιωργο!" ειπε μπερδεμένα.
"Και πως ειναι βρε Ιωαννα;"
"Κοιτα.. Το αγορι μου, δε μπορώ να το χωρίσω. " "γιατι;" "εεμμ..νομιζω δεν χρειαζεται να μαθεις" ειπε ντροπαλα και χαμηλωσε το κεφάλι της.
"Εγω νομιζω" της ειπα και της σηκωσα το κεφαλι.
"Οχι δε χρειαζεται" ειπε και εφυγε. Τι εκανα παλι;

Την επομενη μερα..
Με το που μπηκα στο προαυλιο, εψαχνα την Ιωαννα. Ηταν στο στεκι μας.
"Γεια σας" ειπα κοιτωντας την Ιωαννα"
"Καλημερα" ειπαν ολοι μαζι και η Ιωαννα με κοιτουσε με απολογητικο βλεμμα.
"Εμεις φευγουμε λιγο" λεω στα παιδια 'σπρώχνοντας' την προς τη πισω αυλη που δεν εχει πολύ κόσμο.
"Μπορεις να μου πεις γιατι εχεις αναγκαστικα αγορι; δεν αντεχω να μην ξερω" "δε γινεται.. Ποιος μου λεει πως εσυ δεν θα πας να το πεις σε άλλους;" ειπε
"Το υποσχομαι. Ποτε, και σε κανεναν"
"Πφφ. Καλά.. Μην πεις σε κανεναν τίποτα."
Μου εκανε και ένευσα καταφατικά
"Ο Στέφανος το περιβόητο αγόρι μου, με εκβιάζει να είμαι μαζι του. Είναι εντελώς μαφιόζος και ειπε πως αν δεν του κανω τα θελήματα ως κοπέλα του, θα σκοτώσει τον αδερφό μου. Και ο αδερφός μου είναι ο μόνος άνθρωπος μου στο κόσμο, οι γονεις μου μας έχουν παρατήσει" δεν τα πιστευω αυτα που λεει! Αλλα δεν μπορει να λεει ψέματα για κάτι τόσο σοβαρό!
"Και γιατί τον έκανες αρχικά αγόρι σου;"
"Στην αρχή ήταν καλός, μετά αποδείχθηκε οτι ειναι κάφρος"

Την αγκάλιασα σφιχτά. Το είχα ανάγκη.. Μετα την απομάκρυνα και την φίλησα απλά και γλυκά. Απομακρύνθηκα λίγο για να μήν χασω επαφή και της ψιθύρισα πάνω στο στόμα "Ολα θα πανε καλά, αρκεί να είμαστε μαζί" ενευσε με κλειστα ματια και με φίλησε.

Θα την βοηθήσω όσο χρειαστεί..

Γειά σας!! αποκαλυφτηκε γιατι η Ιωαννα ήταν τοσο απόμακρη!! Ελπιζουμε να σας αρεσε το κεφαλαιο! Επισης, ευχαριστουμε ολους εσας που διαβαζετε την ιστορια μας! it means a lot!!
Σχολιαστε:)
Luv you.❤

~KM.