Από άγνωστοι, γνωστοί.

Κεφάλαιο 7

Οι μέρες πέρασαν και δεν είδα καθόλου την Ιωάννα. Τέλος πάντων σήμερα είναι Παρασκευή. Λογικά δεν θα λείπει από το θεατρικό.

Το κουδούνι χτύπησε και έτρεξα στην αίθουσα που κάνουν προβες. Σταμάτησα έξω από την πόρτα. Γιατί τρέχω; 'γιατί θες να την δεις ηλιθιε' είπε μια φωνή μέσα μου. Το απέρριψα και μπήκα χαλαρός στην αίθουσα.

Είχαν ξεκινήσει ήδη την πρόβα για αυτό έκανα ήσυχα. Αρχισα να την ψάχνω με το βλέμμα μου. Άνοιξε η πόρτα και γύρισα απότομα ελπίζοντας να δω αυτή. Αλλά ήταν κάτι πολύ χειρότερο..

"Γειά σου" μου είπε η Δανάη και έκατσε δίπλα μου
"Τι κάνεις εδώ;" απόρησα
"Θα είμαι και εγώ στο θεατρικό, δεν θα σε άφηνα μόνο σου." Αυτό το κορίτσι, ο θεός να το κάνει, μου έχει γίνει κολιτσιδα. Την αγνόησα και γύρισα μπροστά.

Η πόρτα άνοιξε και η Ιωάννα μπήκε μέσα. Παρατήρησα ότι το βλέμμα της έπεσε πάνω σε εμένα και την Δανάη. Δάγκωσε νευρικά τα χείλη της.

Πως δεν την ειχα προσέξει πιο πριν;

Πήγε και μίλησε στην καθηγήτρια η οποία της έδωσε ένα χαρτί με λόγια. Αυτή έκατσε με μια παρέα ενώ η καθηγητρια ανέβηκε στην σκηνή να πει κάτι.
"Λοιπον παιδιά, θα παίξουμε τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα αλλά θα το αλλάξουμε λίγο. Την Ιουλιέτα θα την κάνει η Ιωάννα και τον Ρωμαίο θα τον κάνει ο Στέλιος ο οποίος λείπει αλλά έχει ενημερωθεί. Όλοι οι υπόλοιποι ελάτε σε εμένα να σας δώσω τα λόγια για τον ρόλο σας."

Γύρισα να κοιτάξω την Ιωάννα. Δεν χαμογέλασε καθόλου. Η Δανάη σηκώθηκε για να πάει στην καθηγήτρια. Βρήκα τρόπο να πάω στην Ιωάννα.
"Μπράβο σου!"